رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری گفت: «اگر ابعاد و عمق بحران آب را بدانیم باید زودتر چاره‌ای بیندیشیم و با رویه‌های جدید با این بحران روبه رو شویم.» به گزارش «ایلنا»، سید محمد بهشتی در همایش «جامعه، منابع طبیعی، آب و محیط زیست؛ چالش‌ها و راه‌کارها» که با همکاری پژوهشکده مردم شناسی و انجمن جامعه شناسی ایران برگزار شد، گفت: «زمانی‌که شنیدم بحران آب در کشور تا حوالی سال ۱۴۲۰ ادامه دارد خیلی خوشحال شدم نه از بابت اینکه از مشکلات پیش آمده خرسند باشم، بلکه به این دلیل که اگر این بحران آب یکساله، چهارساله، هفت ساله و... بود باز هم این بحران را به طریقی از سر گذرانده و به مسیر خودمان ادامه می‌دادیم، ولی خوشبختانه طول این بحران آنقدر زیاد است که ما را ناگزیر از تغییر رویکرد جدی می‌کند.»

وی تصریح کرد: «جالب اینجا است که خبر بحران آب، ابعاد و مشخصات آن را از مسوولان آن نمی‌شنویم و هنوز هم درست توضیح داده نشده که ابعاد این موضوع تا چه اندازه است؛ در صورتی‌که اگر این موضوعات برایمان روشن شود در تمامی برنامه‌های پنج ساله ششم، هفتم و هشتم تمامی دستگاه‌های اجرایی تاثیر خواهد گذاشت.» بهشتی با بیان اینکه این بحران در تمامی کمربند بیابانی جهان اتفاق افتاده است، خاطرنشان کرد: «آمریکا مدتی است پارک‌های واقع در جنوب کالیفرنیا و آریزونا را که در کمربند بیابانی قرار دارند خشک کرده و به افرادی که چمن‌های روبه‌روی منازلشان را خشک می‌کنند نیز جایزه می‌دهد؛ این در حالی است که ما هنوز جشن درختکاری می‌گیریم و گمان می‌کنیم باید بر روال گذشته عمل کنیم و متوجه نیستیم که داریم در مکانی که شبیه کالیفرنیا و آریزونا است چمن کاری می‌کنیم و در نظام برنامه‌ریزی نیز هنوز متوجه اهمیت موضوع نیستیم.» رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری با بیان اینکه راه حل معماهای زیستی در سرزمینی مانند ایران با اروپا یکی نیست گفت: «همه هنر آنها این است که چگونه از موانع بالفعل عبور کرده و منابع زیستی بالفعل را به دست آورند. اما ما در سرزمین‌مان باید هنر از بالقوه به بالفعل در آوردن منابع، پیش‌بینی و تبدیل موانع زیستی به منابع زیستی را داشته باشیم.» به اعتقاد وی، اگر به سابقه زیست بشر در ایران بنگریم، می‌بینیم که همواره با این الگو بوده که توانسته‌ایم مسائل را حل و فصل کنیم؛ الگویی که به شکل ماهوی با الگوی غرب فرق می‌کند.

وی تصریح کرد: «الگوی زیست در سرزمین اروپا الگوی شکارگری است و شما باید مترصد این باشید که چگونه می‌توانید آن منبعی را که خودتان در پدید آوردنش نقش نداشته‌اید به چنگ آورید و این یک مهارت و خبرگی می‌طلبد. اما درسرزمینی مثل سرزمین ما الگو، الگوی پرستاری است و تنها در سایه آن است که می‌توانستیم محیط پیرامون خودمان را قابل زیست کنیم.» بهشتی با اشاره به اینکه در دهه‌های اخیر از زمانی‌که پول نفت وارد چرخه اقتصادی ما شده، از طبع پرستاری به احوال شکارگری منتقل شدیم، افزود: «اکنون همه راه حل‌های ما شکارگرانه است و تنها در منابع بالفعل حساب باز می‌کنیم و به شکار دست می‌زنیم. رفتار ما با منابع زیر زمینی مان به شکل پرستارانه یعنی ایجاد قنات و به شکل شکارگرایانه یعنی حفر چاه عمیق صورت می‌گیرد.» رئیس پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری در پایان یادآور شد که ما و فرزندانمان می‌خواهیم همچنان در این سرزمین زندگی کنیم و به این منظور باید این سرزمین را قابل زیست کنیم و این چاره‌ای ندارد جز اینکه شیوه خودمان را از شکارگری به طبع پرستاری تبدیل کنیم.