خوشحالی استقلالی‌ها غیرعادی نبود اما...
کمی آهسته‌تر شادی کنید
همین ابتدا باید گفت که از استقلال انتظار می‌رفت که اجازه ندهد جدال برابر پارس جنوبی به وقت اضافه و اما و اگر بکشد. گلزنی به تیمی که در رده نهم لیگ یک قرار دارد، چنین خوشحالی زائد‌الوصفی نمی‌طلبد، اما خب مساله اینجاست که آبی‌ها یک کابوس احتمالی بزرگ را پشت سر گذاشتند. استقلال در بازی شنبه کلی فرصت داشت که اجازه ندهد بازی از ۹۰ دقیقه تجاوز کند. از پنالتی‌ای که محمد محبی در نیمه نخست از دست داد تا موقعیت‌های ناباورانه‌ای که رضا میرزایی و روزبه چشمی خراب کردند و البته شکم سیری مهاجمان که خیلی توی ذوق می‌زد. اما از زاویه کمی عقب‌تر به این شادی دسته‌جمعی نگاه کنید؛ تصور اینکه پس از شکست ناامید کننده در دربی، استقلال از جام حذفی هم حذف شود یک معضل تمام عیار به حساب می‌آمد. معمولا نخستین بازی‌ای که پس از باخت در دربی برگزار می‌شود، یکی از سخت‌ترین بازی‌های دنیاست. تصور کنید که تا یک هفته قبل، هواداران استقلال بابت تیم آماده‌شان حسابی به سرمربی پرتغالی می‌بالیدند و باخت برابر پرسپولیس به تنهایی برای خراب کردن روزهای خوش آنها کافی بود. پس باید هم به ریکاردو ساپینتو حق داد که آن‌گونه طول زمین را طی کند و خودش را به بغل سعید مهری زننده تک گل بازی شنبه برساند. جلوی یک فاجعه پس از مصیبت هفته قبل گرفته شد و این یعنی استقلالی‌ها هنوز هم امید دارند که بتوانند در این فصل جام کسب کنند. چه جامی بهتر از اینکه رقیب هم بالا بیاید و به دست خودشان شکست بخورد؟ پس شاید گل استقلالی‌ها خیلی هم کور‌کننده نبود؛ هرچند باید قبول کند اگر کمی آهسته‌تر و عادی‌تر هم انجام می‌شد، به جایی برنمی‌خورد.
