صعود کنیم اما نه به هر قیمتی
کوروش نگهبان مهم‌ترین مساله‌ای که هیمالیانوردها با آن مواجه‌اند بحث مالی و داشتن اسپانسر است.
فدراسیون عموما مجوز صعود را با تاخیر و در دقایق 90 به کوهنوردان می‌دهد که این امر موجب سوخته شدن زمان برای کوهنورد می‌شود و آنها را ناچار به صعود با هزینه شخصی می‌کند. این امر برای کوهنورد یک فشار مالی به همراه دارد. آنها با داشتن مجوز بهتر می‌توانند سراغ حامی مالی بروند، البته چند برنامه‌ای که در منطقه هیمالیا اجرا کردم با هزینه شخصی بوده است و خودم درگیر گرفتن مجوز نبودم. کوهنوردان کشورهای دیگر مسائل ما را ندارند و با طیب خاطر به برنامه‌ها می‌آیند.
این را من در نوع رفتار، عملکرد، خدماتی که آنها از کمپانی‌های منطقه هیمالیا و قرقاقوم می‌گیرند مشاهده کردم. حتی اگر اتفاقی برای آنها بیفتد، کوهنوردان دیگر کشورها از امکانات بیشتری برای گرفتن پزشک و یا امکانات پشتیبانی نظیر هلیکوپتر برخوردارند.
درباره مساله صعود به هر قیمتی که در کوهنوردی ما وجود دارد نیز بخشی از آن به مسائل مالی بازمی‌گردد. کوهنورد سال‌ها برای این برنامه زمان گذاشته و می‌داند که ورود دوباره به منطقه برایش اگر نتوانیم بگوییم غیرممکن اما بسیار دشوار خواهد بود و شاید امکان صعود دوباره را از دست بدهد و برای همین می‌خواهد از این فرصت حداکثر استفاده را حتی فراتر از توانایی‌های بدنی‌اش بکند، اما در کنار آن دلایل دیگری هم برای این مشکل داریم. در کشور ما تنها برای کسی که صعود می‌کند ارزش قائل هستند، اما کسی که صعود نمی‌کند مورد کم‌لطفی قرار می‌گیرد. مثال آن خانم پروانه کاظمی در برنامه اخیرشان است.
او در جایی حس کرد که جانش در خطر است و با وجود اینکه برای این برنامه تمرین زیادی داشت و هزینه و تبلیغات کرده بود، بدون صعود بازگشت. به نظر من بازگشت او بدون صعود بسیار ارزشمند است و وظیفه ماست که بین مربیان و مدرسان و در کلاس‌های کوهنوردی این فرهنگ را جا بیندازیم که صعود کنیم، اما نه به هر قیمتی.