محسن عبداله‌‌‌زاده ادامه داد: قبل از انقلاب از لحاظ عددی ۳۰‌درصد و از لحاظ ریالی ۱۰‌درصد دارو‌‌‌های موردنیاز در داخل تولید می‌‌‌شد. ضمن اینکه ما یک کشور واردات‌‌‌محور در این حوزه بودیم. همان دارو‌‌‌های اندکی هم که در داخل تولید می‌‌‌شدند عمدتا تولید تحت لیسانس توسط شرکت‌های چند‌ملیتی بودند. یا صرفا در حد بسته‌‌‌بندی در داخل کشور انجام می‌‌‌شد و ما صاحب دانش فنی مولکول‌‌‌های دارویی نبودیم. وی گفت: در روش تولید تحت لیسانس، قیمت تمام‌شده و دانش فنی در اختیار کشور مقصد نیست. در سال‌های بعد از پیروزی انقلاب اسلامی ما توانستیم صنعت داروسازی را از واردات‌‌‌محور به صادرات‌‌‌محور تبدیل کنیم. وقتی یک صنعت صادرات‌‌‌محور می‌شود یعنی دانش و فناوری را به دست آورده است و توانایی تولید دارد.

عضو هیات‌مدیره شرکت سرمایه‌گذاری دارویی تامین اجتماعی افزود: نخستین مجوز راه‌‌‌اندازی کارخانه داروسازی در کشور، سال ۱۳۲۴ توسط وزارت بهداری وقت صادر شد. ۱۰ سال بعد از آن یعنی در سال ۱۳۳۴ نخستین داروی داخلی پروانه تولید گرفت. این به آن معناست که ۱۰ سال طول کشیده تا اولین محصول به مقیاس تجاری و تولید انبوه برسد. وی گفت: همچنین نظام واردات و توزیع دارو نیز در کشور ما وجود نداشت؛ به‌‌‌طوری که هر یک از نهاد‌‌‌ها نظیر ارتش یا هلال احمر که در آن زمان نام دیگری داشت، مقادیری دارو به سلیقه خود وارد می‌‌‌کردند. از طرفی نظام توزیع دارو هم در کشور نداشتیم. بنکدار‌‌‌هایی در خیابان ناصر‌خسرو بودند که بنگاه‌‌‌های دارویی داشتند و در همان‌جا دارو عرضه می‌‌‌کردند. مشخص نبود آن دارو‌‌‌ها در چه شرایطی نگهداری و حمل شده است. عبداله‌‌‌زاده ادامه داد: در کل کشور فقط سه شرکت پخش رسمی برای دارو وجود داشت که دارو را درب داروخانه تحویل می‌‌‌دادند. اکنون ما شبکه مویرگی توزیع دارو داریم که می‌توانیم در کوتاه‌‌‌ترین زمان به دورافتاده‌‌‌ترین نقاط کشور دارو ارسال کنیم. ما هم‌‌‌اکنون یکی از قوی‌‌‌ترین نظام‌‌‌های تولید دارو را در منطقه خاورمیانه داریم. در بحران‌هایی نظیر کرونا، به‌‌‌خوبی توانستیم دارو‌‌‌های موردنیاز را فورا در داخل کشور تولید کنیم.

اخبار مرتبط