روز استقلال هند از بریتانیا

۱۵ اوت سال ۱۹۴۷ هند پس از قرن‌ها استعمار اعلام استقلال کرد. در ۲۸ اوت همان سال کمیته تدوین، پیش نویس قانون اساسی دائمی را با ریاست دکتر آمبدکار تصویب کرد. جنبش استقلال‏طلبی در شبه‌قاره هند در سال‏های دهه ۱۹۳۰ میلادی اوج گرفت و طی سال‏های جنگ دوم جهانی قدرت بیشتری یافت. این امر انگلیسی‏‌ها را وادار کرد که بلافاصله بعد از پایان جنگ، آمادگی خود را برای اعطای استقلال به این کشور اعلام کنند. ولی آنان در عین حال با ایجاد اختلاف بین رهبران هندو و مسلمان از تحقق یافتن این امر جلوگیری می‏کردند. این اختلافات سرانجام با توافق درباره تقسیم هندوستان به دو کشور هند و پاکستان حل شد و قانون استقلال هند که منجر به تشکیل دو حکومت جداگانه در هندوستان شد، روز هجدهم ژوئیه ۱۹۴۷ از تصویب پارلمان انگلیس گذشت. به موجب این قانون، دو حکومت جدید در عین خودمختاری همچنان تحت سرپرستی انگلستان باقی می‏‌ماندند و کمیسر عالی انگلیس به نمایندگی پادشاه انگلستان بر امور این کشورها نظارت می‏کرد.

جنبش استقلال‏طلبی مردم هند از جمله جنبش‌هایی بزرگی است که در دوره اول جنبش‌های اجتماعی رده‏بندی می‏شود. گاندی در تمام مدت سعی بر آن داشت تا با تکیه بر روش‌های خشونت پرهیز، جنبش هند را رهبری کند. پیش از این گاندی تجارب گرانبهایی در آفریقای جنوبی به دست آورده بود. مواجهه او با تبعیض نژادی در آفریقای جنوبی روحش را به درد آورده و او را به مبارزه بر ضدبی‏عدالتی فراخوانده بود. روش‏های خشونت پرهیز گاندی در آفریقای جنوبی مانند دعوت مردم به اعتراض و اعتصاب و راهپیمایی‏های طولانی، تجارب مهمی برای او به وجود آورده بودند تا راه خود را در هند ادامه دهد. گاندی خود به زندان می‏رفت و از مردم می‌خواست تا با اعتراضات خویش زمینه به زندان رفتن خود را فراهم کنند. گاندی در جنگ بوئرها به مداوای مجروحان جنگ می‌پرداخت و به‌صورت نیروی امدادی در جنگ حضور داشت و با این کار حسن نیت و انسان دوستی خود و همراهانش را به همگان اثبات می‌کرد. اقدامات گاندی موجب نقض پاره‌ای از قوانین غیرعادلانه بر ضدسیاهان و موجب ایجاد شرایط بهتری برای آنان و هندی‌های مقیم آفریقای جنوبی شد.