وابستگی متقابل محصولات توریستی
مترجم: مهدی نیکویی* وابستگی متقابل محصولات توریستی نتیجه مستقیم این است که «محصول توریستی یک آمیزه است». یک توریست مجموعه‌ای از محصولات را خریداری می‌کند که توسط شرکت‌های مختلفی عرضه شده‌اند.
همانگونه که جذابیت یک محصول بدون داشتن نیاز به آن، ارزش اقتصادی ندارد، در این مورد نیز بدون معیارها و منابع پشتیبانی‌کننده نمی‌تواند، عملکرد خوبی داشته باشد؛ مواردی مانند زیرساخت، قابلیت دسترسی، سهولت استفاده و میهمان‌نوازی. یک مقصد مجموعه‌ای است از: فعالیت‌ها، و عملکرد بد یکی از زیر بخش‌ها که بر سودآوری سایر بخش‌های این مجموعه نیز تاثیر می‌گذارد. همیشه عرضه‌کنندگان مختلف از ترکیب تلاش‌های خود نفع می‌برند.
با دیدی گسترده‌تر، می‌توان گفت که وابستگی متقابلی بین مقاصد یا تفریح‌گاه‌ها وجود دارد. مزایای ارائه شده توسط دو مقصد کنار هم، بیش از مزایای مجموع دو مقصد مجزا است. منطقه «براگز» به عنوان یک مقصد فرهنگی برای تفرجگاه‌های سواحل بلژیک و همچنین برای بقیه شهرهای فرهنگی بلژیک یک پشتیبان محسوب می‌شود و بالعکس. شهرهای دارای فرهنگ فلاندر تشویق شده‌اند تا برنامه‌های ترویجی خود را به صورت یکپارچه سازماندهی کنند.

سرمایه‌گذاران بدانند
اثبات این موضوع که بخش توریسم احتیاج به هزینه‌های پایین سرمایه‌گذاری دارد، به این دلیل که هزینه پایین سرمایه‌گذاری یک مفهوم نسبی است، شاید دشوار باشد. اما باید بخش توریسم را با سایر بخش‌ها مقایسه کرد. بخش توریسم به معنای مطلق کلمه و به تنهایی وجود ندارد و شامل زیر بخش‌های بسیار می‌شود. در هر صورت، شاخص‌های بسیاری وجود دارند که از فرضیه میزان پایین هزینه‌های سرمایه‌گذاری پشتیبانی می‌کنند. سرمایه‌گذاری بر اساس هر فرد استخدام شده در بخش‌های اقامتگاهی (مانند هتل‌ها) و سایر امکانات نسبتا پایین است. بسیاری از جاذبه‌های طبیعی محصولات رایگان هستند یا برای عملیاتی شدن تنها احتیاج به سرمایه‌گذاری‌های حاشیه‌ای دارند. بیشتر جاذبه‌های فرهنگی مانند کلیساها، قلعه‌ها، صومعه‌ها و موزه‌ها، به منظورهای غیر توریستی ساخته شده‌اند و بعد از آن تبدیل به جاذبه‌های توریستی هم شده‌اند.
البته میزان همه سرمایه‌گذاری توریستی پایین نیست. فرودگاه‌ها، هواپیماها، اتوبان‌ها، خطوط راه‌آهن، قایق‌ها و پایانه‌های تفریحی، کارهای آبی و خطوط راه‌آهن برقی، همه مواردی هستند که نیاز به هزینه‌های سرمایه‌گذاری بالایی دارند. البته، برخی از آنها تنها برای بخش خصوصی ساخته نمی‌شوند، بلکه مورد استفاده سایر فعالیت در اقتصاد ملی نیز قرار می‌گیرند.
مهم‌ترین مساله میزان بالای هزینه‌های ثابت عملیاتی است. هزینه‌های یک شرکت می‌تواند به هزینه‌های ثابت و متغیر تقسیم شود. هزینه‌های ثابت، هزینه‌هایی هستند که مستقل از تعداد مشتریان بوده و در هر صورت باید پرداخت شوند، در صورتی که هزینه‌های متغیر هزینه‌هایی هستند که با توجه به تعداد مشتریانی که در هر برهه زمانی داریم، به ما تحمیل می‌شوند. یک هتل، یک چارتر هوایی یا یک جاذبه توریستی برای شروع به کار و جذب مشتری باید هزینه موارد زیر را بپردازد:
• هزینه استهلاک ساختمان‌ها و تجهیزات
• نگهداری
• انرژی و خدمات شهری
• بیمه
• مالیات بر دارایی
• دستمزد و هزینه‌های حقوق غیرمستقیم برای کارکنان تمام وقت
• هزینه‌های بالاسری
• هزینه‌های بازاریابی
نکته اینجا است که این هزینه‌ها غالبا در ابتدای سال برای کل سال باید اختصاص پیدا کنند، در چه هتل یا چارتر هوایی مشتریان کمی داشته باشد یا مشتریان زیادی، باید این هزینه‌ها را پرداخت کند. یک قانون عمومی است که می‌گوید یک هتل نمی‌تواند با نرخ سکونت کمتر از ۶۰ درصد سودآور بوده و یک چارتر هوایی باید یک معیار ظرفیت بیش از ۹۰ درصد داشته باشد. با توجه به میزان بالای هزینه‌های ثابت عملیاتی، بسیاری از مناطق توریستی تعطیلاتی در فصول غیر توریستی یا وسط هفته خدمات خود را با نرخ‌های بسیار پایین ارائه می‌دهند که تنها هزینه‌های متغیر را پوشش داده و اندکی مازاد برای تامین بخشی از هزینه‌های ثابت سالانه نیز باقی می‌ماند.
به عنوان نتیجه‌ای از ساختار هزینه معمول، بسیاری از شرکت‌های توریستی سود قابل توجه با رشد مضاعفی را پس از عبور از نقطه سر به سر تجربه می‌کنند و در صورتی که زیر نقطه سر به سر بمانند، زیان‌های بزرگ و رو به رشدی را متحمل خواهند شد.
nikoueimahdi@gmail.com*