با آشکار شدن نشانه ‏های پیروزی متفقین و شکست متحدین در جریان جنگ جهانی دوم، کنفرانس‏های متعددی با حضور سران کشورهای پیروز برای بررسی اوضاع نظامی و آینده سیاسی جهان برگزار شد که یکی از این نشست‏ها، کنفرانس دمبارتن اوکْس بود که در ۲۱ آگوست ۱۹۴۴م با حضور سران آمریکا، شوروی، چین و انگلستان در ایالت کلمبیای آمریکا آغاز به کار کرد.

هدف از برپایى این کنفرانس، مذاکره پیرامون تاسیس یک سازمان بین‏المللی بود که بتواند راه‌‏هایى برای رفع مشکلات پس از جنگ ارائه دهد. در این جلسات درخصوص اساسنامه سازمان ملل متحد، مذاکراتی انجام گرفت و طرح مقدماتی منشور که بعدا منشور ملل متحد نامیده شد، تهیه شد. براساس توافقات حاصله در این کنفرانس، سازمان ملل مرکب از یک مجمع عمومی، یک شورای امنیت، یک دبیرخانه و یک شورای اقتصادی - اجتماعی است.

کنفرانس دمبارتن اوکس در واقع نقطه پایان موجودیت جامعه ملل و نقطه آغاز تشکیل سازمان ملل متحد بود. با این حال، سازمان ملل متحد گرچه ناکارآمدی و عدم توانایی جامعه ملل را به چالش کشاند و در حقیقت، اجماع بین‏المللی برای پیشگیری از جنگ را به دنبال داشت، اما در مقام عمل، از ایفای نقش واقعی خود دور مانده و با ارائه حق وتو به کشورهای بزرگ، کارآیی و استقلال عمل خود را زیر سوال برده است.