دسترسی نابرابر به اینترنت
مساله عدم دسترسی برابر شهروندان سیاهپوست و لاتینتبار به اینترنت در قیاس با سفیدپوستان در ایالاتمتحده به چالشی عمیق برای فعالان مدنی و کارشناسان حوزه فناوری این کشور بدل شده است. با توسعه و رشد شبکه اینترنت، موضوع دسترسی برابر و عادلانه شهروندان به این فناوری نوظهور به دغدغه بسیاری از کارشناسان حوزه فضای مجازی و جامعه شناسان بدل شده است. عدم توازن و برابری در دسترسی به اینترنت با توسعه و رشد این فناوری نوظهور به چالشی عمیق برای دولتهای جهان و سازمانهای فراملی تبدیل شده است. انسان معاصر دوشادوش زیست واقعی خود زیست مجازی دارد و نابرابری و عدم وجود امکانات برای همه معضلی است که دنیای واقعی به دنیای مجازی منتقل کرده و ایالاتمتحده آمریکا هم در این عرصه استثنا نیست. مجموعه نظرسنجی جامعه آمریکایی، اخیرا بر اساس تحلیل دادههای خود به این نتیجه رسید که تعداد بیشتری از کالیفرنیاییهای سفیدپوست به نسبت خانوارهای سیاهپوست و لاتینتبار به اینترنت دسترسی دارند.
بر اساس گزارش خبرگزاری مهر، موسسه سیاست عمومی کالیفرنیا که اخیرا نتیجه بررسیهای خود را ارائه کرده است، خاطرنشان کرد که نظرسنجی سازمان سرشماری ایالاتمتحده آمریکا، زمانی که دسترسی به اینترنت پرسرعت به علت قرنطینههای ناشی از همهگیری به امری ضروری برای دسترسی به مدرسه و دورکاری تبدیل شده بود تصویری از گسترش دسترسی مردم به خدمات اینترنت پرسرعت اما به صورت نابرابر را نشان میدهد. این دادهها از نظرسنجی جامعه آمریکا در سال ۲۰۲۰ به دست میآیند که پخش و دسترسی به آن به گفته موسسه به دلیل همهگیری کووید-۱۹ و «جبههگیری قابل توجه و بدون پاسخ» محدود شده است. این موسسه در ادامه بیان کرد: «ما یافتههایمان را محتاطانه ارائه میکنیم و مقایسه مستقیمی با سالهای قبل انجام نمیدهیم.»
بر اساس این دادههای تجربی ۸۵ درصد از خانوادههای کالیفرنیایی در سال ۲۰۲۰ به اینترنت پر سرعت دسترسی داشتند در حالیکه ۹۴ درصد از همه خانوادهها به اینترنت بهطور کلی، پر سرعت و خطی و کم سرعت دسترسی داشتند. ۸۷ درصد از خانوادههای سفیدپوست به اینترنت پرسرعت دسترسی داشتند، در حالیکه ۸۳ درصد از خانوادههای سیاهپوست و ۸۰ درصد خانوادههای لاتینتبار اینترنت پرسرعت داشتند. این اختلافات فقط در میان گروههای نژادی نبود. خانوارهایی که سرپرستی آنها را بزرگسالان ۶۵ سال به بالا یا افرادی غیر تحصیلکرده برعهده دارند، به نسبت خانوارهایی با سرپرستهای جوان و تحصیلکرده کمتر به اینترنت پرسرعت دسترسی دارند. به همین ترتیب خانوارهایی با درآمد سالانه کمتر از ۵۰ هزار دلار کمتر از خانوادههای ثروتمند به پهنای باند دسترسی داشتند. علاوه بر این ۱۲ درصد از خانوادههای سیاهپوست و لاتینتبار و ۲۳ درصد از خانوادهها کمدرآمد، گزارش دادند که لپتاپ، دسکتاپ یا «سایر دستگاههای کامپیوتری» را در خانه نداشتند.
این موسسه در ادامه نوشت «نکته حائز اهمیت این است که ۵ درصد از خانوادههایی که کودکان مدرسهای داشتند در خانه دسترسی به کامپیوتر نداشتند.» شکاف طبقاتی در دسترسی به اینترنت در ناحیه یکپارچه مدرسه لسآنجلس بهطوری واضح دیده میشود. طبق تخمینها ۲۰ درصد از دانشآموزان که چیزی حدود ۹۰هزار کودک از ۴۵۰هزار نفر هستند، بهطور کامل به پهنای باند دسترسی نداشته یا پهنای باند کافی برای برآورده کردن الزامات تحصیلی خود نداشتند. برخی از دانشآموزان گزارش دادند که هنگام انجام تکالیف مدرسه از راه دور به صورت آنلاین مشکلاتی چون آنلاین بودن چند دانشآموز کاربر بهطور همزمان و در نتیجه اختلال در اینترنت و قطع ارتباط داشتهاند. مقامات ایالتی اخیرا یک طرح ۵۰ میلیون دلاری را برای ایجاد دسترسی به اینترنت برای خانوادههایی که ممکن است از پس هزینههای آن بر نیایند، ارائه کردند.
علاوه بر این، موسسه افزود که برآوردهای کمیسیون ارتباطات فدرال نشان میدهد که 7/ 3 میلیون خانوار واجد شرایط برنامههای فدرال هستند که برای دسترسی به پهنای باند به آنها تخفیف داده شده یا یارانه پرداخت میشود، اما تنها 4/ 1 میلیون خانواده تا کنون ثبتنام کردهاند. این موسسه نوشت: «با این وجود، این برنامهها به افزایش دسترسی دیجیتال کمک کردهاند.» پاندمی کووید-۱۹ به تغییراتی اساسی در زندگی مردم منجر شد که از جمله میتوان به کلاسهای آنلاین و دورکاری اشاره کرد که وجود اینترنت را در زندگی همه بیش از پیش ضروری کرد. بعضی از شرکتها، دورکاری را با توجه به مزایای خاص آن مانند نیاز به فضای کار و هزینههای حضور در محل کار بعد از قرنطینه هم رها نکردند بنابراین امروزه عدم توجه دولتها به دسترسی همگانی و برابر تمام مردم به خدمات اینترنت پر سرعت بیش از گذشته مهم شده و دولتها باید تلاش خود را برای رساندن خدمات اینترنتی و ابزارهای تکنولوژی به تمامی اقشار مردم بیشتر کنند.