امیل راکوویتسا، کاشف قطب جنوب

راکوویتسا در ۱۵ نوامبر ۱۸۶۸ در ایاشی به دنیا آمد و در تورانستوی، در یک مزرعه خانوادگی بزرگ شد. او آموزش‌های خود را در ایاشی آغاز کرد و دوره دبیرستانش را در انستیتو تله یونیته ادامه داد. در ۱۸۸۶ لیسانس گرفت و بعد از آن در دانشگاه پاریس حقوق خواند تا آنکه در ۱۸۸۹ از آنجا نیز مدرک خود را گرفت. با این حال وی در حوزه حقوق مشغول به کار نشد و به جای آن به سمت علوم طبیعی رفت. راکوویتسا در ۱۸۹۶ دکترای خود را در علوم طبیعی دریافت کرد.

او به عنوان دانشمندی برجسته به عضویت تیمی بین‌المللی درآمد که می‌خواستند راهی یک سفر اکتشافی به مقصد قطب جنوب از مبدأ بلژیک شوند. این سفر به سرپرستی افسری بلژیکی به نام آدرین دوگرلاشه که مالک کشتی هم بود، صورت گرفت.

در ۱۶ اوت ۱۸۹۷ با حمایت‌های انجمن سلطنتی جغرافیای بروکسل، یک کشتی صید نهنگ سابق نروژی با نام بلژیکا، بندر آنتورپ را به‌مقصد جنوب ترک کرد. این کشتی سه دکلی مجهز به موتوری با قدرت ۱۶۰ اسب بخار بود.

۱۹ عضو این تیم از ملیت‌های مختلف و متخصص رشته‌هایی چون زمین‌شناسی و فیزیک بودند. سرجمع، اعضای این تیم ۲۲ بار عرشه را ترک کردند تا داده‌های علمی را گرد آورند. راکوویتسا نخستین محققی بود که نمونه‌های گیاهی و جانوری را از آن سوی مدار قطب جنوب گرد آورد. گروه اکتشافی بلژیک نخستین داده‌های هواشناسی روزانه را به شکل ساعتی به مدت یک سال ثبت کرد. دانشمندان اطلاعاتی در باب جریان‌های اقیانوسی گرد آوردند.

راکوویتسا در ۱۸۹۹ در خاطراتی که منتشر کرد، از دشواری‌های این سفر سخن گفت. او کشفیات خود را یک سال بعد با نام «حیات جانوری و گیاهی در قطب جنوب» منتشر کرد. پس از آن راکوویتسا تحقیقات خود را در باب غارها ادامه داد و بیش از ۱۴۰۰ غار را در فرانسه، اسپانیا، الجزایر، ایتالیا و اسلوونی کشف کرد. وی در ۱۷ نوامبر ۱۹۴۷ درگذشت.