پایان گروگان‌گیری
گروه ۶۳ نفری در سفارت و گروه ۳ نفری در وزارت امورخارجه نگهداری می‌شدند. ۱۳ نفر از گروگان‌ها بین ۱۹ و ۲۰ نوامبر ۱۹۷۹ آزاد شدند و یک نفر از آنها در ۱۱ ژوئیه ۱۹۸۰ آزاد شد. ۵۲ نفر باقی‌مانده ۴۴۴ روز به‌عنوان گروگان در اختیار و کنترل گروه دانشجویان بودند و در نهایت در ۲۰ ژانویه ۱۹۸۱ آزاد شدند. فریدون مجلسی، از دیپلمات‌های ایرانی آن دوره درباره گروگان‌گیری گفته است:قرارداد الجزایر که به آن بیانیه می‌گویند، مبنای توافقی برای استرداد گروگان‌ها شد و دعاوی شرکت‌های آمریکایی به داوری ویژه در لاهه محول شد و متقابلا، طبق بدیهیات حقوق بین‌الملل، آمریکا متعهد شد در امور داخلی ایران دخالت نکند. کلمه «بیانیه» هم توجیهی بود برای «قرارداد» تعهدآوری که ضمنا نیازی به تصویب مجلس نداشته باشد!
باری روزن، وابسته مطبوعاتی سفارت آمریکا در تهران در دوران انقلاب خاطرات دوران گروگان‌گیری را چنین شرح داده است: «در اکتبر ۱۹۷۹ جیمی کارتر رئیس‌جمهوری وقت به شاه اجازه داد که برای مراقبت‌های پزشکی وارد آمریکا شود، شمار زیادی از ایرانی‌ها اعتقاد داشتند که کاخ سفید می‌خواهد شاه را دوباره به قدرت برساند. در چهارم نوامبر دانشجویان در اعتراض به اقدام کارتر وارد سفارت آمریکا شدند. هیچ‌کدام از ما حدس نمی‌زدیم که این آغاز یک گروگان‌گیری طولانی و جنجالی باشد. دانشجویان مستقیما وارد دفتر من شدند چون نزدیک‌ترین اتاق به ورودی سفارت بود. من از جایم بلند شدم و به طرز احمقانه‌ای گفتم: خب ببینید؛ اینجا ملک ایالات‌متحده است و شما باید از اینجا خارج شوید! حالا که به آن صحنه فکر می‌کنم خنده‌ام می‌گیرد. آن لحظه به خودم گفتم من که چیزی برای از دست دادن ندارم و بعد فکر کردم به دردسر بزرگی افتاده‌ام. آن لحظه باران شدیدتر و شدیدتر می‌شد. من گرفتگی آسمان و صدای باران را حس می‌کردم و به خودم می‌گفتم از این پس زندگی‌ام سردتر و سردتر می‌شود. حس بی‌پناهی داشتم.»
ارسال نظر