انگیزه‌های اصلی سه مدعی قهرمانی در جام ملت‌ها
اراده‌های آهنین!
ایران؛ جاه‌طلبی یک نسل
تیم ملی ایران ۴۷ سال است که قهرمان جام ملت‌های آسیا نشده؛ مثل خیلی از دیگر گاه‌شمارهای حسرت فوتبال کشورمان که از چند دهه تجاوز می‌کنند. در نتیجه طبیعی است که بین ملی‌پوشان عطش و اشتیاق فراوانی برای قهرمانی در این مسابقات وجود داشته باشد. به علاوه غیر از شخص امیر قلعه‌نویی که دنبال یک پایان‌بندی ایده‌آل برای کارنامه مربیگری‌اش است، خود بازیکنان هم قصد دارند ثابت کنند چیزی از نسل‌های قبلی و محبوب فوتبال ایران کم ندارند. بسیاری از بازیکنان فعلی، به‌طور آشکاری مثلا به مقبولیت نسل ۹۸ غبطه می‌خورند و متعجب هستند که چرا با وجود دو بار صعود به جام‌جهانی و حتی ارائه نمایش‌های نزدیک در مصاف با اسپانیا و پرتغال موفق نشدند به پایگاه اجتماعی بالایی دست پیدا کنند. درست یا غلط، خیلی از آنها حس می‌کنند با کسب یک افتخار بزرگ مثل قهرمانی در آسیا می‌توانند معادلات را عوض کنند؛ بنابراین در حرکت به سمت این مهم کوتاه نخواهند آمد. در تایید این انگیزه، همین بس که مهدی طارمی از خداداد عزیزی قول گرفته اگر ملی‌پوشان قهرمان آسیا شدند، او در تلویزیون اعتراف کند نسل فعلی بهتر از نسل ۹۸ بوده است.
ژاپن؛ فراتر از آسیا
عملکرد تیم ملی ژاپن طی سال‌های اخیر طوری بوده که خیلی‌ها عقیده دارند این تیم به‌طور کامل از آسیا کنده شد و از نظر استانداردهای کیفی در زمره اروپایی‌ها به شمار می‌رود. عملکرد قهرمانانه آنها در جام‌جهانی ۲۰۱۸ برابر بلژیک را به یاد بیاورید، همین‌طور برتری خیره‌کننده‌شان را مقابل اسپانیا و آلمان در جام‌جهانی ۲۰۲۲. آیا برای چنین تیمی افت کلاس نیست که قهرمان جام ملت‌های آسیا نشود؟ آنها طی همین چند ماه گذشته در مسابقات رسمی و دوستانه به هر تیمی از راه رسیده ۳ تا و ۴ تا زده‌اند و از چنان قدرتی برخوردارند که کره‌جنوبی از بیم رویارویی زودهنگام با آنها آن‌طور نمایشی بازی کرد و چوب حراج به آبروی خودش زد. بنابراین روشن است که ژاپنی‌ها برای تثبیت خود بر بام آسیا نیاز به قهرمانی در جام ملت‌ها دارند؛ هرچند فعلا شروع‌شان خوب نبوده و با باخت برابر عراق و ثبت صفر کلین‌شیت در ۳ بازی اول، همه را متعجب کرده‌اند.
کره‌جنوبی؛ طلسم را بشکن!
شاید حتی در خود ایران هم خیلی‌ها ندانند حسرت قهرمانی کره‌جنوبی در آسیا از ما هم بیشتر است! کره‌ای‌ها که دو دوره اول این مسابقات را فتح کردند، از سال ۱۹۶۰ به بعد موفق به تکرار این دستاورد نشده‌اند. این یعنی ۶۴ سال آه و افسوس و تاسف. کره البته در این بین به حضورهای پیاپی در جام‌جهانی و چندین بار صعود از مرحله گروهی (یک بار حتی راهیابی به نیمه‌نهایی) دلخوش بوده، اما ناکامی در جام ملت‌ها داغ بزرگی بر سینه هواداران فوتبال در این کشور است. به همین دلیل هم آنها از نتایج نه چندان مطلوب تیم کشورشان در مرحله گروهی راضی نیستند، حتی اگر بعضی از آنها مصلحتی بوده باشد. از همه اینها که بگذریم این شاید آخرین جام ملت‌های سون هیونگ‌مین –احتمالا بهترین لژیونر تاریخ فوتبال آسیا- باشد. اگر کره‌ای‌ها امروز با او قهرمان نشوند، پس چه زمان دیگری به این مهم نائل خواهند شد؟
