سی و سه درصد سایمون
افسانه ماهیان
کارگردان نمایش سی و سه درصد ثانیه
به نظر من همین کافی است که یک مخاطب اساسا تئاتر را بشناسد. فرقی هم نمی‌کند که مخاطب چه نوع تئاتری باشد. اما اگر بخواهیم مخاطب تخصصی تئاتر را در نظر بگیریم ماجرا فرق می‌کند. مخازنی که در جامعه غنی تئاتری رشد پیدا کرده می‌تواند اپرا ببیند و تئاترهای غنی‌تری را تجربه کند.اما در ایران دامنه انتخاب مخاطبین ما بسیار محدود است. دلیل اینکه این روزها مخاطبین ما با تئاتر بیگانه هستند این است که برایشان فرهنگ‌سازی نشده. 17 میلیون انسان در تهران و اطراف آن زندگی می‌کنند، اما از این تعداد چند درصد تئاتر می‌بینند و اصلا نمی‌دانند سالنی برای تئاتر وجود دارد. اما مخاطبین اصلی تئاتر می‌توانند علاقه شان را دسته‌بندی کنند و مطابق علاقه مندی شان به تماشای نمایش‌ها بنشینند.در حال حاضر مخاطبین اصلی تئاتر به قشر دانشجو و تعداد اندکی که مجموعه تئاتر شهر و ایرانشهر را می‌شناسند محدود می‌شوند که متاسفانه این درصد بسیار محدودی است و باعث نگرانی اهالی تئاتر می‌شود. عده‌ای از افراد هم هستند که مخاطبین تئاتر سرگرم کننده محسوب می‌شوند و برای آن وقت می‌گذارند و جزو علاقه‌مندی‌هایشان محسوب می‌شود.آن تئاتر هم تماشاچی خودش را دارد و حتی بلیتش هم نایاب می‌شود. تا زمانی که تبلیغات رسانه‌ای و عمومی برای تئاتر انجام نشود، مخاطب اصلا نمی‌داند که تئاتری وجود دارد و برای آن سالنی هم مهیا شده است. این روزها به قدری درگیر تمرین بوده ام که خیلی نتوانستم نمایش‌های روی صحنه را دنبال کنم. اما می‌توانم کار جدید محمدیعقوبی را که از چهارشنبه آینده در تماشاخانه ایرانشهر به روی صحنه خواهد رفت و خود من نیز جزو گروه بازیگری آن هستم، به شما پیشنهاد کنم. این نمایش «33 درصد نیل سایمون» نام دارد که نویسنده اش هم محمد یعقوبی است. 33 درصد نیل سایمون نمایشی است که موضوعش به مشکلات زناشویی می‌پردازد و می‌تواند برای تمامی مخاطبان جذاب باشد و مخاطب خاص را در نظر نمی‌گیرد و هر کسی می‌تواند برداشت خودش را از آن ارائه کند.