شروعی دیوانه‌وار برای آمریکا

نویسنده: توماس فریدمن

ترکیب هر علت و انگیزه‌ای که باعث شد ما آمریکایی‌ها یک اکثریت الکترال کالج تشکیل دهیم تا دونالد ترامپ رئیس‌جمهور شود - و عدم آمادگی او، سوابقش در رفتارهای شخصی گستاخانه، توییت‌های دیوانه‌وار شبانه، دروغ‌هایش در مورد مسائلی مثل برگزاری انتخابات غیرقانونی، ارائه خبرهای جعلی توسط مشاور امنیت ملی‌اش، آمادگی برای انتصاب انکارکنندگان تغییرات آب‌وهوایی بدون گرفتن حتی یک گزارش کوتاه از دانشمندان برجسته دنیا و نیز رد کردن نتایج سیا در مورد احتمال هک‌شدن انتخابات توسط روسیه را نادیده بگیریم - بدون شک به یک موضوع برمی‌گردد: اینکه به‌عنوان یک کشور، صرفا بی‌ملاحظگی کرده‌ایم. کابینه‌ای که ترامپ در حال چیدن آن است، یک ویژگی «ماقبل تاریخی» دارد. این کابینه را عمدتا افرادی تشکیل می‌دهند که سال‌های جوانی خود را در دفاع از سوخت‌های فسیلی - یعنی نفت، گاز و زغال سنگ - گذرانده‌اند. باید بدانید آنچه آمریکا را تا این حد بزرگ ساخته، توانایی این کشور برای جذب باهوش‌ترین و پرانرژی‌ترین مهاجران از سراسر دنیا و نیز توانایی آن برای توسعه تکنولوژی و پرورش سرمایه انسانی بوده است، نه صرفا حفاری برای استخراج زغال سنگ و نفت.

دچار سوءتعبیر نشوید: زیر سوال بردن نظراتی که در مورد تغییرات آب‌وهوایی مطرح شده قابل بخشش است. اما مذاکره نکردن با کارشناسان دولت در ناسا و اداره ملی جوی و اقیانوسی آمریکا قبل از انتصاب مقامات ارشد زیست‌محیطی که این موضوع را نفی می‌کنند و هیچ‌گونه سابقه علمی در این زمینه ندارند، قابل بخشش نیست. قابل بخشش است که نقش روسیه را در هک‌کردن انتخابات زیر سوال ببریم. اما غیرقابل بخشش است که این احتمال را کلا نادیده بگیریم و هیچ گزارشی در این زمینه از سازمان سیا که برخی از عواملش زندگی خود را برای جمع‌آوری چنین اطلاعاتی به خطر می‌اندازند، نخواهیم. این رفتاری از سر بی‌ملاحظگی است که برای یک رئیس‌جمهور، یک فرد حرفه‌ای یا حتی یک انسان بالغ شایسته نیست. منظور این نیست که همه اهداف ترامپ لجوجانه یا دیوانه‌وار بوده است. اگر او بتواند موانع نوآوری، سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌ها و کارآفرینی را بردارد، اتفاق بسیار خوبی خواهد بود. و من مخالف همکاری نزدیک با روسیه در مورد مسائل جهانی یا اتخاذ موضعی سرسختانه‌تر در قبال تجارت با چین نیستم.

اما رشدی که اثرات زیست‌محیطی را نادیده بگیرد، مشارکتی که به عداوت پوتین توجه نکند و تهاجمی که توازن امنیتی میان آمریکا، چین و تایوان را - که بیش از ۴دهه عامل شکوفایی و ثبات در آسیا بوده - مورد توجه قرار ندهد، بی‌پروایی و بی‌ملاحظگی است. برای دولتی که آرای مردمی را تا حد زیادی از دست داده، محوریت انرژی، محیط زیست و سیاست خارجی می‌تواند دردسرآفرین باشد و واکنش‌های تندی را برانگیزد. برخی قانون‌گذاران حزب جمهوری‌خواه بیشتر از اینکه از توییت‌های ترامپ بترسند به کشورشان عشق می‌ورزند - افرادی مانند لیندزی گراهام و جان مک‌کین - مصرانه می‌گویند که حمله سایبری آشکار روسیه به انتخابات برای کمک به پیروزی ترامپ، از سوی کنگره پیگیری خواهد شد. اگر کنگره اظهارات آژانس‌های اطلاعاتی مبنی بر اینکه روسیه در فرآیند انتخابات دخالت داشته تایید کند، این اقدام تجاوزکارانه محسوب خواهد شد و مستلزم اعمال شدیدترین تحریم‌های اقتصادی علیه روسیه خواهد بود. همزمان، تمایل ترامپ برای رد این اظهارات به این دلیل که نتایج آن با منافع او در تعارض است، می‌تواند برای او گران تمام شود.

بیایید تصور کنیم که ظرف ۶ ماه آینده سیا به این نتیجه می‌رسد که کره شمالی در حال تکمیل ساخت یک موشک هسته‌ای است و این موشک می‌تواند به سواحل غربی آمریکا برسد و پرزیدنت ترامپ پیش‌دستی می‌کند و دستور حمله‌ای را می‌دهد که بی‌ثباتی‌ فراوانی را در آسیا موجب می‌شود. روز بعد، ترامپ و مایک فلین، مشاور امنیت ملی او که پخش‌کننده اخبار جعلی در مورد هیلاری کلینتون بود، با گفتن این جمله که «ما مطابق ارزیابی اطمینان‌بخش سیا عمل کردیم» از کاری که کرده‌اند دفاع می‌کنند. بعد از اینکه آنها سیا را نادیده گرفتند، چه کسی حرفشان را باور می‌کند؟در نهایت، ترامپ نوعی ساده‌لوحی مهیج را نسبت به پوتین به نمایش گذاشته است. پوتین دوست داشت ترامپ پیروز شود، چون فکر می‌کند او رئیس‌جمهور پرهرج‌ومرجی است که با تقلیل تعهد آمریکا به ارزش‌های لیبرال باعث تضعیف نفوذ این کشور در دنیا می‌شود و توانایی آمریکا را برای رهبری یک ائتلاف غربی علیه تسلط پوتین در اروپا کاهش می‌دهد. پوتین آماده است که هر جا می‌تواند دموکراسی را زیر پا بگذارد. ترامپ همین امروز باید پیام بی‌پرده‌ای برای او بفرستد: «من عامل تو نیستم.» همان‌طور که لری دیاموند، کارشناس دموکراسی دانشگاه استنفورد، اخیرا در مقاله‌ای اشاره کرده: «اضطراری‌ترین مساله سیاست خارجی آمریکا اکنون این است که این کشور چگونه می‌خواهد به تهدیدی که روسیه پوتین برای آزادی و اتحاد غربی به‌عنوان مهم‌ترین مانعش خواهد داشت، واکنش نشان دهد. هیچ چیز عمیق‌تر از واکنش دولت ترامپ به این چالش، نمی‌تواند دنیایی را که در حال حاضر در آن زندگی می‌کنیم شکل دهد.»

منبع: نیویورک تایمز