چاپخانه کارگران
جنبش کارگری ایران بر پایه جنبش مشروطه گام برمی‌‌داشت. در سال۱۲۸۵ محمد پروانه و گروهی از کارگران نخستین اتحادیه کارگری ایران را در«چاپخانه کوچکی» واقع در خیابان ناصریه تهران سازمان دادند. قانون اساسی با تضمین حق تشکل و اجتماع زمینه سیاسی لازم را برای نشو و نمای اتحادیه کارگری فراهم آورد. به‌علاوه، قانون اساسی که قدرت شاه خودکامه را به مجلس تفویض کرده بود، مانع از آن بود که قوه مجریه فعالیت نهادهای مستقل را با سهولت گذشته سرکوب کند.
بازگشت طرفداران سلطنت استبدادی در سال۱۲۸۷ در وضع کارگران چاپخانه کوچک اثری را که می‌شد پیش‌بینی کرد به جای گذاشت: اتحادیه آنان از کار باز ماند. با این همه، با پیروزی مشروطه‌خواهان بر طرفداران محمدعلی‌شاه و بازگشایی مجلس، برای مدت کوتاهی اوضاع دگرگون شد. با فرارسیدن سال۱۲۸۹ کارگران چاپخانه‌های تهران کار سازمان دادن اتحادیه سراسری کارگران صنعت چاپ را به پایان بردند و روزنامه خود را به نام اتفاق کارگران منتشر می‌کردند.
