حمل‌ونقل در دوره ناصری

ناصرالدین شاه در پی سفرهای متعددی که به فرنگ کرد، به پیروی از شیوه حمل‌ونقل داخل شهری اروپا، دستور کشیدن خط‌آهنی معروف به واگن اسبی را صادر کرد.

یکی از مشکلات کمپانی واگن اسبی، فرونشستن معبر واگن نسبت به سطح خیابان بود که از اثر فشار واگن روی ریل و تراکم خاکروبه‌هایی که در خیابان ریخته می‌شد به وجود می‌آمد؛ به ویژه در زمستان، اغلب آب روی ریل‌ها را می‌گرفت و یخ‌زدگی تا مدتی باعث قطع عبور و مرور واگن می‌شد. یک خط اختصاصی واگن اسبی هم وجود داشت که از توپخانه تا لاله‌زار (جلو منزل میرزاعلی اصغرخان اتابک، امین‌السلطان) برای تسهیل در امر رفت و آمد درباریان کشیده شده بود. در جنگ بین‌الملل اول، ایاب و ذهاب و حمل‌ونقل اشیا، از طریق چهارپا، بعد درشکه و سپس کالسکه و گاری  انجام می‌شد و کم‌کم مردم به آنها رغبت نشان دادند. گاری در قشون‌کشی روس‌ها به ایران شناخته شد و درشکه نیز هدیه ایشان به افراد ذی‌نفوذشان بود و کالسکه خاص سلاطین و رجال طبقه اول بوده است.

بخشی از یک مقاله به قلم طاهره رشیدی