سفر از روستای هنیز قزوین تا عسل محله در نزدیکی تنکابن گرچه اندکی دشوار می‌نماید، اما چنان زیبایی و جذابیت بالاست که هر ساله انبوهی از کوهنوردان و طبیعت دوستان را به این منطقه می‌کشاند.

مسیری تلفیقی از کوهستان و جنگل، بالا رفتن تا ارتفاع بیش از چهار هزار متر و سرازیر شدن تا به صفر برسی، به ساحل پر ازماسه زار خزر، گذر از کوه و صخره؛ رسیدن به جنگل، دمی آرامش و استراحت در کنار رودخانه و کمپ در کنار آن و نهایت راه رسیدن به دریاست. بیهوده نیست که با وجود سختی مسیر هرساله این منطقه پذیرای خیل عظیم کوهنوردان است، کسانی که از جنوب و مرکز و شرق و غرب خودشان را به هنیز می‌رسانند تا از آنجا سفر خود را آغاز کنند و خوشبختانه در میان آنها چنان فرهنگ احترام به محیط زیست و طبیعت جا افتاده که در طول مسیر کمتر زباله‌ای را می‌توان یافت. علاقه‌مندان به کوهنوردی بهترین فصل برای لذت بردن از زیبایی‌های مسیر را در بهار و تابستان می‌دانند؛ چرا که مسیرهای صعب و حرکت در ارتفاعات به ویژه در زمستان عبور از این منطقه را بسیار خطرناک و گاه غیرممکن خواهد کرد. خرداد ماه امسال هنوز چنان هوا در این منطقه سرد بود که یخچال‌ها پربرف و عبور از آنها بدون کرامپون و باتوم به یک حرکت خطرناک تبدیل شده بود. از این روست که مرداد ماه و به ویژه تعطیلات عید فطر می‌تواند بهترین فرصت برای انجام چنین برنامه‌ای برای کوهنوردان باشد. هر چند که برنامه‌های آمادگی برای آنها باید چند هفته پیشتر صورت گیرد. آنچه می‌خوانید برگرفته از گزارش وحید عامری سرپرست برنامه سیالان به عسل محله از انجمن طنین طبیعت تیرگان است که آن را در اختیار بخش گردشگری ویژه نامه روزنامه دنیای اقتصاد قرار داده است.


برنامه۳ روزه الموت(۴ )روز جمعه ۱۲ خرداد‌ماه از محل تعاونی مسافربری شاهین عصر واقع در ترمینال غرب شروع شد. ساعت حدود ۶:۳۰ است که سوار اتوبوس‌های خطی قزوین می‌شویم. به علت تعطیلات، جاده خیلی شلوغ است و عملا مسیر ۲ ساعته تهران-قزوین را ۳ ساعته طی می‌کنیم. ساعت حدود ۹:۳۰ است که به میدان مینوی قزوین می‌رسیم. از قبل یک مینی‌بوس هماهنگ شده، آقای ابراهیمی که خود اهل یکی از روستاهای اطراف هنیز است و قبل از برنامه اطلاعات کاملی از مسیر و وضعیت جوی به ما داده است. با او از جاده‌های پرپیچ و خم الموت به سمت رجایی دشت و از آنجا به معلم‌کلایه می‌رویم. از معلم‌کلایه جاده‌ای به سمت شرق و تا گرمارود پیش می‌رود. در این جاده پیش رفته و سر سه‌راهی هرانک از جاده اصلی جدا شده و جاده‌ای باریک و کوهستانی را به سمت شمال طی می‌کنیم تا پس از عبور از روستاهای کلایه و آتان به روستای هنیز برسیم. ساعت حدود ۱:۳۰ بعدازظهر است که به روستای هنیز می‌رسیم. بافت روستایی ومعماری بسیار جالبی دارد. از مینی‌بوس پیاده شده و به سمت امامزاده روستا حرکت می‌کنیم. جلوی امامزاده روی سقف یکی از خانه‌های روستایی کوله‌ها را بر زمین گذاشته و بساط ناهار را علم می‌کنیم. چنانچه بخواهید از قاطر اهالی روستا برای بردن کوله‌هایتان استفاده کنید باید ۶۰ تا ۸۰ هزار تومان بپردازید. از روی پشت‌بامی که ایستاده‌ایم مسیرمان روی یال مقابل کاملا مشخص است. به وضوح می‌توان دید که یکی از پاکوب‌ها شیب بیشتری دارد و یکی از آنها شیب کمتر. محلی‌ها تاکید می‌کنند که از پاکوب پرشیب‌تر بروید، سخت است اما زودتر در مسیر اصلی قرار می‌گیرید.. از کف دره می‌گذریم و روی یالی قرار می‌گیریم که مسیری کاملا مشخص دارد و با شیبی ملایم قرار است که ما را پس از چند ساعت به پناهگاه سرخ سیالان برساند. بعد از قرار گرفتن در مسیر، پاکوب پرشیب‌تر را از دست می‌دهیم. شاید هم عمدا ترجیح می‌دهیم از همان اول مسیر به خودمان فشار زیادی نیاوریم. در میان راه از میان انبوه درختان اورس می‌گذریم. پس از رسیدن به اولین یخچال و عبور از آن شیب مسیر به طور قابل ملاحظه‌ای زیاد می‌شود. ناگفته نماند از اینجا تا بقیه مسیر بوته‌های ریواس سراسر زمین را پوشانده است. ساعت ۸:۳۰ شب و با نزدیک به پنج و نیم ساعت پیاده روی به پناهگاه می‌رسیم. گروه‌های زیادی هستند که قبل از ما رسیده‌اند و گروه‌هایی نیز بعد از ما به پناهگاه می‌رسند، رسیدن کوهنوردانی از اغلب نقاط کشور را از لهجه‌هایی که دارند می‌توان دریافت. بیش از همه اصفهانی‌ها و جنوبی‌ها به چشم می‌خورند. روز دوم از ساعت نزدیک به ۸.۱۵ حرکت را از پاکوبی که در شمال پناهگاه قرار دارد آغاز می‌کنیم. این پاکوب کم کم به سمت شرق متمایل می‌شود تا با تراورسی پرشیب ما را به گردنه زینی شکل بین قله کندیگان و سیالان برساند. پاکوب در ابتدای مسیر کاملا مشخص است، اما در قسمت‌هایی از مسیر رد پاکوب گم شده و باید از روی سنگریزه‌های سست به سمت شرق تراورس کنیم تا مجددا مسیر را پیدا کنیم. ساعت ۱۰:۴۵ صبح به گردنه زینی شکل می‌رسیم. از آنجا تا قله یک ساعت راه است. پس از بازگشت به گردنه باید از سمت راست به سمت پایین حرکت کرد. در خرداد ماه هنوز ارتفاعات از برف پوشیده شده، اما در مرداد این برف‌ها آب شده‌اند و حرکت به سمت پایین با خطر کمتری کوهنوردان را مواجه می‌کند. در اولین نقطه مناسبی که می‌رسیم ناهار می‌خوریم. ساعت ۱۶ به پاکوبی می‌رسیم که بعد از یک ساعت ما را در ابتدای سرازیری دشت دریاسر قرار می‌دهد. در برخی از این نقاط گاه عرض مسیر بسیار باریک می‌شود و باید جانب احتیاط را نگه داشت (در بهار داشتن کرامپون و باتوم در گذر از یخچال‌های این مسیر ضروری است) عبور از دشت دریاسر خود خاطره خوشی از سفر است هر چند که پاها از شدت فشار خسته شده‌اند. غروب روز دوم فرارسیده و بهترین کار پیدا کردن جای مناسبی برای کمپ شبانه است. روز سوم عجله‌ای در کار نیست. می‌توان با حوصله بیشتری ازفضای اطراف بهره گرفت و از آن لذت برد.از این روست که برنامه را از ساعت ۱۰ صبح آغاز کرده و پس از گذر از پیچ و خم‌های رودخانه به کومه‌ای روستایی با دیگی از شیر جوشان می‌رسیم. شیر و کره محلی را می‌توان از اینجا تهیه کرد. بدون فشار و عجله تا ساعت ۱۲:۳۰ به عسل محله رسیده ایم و از آنجا نیز با همراهی کوهنوردان دیگر به تنکابن می‌رویم. هماهنگی با مینی بوس پیش از سفر برای حرکت از عسل محله می‌تواند گزینه بهتری از امید داشتن به ماشین‌های کرایه‌ای در این روستای ویلایی باشد.


پیشنهادها:
- این برنامه به صورت دو روزه هم قابل اجراست. به این ترتیب که صبح از تهران حرکت کنید و تا ظهر خود را به روستای هنیز برسانید و شب در پناهگاه سیالان کمپ کنید. 5 صبح روز دوم به سمت گردنه حرکت و از خیر زدن قله هم بگذرید و مستقیم به سمت پایین حرکت کنید تا قبل از تاریک شدن هوا خود را به دریاسر برسانید. از آنجا هم به عسل محله رفته وبه تنکابن بازگردید و اواخر شب هم به سمت تهران حرکت کنید.
- در منطقه به وفور آب پیدا می‌شود پس نگرانی در این مورد نداشته باشید.