تاریخ شفاهی- قسمت ۳۶۲

آموزش رقابت اقتصادی ایران به سوئد

رضا نیازمند : مدیران فنی پرسیدند روشی که شما توصیه می‌کنید چه روشی است. توضیح دادم که در این روش یک میز کار متحرک به یک استادکار داده می‌شود. استادکار خودش کارگران خود را انتخاب می‌کند. میز و کارگران در حال حرکت هستند و قطعات منفصله اتومبیل به تدریج در دسترس آنها قرار می‌گیرد و کارگران قطعات را برداشته، سوار می‌کنند و در آخر خط یک اتومبیل کامل شده تحویل می‌دهند. نخستین فایده این کار این است که وقتی از کارگر بپرسی امروز چه کردی می‌گوید فلان تعداد اتومبیل سوار کردم و افتخار می‌کند. دوم اینکه کارگران خود را با دیگر کارگران مقایسه می‌کنند.

 آن گروه هشت اتومبیل سوار کرده و آن دیگری دوازده اتومبیل سوار کرده. این رقابت موجب افزایش تولید و بالا رفتن روحیه کارگران می‌شود. سوم اینکه استادکار در طی کار همیشه ناظر عملیات دسته خود است. اگر یکی مریض باشد و آن روز کم کار کند، استادکار با جابه‌جایی کارگران مشکل را فوری حل می‌کند. در این روش رقابت بین کارگران پیدا می‌شود. روحیه آنها بالا می‌رود و کار در اثر بیماری یک کارگر تعطیل نمی‌شود. البته اعمال این روش در ابتدا کمی هزینه دارد و باید خط تولید را عوض کرد (من این را در ژاپن دیده بودم و خیلی موثر بود، ولی در آمریکا متداول نشده بود).