مهدیس مدنی* بر سر تربت ما چون گذری همت خواه که زیارتگه رندان جهان خواهد بود از دیرباز هنر و ادبیات این مرز و بوم مورد توجه پژوهشگران، ادبا و فرزانگان دیگر سرزمین‌ها بوده است. ایران زمین چه در عهد فراز و سروری و چه در روزگار نشیب و زوال، همواره به یمن حضور شاعران، دانشمندان و هنرمندانی که مرزهای اندیشه‌شان این جهانی نبوده و نیست، چون نگینی در پهنه سرزمین دانایان و خردورزان درخشیده است. بزرگان بسیاری را در دیگر کشورها می‌توان یافت که دل در گرو آثار طراز اول ادیبان ایرانی داشتند و عمری از برای ترجمه و معرفی این آثار به جهانیان به سر کردند.
بزرگانی چون فردریش روکرت که یکی از بهترین ترجمه‌های شاهنامه به آلمانی حاصل تلاش‌های او است، ادوارد فیتز جرالد که با ترجمه رباعیات خیام به انگلیسی نبوغ ادبی این ریاضیدان و منجم را به رخ دنیا کشید، گوته که دیوان شرقی - غربی خود را تحت تاثیر دیوان حافظ سرود یا نیچه که یکی از اشعارش در دیوان اندرزها و حکمت‌ها را به خواجه حافظ شیرازی تقدیم کرده است. همگی این تلاش‌ها از سوی فیلسوفان و ادیبان غربی در کنار تلاش‌های بسیار اساتید ایرانی در شناساندن ادبیات و فرهنگ غنی ایرانی به دنیا سبب آن شده که در روزگار ما کم نباشند غیرایرانیانی که با میراث ادبی و فرهنگی ایران آشنایی دارند و به واسطه همین شناخت مشتاق زیارت موطن این بزرگان هستند. در صفحه‌های تقویم روزهایی به نام روز بزرگداشت این فرزانگان اختصاص داده شده است روزهایی چون 8 مهر بزرگداشت مولوی،20 مهر بزرگداشت حافظ، 25 فروردین عطار نیشابوری، 25 اردیبهشت حکیم ابوالقاسم فردوسی، 29 اردیبهشت حکیم عمر خیام و روزهای دیگر و بزرگداشت بزرگانی دیگر. اما در چنین روزهایی به غیر از برگزاری جلسات و نشست‌هایی جسته و گریخته در این سو و آن سوی کشور با تبلیغات محدود و مخاطب داخلی محدودتر، اقدامی در خور و شایسته، آنطور که باید صورت نمی‌پذیرد. بسیاری از اماکن مرتبط با آثار این بزرگان، مسیرهای ادبی راوی داستان‌های اساطیری و تاریخی، آرامگاه‌ها، موزه‌های آثار این بزرگان و ده‌ها و صدها سالن اجلاس که می‌توانند پذیرای خیل مشتاقان آثار منظوم و منثور ادب پارسی باشند که افسانه و حقیقت را از دل تاریخ و اسطوره در قاب اندیشه و احساس ایرانی به دنیا عرضه می‌کنند، چشم به راه طرحی نو برای دعوت از گردشگران و معرفی سرمایه‌های ادبی همیشه جاوید این دیار هستند. شاید کمترین توقعی که از هفته‌های فرهنگی ایران در کشورهای دیگر و بودجه‌هایی که صرف این کار می‌شود می‌توان داشت استفاده از بستری است که پیشتر توسط دیگران به وجود آمده و در گام نخست تنها کافیست آن دلدادگی‌ها و پیوندهای عاطفی میان شرق و غرب را از نو یادآور شویم تا نظر گردشگرانی را که جویای دانستن و دیدن هستند و آثار این بزرگان را در دسترس دارند جلب کنیم و البته هر یک از این بزرگداشت‌ها را به اتفاقی فرهنگی نه فقط در سطح ملی بلکه در سطح بین‌المللی تبدیل نماییم تا آنگونه که لسان‌الغیب فرموده بود، رندان جهان را به زیارت این خانه مهمان کنیم.
* کارشناس ارشد برنامه‌ریزی توریسم
mahdis_madani@yahoo.com*