شهر شعر ایران؛ مقصد هدفمند گردشگری ادبی
گروه گردشگری- وقتی از گردشگری ادبی سخن به میان می‌آید، نگاه‌ها در ابتدا به سوی شیراز برمی‌گردد؛ شهری که با قدمت بسیارش در دامان سبز خود ادیبان و ادب‌دوستان بسیاری را پرورانده است. گردشگری ادبی در شیراز در واقع نباید به بازدید از آرامگاه حافظ و سعدی محدود شود.
با استناد به اشعار حافظ و سعدی می‌توان محله‌های قدیمی و خوش آب و هوای این شهر را شناسایی کرد و آنها را مقاصد گردش در این منطقه قرار داد. مثلا سعدی با وجود آنکه بیشتر عمر خود را در سفر بوده، اما همیشه خاطرنشان می‌کند که «چو پاکان شیراز خاکی نهاد/ ندیدم که رحمت برین خاک باد». خانقاه سعدی نیز که در دامنه کوه فهندژ و در شمال شرق شهر شیراز قرار گرفته بود، صدها سال پیش جسم بی جان او را در خود جای داد. این آرامگاه حالا سال‌ها است که میعادگاه ادب‌دوستانی است که از سراسر ایران و چه بسا دنیا، گرد هم می‌آیند. با این همه این پتانسیل وجود دارد که براساس سفرهای سعدی -از عراق، لبنان، فلسطین، سوریه و عربستان گرفته تا بلاد رم و شمال آفریقا- برنامه سفری تهیه شود. در حقیقت گلستان و بوستان سعدی کم از دیارهای دیگر و سفرهای گوناگون روایت نمی‌کند و این خود گنجینه‌ای باارزش برای بهره‌گیری از آن است.
حافظ نیز طبیعت و باغ‌های دلگشای شیراز را در اشعارش بازمی‌نماید و از تفرجگاه‌های «تکیه سعدی»، «رکن‌آباد» و «تنگ الله‌اکبر» می‌نویسد.
اینجا است که می‌بینیم به راحتی می‌توان شعر حافظ را الگوی تهیه برنامه گردش در شیراز و اطرافش قرار داد؛ چه اینکه مثلا «تنگ الله اکبر» او، حالا شمالی‌ترین نقطه شهر است که از آنجا تمام شیراز زیر پای بیننده قرار می‌گیرد.
همین منطقه بازهم از حضور شعرا خالی نمانده؛ پیکر خواجوی کرمانی، در این محل دفن شده است. رکن آباد شعر حافظ نیز، در این روزگاران روستایی شده در دهستان سروستان که با آب و هوای نیکش گردشگران را به سوی خود
فرامی‌خواند.
یکی دیگر از مقاصد در شیراز می‌تواند خانه صدرالمتالهین (ملاصدار) باشد؛ فیلسوفی که آثار وزینی از وی برجا مانده است.
با این حساب شیراز می‌تواند یکی از اصلی‌ترین مسیرهای گردشگری ادبی در کشور باشد و همه ساله توریست‌های خارجی را -به صورت هدفمند- به خود جذب کند.