قرنطینه در عهد ناصری

در ۱۹۰۷م، مجلس حفظ‌الصحه با ریاست دکتر کوپین تصمیم گرفت تا عوارض مخصوصی بر زائران و اجسادی که به شهرهای متبرکه حمل می‌شد، تعیین شود. اگرچه چنین عوارضی مدت‌ها قبل تعیین شده بود، اما تا این زمان به وسیله حکام محلی متوقف مانده بود.

این عوارض به میزان هفت قران برای هر جسد تعیین شد و پولی که از این راه فراهم می‌شد به منظور تاسیس ایستگاه قرنطینه‌ در نقطه‌ای بین کرمانشاه و کربلا صرف شد. هفت سال بعد، در بندرانزلی نیز قسمتی از مهمانخانه برای نگهداری بیماران مشکوک به وبا اختصاص داده شد. علاوه بر بندرانزلی بودجه‌ای نیز برای قرنطینه ایستگاه مشهدسر (بابلسر) درنظر گرفته شد. به‌جز قرنطینه‌های مرزی لزوم تشکیل قرنطینه داخلی نیز مشهود بود، به‌خصوص زمانی که شهری آلوده به بیماری مسری می‌شد، در ۱۳۳۵هـ، پیشکار مالیه استرآباد و شاهرود و بسطام طی نامه‌ای به ریاست وزارت مالیه لزوم برپایی قرنطینه‌ای بین راه بندر گز و شاهرود را گوشزد کرده و خواهان تامین اعتبار برای برپایی آن شد.