بررسی سرنوشت سرمربیان خارجی لیگ برتر
در خروج، رستگاری نیست
استقلال
در یک دهه اخیر، استقلال سه سرمربی خارجی داشته و پیتسو موسیمانه چهارمین آنها است. اولی وینفرد شفر بود که در میانه‌های لیگ هفدهم جانشین علیرضا منصوریان شد و اواخر فصل بعدش هم از سمتش اخراج. کمتر از یک سال حضور در بن‌یاس و چندماه هدایت الخور، تجربیات بعدی شفر بعد از رفتن از ایران بودند. او دو سال قبل حاضر بود هدایت نفت آبادان را بپذیرد، اما حواشی خارج از زمین اجازه عقد قرارداد را ندارد تا پیرمرد آلمانی همچنان بیکار بماند. درباره استراماچونی هم تقریبا همه در جریان هستند چه اتفاقی پس از رفتن این سرمربی ایتالیایی رخ داد و او به نوعی با دریافت تمام و کمال دستمزدش از استقلال، سبک زندگی‌اش را تغییر داد! استرا از ۵ سال قبل تاکنون، فقط یک فصل هدایت الغرافه را به عهده گرفته و وارد تفسیر فوتبال در تلویزیون شده است. ریکاردو ساپینتو هم آخرین سرمربی خارجی استقلال قبل از موسیمانه است که در ایران نتایج خوبی گرفت و جزو معدود رستگاران خارج شده از کشور بود. مرد پرتغالی هدایت آپوئل قبرس را به عهده گرفت و با این تیم قهرمان لیگ قبرس هم شد، هرچند امسال در راجا کازابلانکا نتایج خوبی نگرفته است.
پرسپولیس
قطعا برانکو ایوانکوویچ را می‌توان بهترین سرمربی خارجی تاریخ پرسپولیس دانست که هنوز بسیاری او را معمار موفقیت‌های فعلی سرخ‌پوشان می‌دانند. از طرفی خود برانکو هم پس از ترک ایران هرگز نتوانست موفقیت‌های دوران حضورش در پرسپولیس را تکرار کند. او از الاهلی عربستان اخراج شد، در عمان ناموفق بود و این روزها در چین هم تحت فشار شدید عدم نتیجه‌گیری است. جانشین او در پرسپولیس یعنی گابریل کالدرون هم با اینکه با بی‌مهری کنار گذاشته شد، اما چالش‌های بعدی‌اش نشان داد به آخر خط مربیگری رسیده، چرا که از ۵ سال قبل تاکنون، تنها چندماه هدایت تیم نه چندان مطرح خورفکان امارات را به عهده داشته است. شاید وجه اشتراک استقلال و پرسپولیس، عاقبت بخیری آخرین سرمربیان خارجی‌شان پیش از آغاز این فصل بوده است. اوسمار ویرا که سورپرایز فصل گذشته بود، با وجود قهرمانی در لیگ برتر ترجیح داد ایران را ترک کند و هدایت بوریرام را پذیرفت؛ تیمی که اکنون با بازی کمتر، در رده دوم لیگ تایلند قرار گرفته و در لیگ نخبگان آسیا هم اوضاع بدی ندارد.
سپاهان
۹ سال قبل، طلایی‌پوشان تصمیم گرفتند ایگور استیماچ کروات را به عنوان سرمربی خود انتخاب کنند که البته نتیجه جالبی هم نداشت. سرمربی اسبق تیم ملی کرواسی هم پس از خروج از اصفهان، مدتی را در الشحانیه قطر سپری کرد و سپس به مدت بیش از ۴ سال هدایت تیم ملی هند را به عهده گرفت و اکنون هم که بیکار است. سپاهانی‌ها یک سال بعد دوباره سراغ زلاتکو کرانچار سرمربی سابقشان رفتند، اما او هم نتوانست روزهای خوش گذشته را در این تیم تکرار کند و پس از ناکامی با تیم ملی امید ایران، از دنیای مربیگری خداحافظی کرد و ۳ سال قبل هم که دار فانی را وداع گفت. ژوزه مورایس، آخرین چالش خارجی سپاهانی‌ها بود که چندی پیش استعفا کرد؛ سرمربی نسبتا نامدار پرتغالی که با توجه به امکانات و بازیکنانی که در اختیار داشت، نمی‌توان لقب موفق را برای او در نظر گرفت و هنوز معلوم نیست قصد دارد کجا مشغول شود!
تراکتور
اگر قرار باشد همه سرمربیان خارجی که در یک دهه اخیر به تبریز رفته‌اند را فهرست کنیم، با سیاهه‌ای مواجه می‌شویم که شاید خیلی از آنها اکنون حتی نزدیک زمین فوتبال هم نباشند! عجالتا با چند سرمربی نامدارتر که مدت زمان بیشتری را هم روی نیمکت این تیم گذرانده‌اند، کار را پیش ببریم و شاید بد نباشد به دراگان اسکوچیچ هم بپردازیم؛ سرمربی حال حاضر این تیم که تا اینجا موفق هم بوده، اما واقعیت اینجاست که حتی با وجود رساندن تیم ملی به جام جهانی، نتوانست تیم مهمی در اروپا برای خودش پیدا کند و بار دیگر به ایران برگشت. به جز پاکو خمز که در ابتدای مطلب درباره سرنوشتش خبر دادیم، اسامی دیگری هم هستند که بیشتر آنها الان بازنشسته شده‌اند؛ نفراتی مثل جرج لیکنز و جان توشاک که پس از چند ماه هدایت تراکتور کلا مربیگری را کنار گذاشتند و نفراتی مثل مصطفی دنیزلی و تونی اولیویرا هم تنها در یک تیم پس از تراکتور حضور پیدا کردند. کسی مثل ارطغرل ساغلام این روزها در دسته دوم ترکیه است و زوونیمیر سولدو در ۵۷ سالگی هنوز نتوانسته تیمی پیدا کند. قربان بردیف هم که به روسیه برگشته و همه این موارد نشان می‌دهد کلا تراکتوری‌ها پروفایل خاصی را برای انتخاب سرمربی در نظر ندارند و کلا هر موردی که پیش آید، خوش آید!
