ایران از ابتدای دهه ۵۰ دچار کمبود نیروی انسانی لازم در بخش‌های بهداشت و درمان بوده است. در خبری کوتاه که در روز ۱۲ مرداد ۱۳۵۴ در جراید در این باره به چاپ رسیده آمده بود: «هم اکنون قرار است در ایران هر سال ۱۰۰۰ تخت بیمارستانی جدید دایر شود و ۱۲۵ پرستار و ۲۵۰ بهیار جدید بابت هر ۱۰۰۰ تخت به‌کار گرفته شود. این در حالی است که تا پایان برنامه عمرانی پنجم (حدود ۵/۲ سال بعد از سال ۵۴) به ۱۵۰ هزار تخت بیمارستانی و بین ۱۸ هزار و ۵۰۰ نفر پرستار و ۱۳۷ هزار و ۵۰۰ نفر بهیار نیاز داریم، در حالی که اکنون نیز کشور با کمبود پرستار و بهیار مواجه است و این کمبود موجب ایجاد بازار سیاه برای این حرفه شده است، به طوری که اغلب این افراد شبانه روز در سه نوبت هشت ساعته خدمت می‌کنند و در نتیجه خستگی مفرط آنها، سبب پایین آمدن راندمان مفید کار آنها می‌شود.»