صلح ایران و عثمانی

۲۷ فروردین ۹۹۲ هجری شمسی (۱۶ آوریل ۱۶۱۳ میلادی) در اصفهان، مذاکرات صلح ایران و عثمانی با امضای یک قرارداد به پایان رسید. طبق این قرارداد که در پی یک رشته جنگ‌های سه ساله امضا شد، دولت عثمانی از همه دعاوی خود در قفقاز دست کشید. شاه عباس که در جنگ با عثمانی نیاز به روسیه را به‌شدت احساس می‌کرد، سیاست اتحاد با روسیه علیه عثمانی را دنبال کرد و در این راه از هر فرصتی سود برد. او هیات‌های متعددی به روسیه اعزام و از هیات‌های روسیه نیز به گرمی پذیرایی کرد. هدف این تبادل هیات‌ها زمینه‌سازی برای اتحاد علیه عثمانی بود؛ اگرچه گاهی تشریفاتی و گاهی ظاهرا برای خرید اسلحه بود.

۲۷ فروردین ۹۹۲ هجری شمسی (۱۶ آوریل ۱۶۱۳ میلادی) در اصفهان، مذاکرات صلح ایران و عثمانی با امضای یک قرارداد به پایان رسید. طبق این قرارداد که در پی یک رشته جنگ‌های سه ساله امضا شد، دولت عثمانی از همه دعاوی خود در قفقاز دست کشید. شاه عباس که در جنگ با عثمانی نیاز به روسیه را به‌شدت احساس می‌کرد، سیاست اتحاد با روسیه علیه عثمانی را دنبال کرد و در این راه از هر فرصتی سود برد. او هیات‌های متعددی به روسیه اعزام و از هیات‌های روسیه نیز به گرمی پذیرایی کرد. هدف این تبادل هیات‌ها زمینه‌سازی برای اتحاد علیه عثمانی بود؛ اگرچه گاهی تشریفاتی و گاهی ظاهرا برای خرید اسلحه بود. در سال ۱۶۱۰.م که زمان پیروزی‌های شاه‌عباس علیه عثمانی بود، اتحاد روسیه و اتریش با ایران شکل ‌گرفت و قوای ایران موفق ‌شدند تفلیس، دربند، گنجه و باکو را از عثمانی پس گیرند و به موجب قرارداد صلح ۱۶۱۳.م دولت عثمانی پذیرفت که از هرگونه ادعایی نسبت به مناطق تحت تصرف نیروهای ایرانی صرف‌نظر کند.