به بهانه حضور احتمالی مجتبی جباری در استقلال

کسی این پست را جدی نمی‌گیرد

دنياي اقتصاد : آن‌طور که رسانه‌ها خبر دادند و مدیرعامل استقلال هم تایید کرد، مجتبی جباری اسطوره این تیم در حال بازگشت به باشگاه محبوبش است تا در یک سمت جدید فعالیت کند؛ مدیر ورزشی. عنوانی که در چارت مدیریتی همه باشگاه‌های بزرگ دنیا دیده می‌شود، اما در ایران به شکل عجیبی مغفول مانده است. شاید چون شرح وظایف آنها را هنوز کمتر کسی می‌داند که بخواهد جدی‌اش هم بگیرد.

نقل‌قول جالبی از دیمن کومولی، مدیرورزشی اسبق تاتنهام وجود دارد که در سال ۲۰۰۵ به این سمت در باشگاه لندنی منصوب شد. آن زمان پست مدیریت یا معاونت ورزشی که با عناوینی مثل Sport Manager یا Technical Director شناخته می‌شود، چندان در انگلیس مرسوم نبود و حتی هری ردنپ که بعدها هدایت تاتنهام را به عهده گرفت، به مدیران باشگاه هشدار داد: «کسی قرار نیست بگوید در تیم چه کار کنیم یا چه کار نکنیم!» ولی کومولی به شکل جالبی در نخستین کنفرانس خود ادعا کرد تا یک دهه دیگر، این پست ناآشنا در تمامی تیم‌های انگلیسی جای خودش را پیدا می‌کند و همین‌گونه هم شد. اکنون مدیران ورزشی باشگاه‌های مختلف، نامدارانی از حوزه مدیریت فوتبال یا اسطوره‌هایی هستند که تفکرات متفاوت دوران بازی‌شان را به حوزه کاری تزریق کرده‌اند. افرادی مثل دکو(بارسلونا)، زلاتان ایبراهیموویچ(میلان)، ادو(آرسنال) و سباستین کل(دورتموند) از جمله ستاره‌های سابق زمین فوتبال هستند که در باشگاه‌های دوران جوانی‌شان مشغول کار هستند و نفراتی مثل مکس ابرل(بایرن‌مونیخ)، جوزپه ماروتا(اینتر) و چیکی بگیریستین(منچسترسیتی) هم مدیران شهیر فوتبالی هستند که با توجه به سابقه‌شان در این رشته کاری، سیاست‌های فنی باشگاه‌هایشان را تعیین می‌کنند. دامنه اختیارات این افراد تقریبا نامحدود است و جز چند تفاوت در جزئیات، به نظر می‌رسد همه پذیرفته‌اند مسوولیت اصلی مدیر ورزشی، هدایت تیم، استعدادیابی و جذب بازیکن است. این حوزه کاری گاهی وسیع‌تر هم می‌شود و یک مدیر ورزشی که شغل او برایش تعریف شده، باید سیاست‌های نقل و انتقالاتی را به صورت کامل پوشش دهد و مشخص کند با توجه به نیازهای سرمربی چه کسانی باید خریداری شوند، کدام بازیکنان به فروش برسند، اصلا عزل و نصب سرمربی به چگونه‌ای انجام گیرد و در نهایت نقشه راه کلی باشگاه برای چند سال تدوین شود.

در وضعیت فعلی که اوضاع مدیریتی استقلال هم مثل وضعیت فنی‌اش تعریف چندانی ندارد، حضور شخصی مثل مجتبی جباری که یکی از بزرگ‌ترین بازیکنان تاریخ باشگاه بوده و علاوه بر اینکه هیچ‌وقت آلوده فضای لمپنیسم فوتبال ایران نشده، این روزها مشغول کار فرهنگی هم هست، می‌تواند خبر خوبی باشد. به شرط اینکه وظایف و اختیارات وی تعریف شود و با مالکیت باشگاه، مدیرعامل و سرمربی رابطه موثری برقرار کند. سابقه اخلاقی هافبک سابق آبی‌ها نشان می‌دهد اگر غیر از این باشد، او هم شخصی نیست که بتواند به کارش در فضای مسموم ادامه دهد و آن وقت پست مدیریت ورزشی در یکی از بزرگ‌ترین باشگاه‌های کشور، در نطفه خفه می‌شود!