قتل آیت‌الله بهبهانی

در روز ۲۴ تیر ماه ۱۲۸۹ خورشیدی سه مرد مسلح وارد خانه آیت‌الله عبدالله بهبهانی از رهبران دینی انقلاب مشروطه شدند و او را به قتل رساندند. نخستین بار که نام سیدعبدالله بهبهانی در تاریخ تحولات سیاسی ایران به میان آمد در ماجرای تحریم تنباکو در سال ۱۳۰۹ قمری بود. بنا به نوشته برخی منابع، بهبهانی در تحریم تنباکو با سایر علما همراهی نداشت و در مجلس سفارت عثمانی بی‌محابا در حضور روحانیون و دعوت‌شدگان سیگار کشید و حرمت تحریم را شکست و در پاسخ به اعتراض چند نفر از روحانیون با صراحت گفت: «من مجتهدم و به تکالیف شرعی خود آشنا می‌باشم» و صریحا فتوا داد که قرارداد انحصار توتون و تنباکو مفید است و استعمال توتون و تنباکو هم منع شرعی ندارد.

همراهی نکردن سیدعبدالله با مخالفان قرارداد تنباکو سبب شد که از اعتبار او در میان مردم کاسته شود. از این تاریخ بهبهانی مورد توجه بیشتر صدراعظم امین‌السلطان قرار گرفت و رابطه دوستانه آنها مستحکم شد. چنانکه در طول صدارت اتابک، دعاوی دولتی عمدتا به بهبهانی ارجاع می‌شد و این امر در حد خود به تثبیت وضع اجتماعی و منزلت سیاسی و حتی تقویت بنیه مالی وی کمک می‌کرد. او در جریان انقلاب مشروطه جانب میانه‌روها را گرفت، با این حال سیاست‌هایش با آرمان‌های انقلابیون مشروطه ناسازگار بود. برخی مورخان قتل او را به گروه حیدر عمو اوغلی، از رجال سیاسی و نخستین مهندس برق در ایران، نسبت می‌دهند.