بوم‌گردی، فرصتی برای توسعه پایدار ایران
دکتر مرتضی رحمانی موحد، معاون گردشگری سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، چندی پیش برای بازدید از اقامتگاه‌های بوم‌گردی استان اصفهان به برخی روستاهای این استان سر زد. اقامتگاه‌های بوم‌گردی، به آن دسته از اقامتگاه‌هایی اطلاق می‌شود که اغلب در روستاها و محیط‌های بومی شکل می‌گیرند و با بهره‌گیری از امکانات بومی و محلی به پذیرش گردشگر می‌پردازند. در ادامه یادداشت اختصاصی رحمانی موحد را که به روزنامه «دنیای اقتصاد» ارسال شده، در این خصوص می‌خوانیم:
***
در میانه پر مشغله برنامه‌ریزی و ساماندهی سفرهای نوروزی در کشورمان، سفری داشتم به شهرستان خور و بیابانک در استان اصفهان. بسیار وصف منطقه را به‌عنوان خاستگاه اقامتگاه‌های بوم‌گردی (مفهومی نو و رو به توسعه در گردشگری کشورمان) شنیده بودم و با وجود انبوه مشغله‌کاری، قصد داشتم شخصا اقامت در یکی از این‌گونه اقامتگاه‌ها را تجربه کنم.
پس از جلسات متعدد کاری با کارگروه گردشگری استان و مدیران اقامتگاه‌های بوم‌گردی و مقامات محلی و پس از ساعت‌ها طی طریق در بیابان، نیمه شب به جایی رسیدیم که در آن جاده‌ها به انتها رسیدند و شروعی بود بر زندگی در قلب کویر مرکزی ایران، روستایی به نام فرحزاد. در آن میانه شب و در جایی که بی شباهت به انتهای دنیا نبود، تحقق یک رویا را به چشم خود دیدم، رویایی از آبادانی، رونق و توسعه پایدار در سایه فعالیت‌های بوم‌گردی.
در آنجا شور زندگی را در مردمی دیدم که تا همین چند سال قبل به قصد درآمدی ناچیز راهی شهر و دیاری دور شده بودند و اکنون رونق گردشگری، آن هم از نوع اصولی و پایدار آن، فرصتی شده برای بازگشت ایشان به منطقه و شکل‌گیری پدیده نادر مهاجرت معکوس در روستایی در انتهای تمامی جاده‌ها در قلب بیابان‌های ایران عزیز. شب را میهمان مرد محترمی بودیم که خانه اجدادی خود را تبدیل به یک اقامتگاه بوم‌گردی کرده بود و به اتفاق خانواده خود، به گرمی پذیرای میهمانان بود. در آنجا احیای سنت زیبای میهمان‌نوازی ایرانی را دیدم که در قالب صنعت گردشگری عرضه می‌شد و مگر نه این است که ما ایرانیان در جهان به میهمان‌نوازی شهره‌ایم و میهمان‌نوازی را به‌عنوان اصلی‌ترین برند گردشگری خود می‌شناسیم؟
از حاضران در جمع شنیدم که تا همین یک دهه قبل منطقه تقریبا متروکه شده بود، اما حدود ۱۱ سال قبل مردی به نام مازیار آل داوود با بازگشت به روستای اجدادی خود، روستای گرمه، در حقیقت نخستین اقامتگاه بوم‌گردی را در کشورمان ایجاد کرد. اگر بپذیریم که کارآفرینی عبارت است از: ایجاد ثروت در بستر نوآوری، مازیار آل داوود را می‌توان کارآفرینی دانست که در سایه نوآوری، نه فقط برای اهالی روستای آبا و اجدادی خود، بلکه برای بسیاری از مردم خوب ایران، به‌ویژه در مناطقی محروم و کمتر توسعه یافته، ثروت و درآمدی منطقی ایجاد کرده، آن هم با حفاظت و بهره‌برداری ماندگار از محیط طبیعی و بستر فرهنگی هزاران ساله سرزمین ما، ایران.
از بودن در میان آن مردم صمیمی و خونگرم نهایت لذت را بردم. آنجا بود که به راستی معنی فرصت، عشق و عظمت الهی را در کویرهای سرزمینمان دیدم. در همان سفر کوتاه دستورات لازم را برای حمایت از اقامتگاه‌های بوم‌گردی صادر کرده و مازیار آل داوود را همراه با مدیر پایگاه سازمان در شهرستان خور و بیابانک مسوول ایجاد نخستین تشکل صنفی اقامتگاه‌های بوم‌گردی در کشورمان کردم. این کار باید به سرعت انجام شده و زمینه گسترش الگوی موفق توسعه بوم‌گردی در شهرستان خور و بیابانک به سراسر کشورمان فراهم شود. تردید ندارم که توسعه اصولی بوم‌گردی می‌تواند ضمن فراهم آوردن فرصت تجربه‌ای نو و متکی بر فرهنگ بومی در صنعت گردشگری کشورمان، در بسیاری از محروم‌ترین نقاط سرزمینمان فقر را ریشه کن و رفاه را جایگزین آن کند. این هدفی است که به انجام آن باور داریم و من می‌دانم که خاطره سفرم به آن منطقه زیبا به‌زودی تکرار خواهد شد.