فقط هشت هفته نه هشت سال!
امیر شهلا البته اصرار دولت روحانی برای مکتوم گذاشتن وضعیت کشور در هنگام تحویل گرفتن دولت، بجا و قابل تحسین است، اما گویا دوستان پر و پا قرص دولت گذشته، همچنان اصرار دارند نحوه مدیریت مملکت، براساس روش های دولت قبل صورت گیرد.
از همین رو هرجا تغییری در نحوه عمل دولت می بینند، فی الفور زبان به انتقاد می گشایند و دولت را با سنگ اندازی و کفش اندازی های افراطی، به انحراف از مسیر انقلاب متهم می کنند. انگار نه انگار که چهارماه پیش در این کشور، انتخاباتی برگزار شده و مردم با رای شان، به گویاترین زبان ممکن گفته اند با سیاست های فعلی مخالف اند و خواهان بازنگری کلی در روش های اجرایی هستند. کاش آن ها که هشت سال گذشته با همه توان شان از عملکرد دولت وقت دفاع می کردند، به اندازه هشت هفته هم به این دولت فرصت می دادند تا کارش را پیش ببرد و بعد به ارزیابی عملکردش می پرداختند! حالا اما گروهی انتظار دارند علی رغم خواست و اراده مردم، دولت روحانی، ادامه دهنده برنامه های دولت قبل باشد و وقعی به انتظارات عمومی برای ایجاد تغییر در شئون مختلف اجتماع نگذارد. بعد از توفیقات رییس جمهور در سفر نیویورک، حجم هجمه هایی که از سوی برخی رسانه ها و جریانات خاص متوجه دولت شده به حدی است که معاون اول رییس جمهور، که خود، نماد سعه صدر و نقدپذیری است به شکوه آمده و از ناروایی هایی که در حق این دولت می شود گلایه کرده است: «دوستانی که کارنامه دولت قبلی را داشتند و از آن کارنامه دفاع می‌کردند، ما را وارد حاشیه‌ها نکنند. بگذارند ما با عقل و تدبیر به مسائل کشور بپردازیم، چراکه اگر وارد بحث شویم مسائل خوبی طرح نمی شود. من نمی‌خواهم از کلمات نگران‌کننده استفاده کنم. اگر چنین کارنامه‌ای دست یک دانش‌آموز و خانواده او داده می‌شد، شرایط خوبی برای او پیش نمی‌آمد. رشد اقتصادی کشور در سال٩١، منهای ٥/٨درصد، رشد تشکیل سرمایه ثابت ناخالص منهای ٢١/٩درصد، رشد تشکیل سرمایه در بخش ساختمان، منهای ٣٢درصد، رشد مصرف بخش خصوصی منهای ١/٩درصد و تورم در پایان سال ٩١، ٣٠/٥درصد بوده است. تنها از شهریور سال گذشته تا شهریور امسال ٤٠/١درصد تورم داشته‌ایم. همچنین شاخص فساد در رتبه نگران‌کننده‌ای است و همه این ها نشان می‌دهد که آن کارنامه، کارنامه خوبی نیست. ما باید ماهی ٣٥٠٠میلیارد تومان یارانه توزیع کنیم. در پایان هر ماه دچار کسری می‌شویم و باید به مهم ترین دستگاه‌ها مثل نفت و نیرو یا منابع بانکی فشار بیاوریم. در زمینه بودجه، وضعیت نگران‌کننده‌تر است. بر اساس گفته مسوولان دولت قبل، ٧٠هزار میلیارد تومان کسری وجود داشت. تورم بالا فشار بر گُرده مردم تحمیل کرده است. نباید قدمی برداریم که موجب افزایش پایه پولی و نقدینگی شود. باید کاری کنیم که تورم کمتر شود و تولید کشور جان بگیرد تا صنعتگر ما نگوید تولید نفس‌های آخر خود را می‌کشد. اگر ذخیره مناسب در صندوق توسعه ملی بود، کسی نمی‌توانست ما را تحریم کند. وقتی خودمان صندوق را خالی کردیم، چنین شرایطی پیش آمد.»
این ها حرف های معاون اول رییس جمهور است. نمی خواهم بگویم ریشه همه این نابسامانی ها، فشارهای خارجی و تحریم است که اگر مدیریتی هوشمند، روزآمد و جامع نگر بر کشور حاکم بود، جلوی بسیاری از این عدد و رقم ها گرفته می شد. اما حالا که کار به این جا رسیده، باید دست دولت برآمده از خواست مردم را برای برطرف کردن محدودیت های پیش آمده باز گذاشت. دولت یازدهم به درستی پاشنه آشیل برنامه هایش را، دیپلماسی خارجی و برطرف کردن سوءتفاهم های شکل گرفته در ارتباط با جامعه جهانی تبیین نموده است. دکتر روحانی می کوشد تصویری از حاکمیت یگانه در ایران تصویر کند. این منش روحانی دست او را باز می گذارد تا در مذاکرات خارجی، به عنوان صدای واحد جمهوری اسلامی سخن بگوید. این موضع امروز به خواست غالب در کشور تبدیل شده است. همه باید برای توفیق دولت تدبیر و امید در عرصه های دیپلماتیک از این گفتمان پشتیبانی کنند. صداهای بلند و خارج از قاعده ای که این روزها شنیده می شود، نه این که هیچ کارکرد رو به جلویی در داخل ندارد، بلکه دولت را در مذاکرات خارجی اش با مشکل روبرو می کند.
اشتباه نکنید. من با تکثر و چندصدایی موافق ام. اما می گویم حالا که این دولت توانسته از مردم رای اعتماد بگیرد، باید بتواند شعارهایش را عملیاتی کند و لازمه این کار، آن است که کسی صدایش را بر صدای دولت سوار نکند و به تحریف و تضعیف موضع دولت نپردازد. یادمان باشد آقای روحانی در نیویورک از اوباما خواست امریکا را به صدایی واحد برساند، حالا در داخل کشور خودش این همه پژواک های متفاوت شنیده می شود. چند روز پیش که دیدم یکی از روزنامه ها، با افزودن حرف «نون» به جمله ای از مقام رهبری، «بجا» را «نابجا» تیتر کرده، فهمیدم هنوز اراده و میلی برای بسامان شدن امور در برخی وجود ندارد. هنوز از هر فرصتی برای تضعیف جریان پیروز در انتخابات استفاده می کنند و خیلی هم برای شان فرق نمی کند این دولت قصد کرده تا مشکلات به وجود آمده در این هشت سال را برطرف کند. امیدوارم این عده از دوستان درک کنند فرصتی که به واسطه انتخابات ٢٤خرداد در کشور ایجاد شده را باید قدر دانست و سرمایه عظیم امیدی را که در دل مردم به وجود آمده نباید از دست داد. مردم همچنان امیدوارند دولت تدبیر و امید با همدلی و همراهی همه اجزاء حاکمیت بتواند مشکلات را در زمانی کوتاه برطرف کند و این مهم حاصل نخواهدشد مگر زمانی که دولت بتواند سوء تفاهم های پیش آمده با جامعه جهانی را برطرف کند. با این همه دولتی در مذاکره دست بالا را دارد که به طرف مقابلش نشان دهد نماینده همه گروه ها و صداهای کشورش است و از حمایت کل ملت در جریان مذاکره، برخوردار است. ای کاش دوستان مان همان طور که در مقابل نامه نگاری های بی جواب و درخواست های مکرر اما بی پاسخ دولت قبل برای دیدار با مقامات برخی کشورها، صبوری می کردند، حالا هم کمی شکیبا باشند تا دستگاه دیپلماسی کشور بتواند در فضایی کارشناسی و به دور از هیجانات سیاسی کاذب، فعالیتش را در راستای منافع ملی به پیش برد.
البته ما انتظار صبری هشت ساله از کسی نداریم. همان طور که گفتم هشت هفته هم فرصت بدهند کافی است!