طبیعت را به کودکانتان هدیه دهید
غرق شدن کودکان و نوجوانان در تکنولوژی‏های ارتباطی و بازی‏های کامپیوتری؛ اتفاقی که در چند سال اخیر افتاده است و کودکان و نوجوانان را از مسیر رشد طبیعی خود خارج کرده است. درحالی‌که کودکان باید هر چه بیشتر فعالیت و جنب و جوش‏های فیزیکی داشته باشند و در طبیعت قرار بگیرند، شاهد هستیم که عمدتا یا به بازی‏های کامپیوتری مشغولند یا در شبکه‏های اجتماعی پرسه می‏زنند و دردناک‏ترین مورد این پرسه زدن، پرسه زدنی بدون فیلتر است که آن‏ها را در معرض هر نوع اطلاعاتی می‏گذارد؛ اطلاعاتی که نه تنها برای دانستنشان زود است بلکه آن‏ها را از سادگی و سلامتی کودکی خارج می‏کند.
چه کار باید کرد؟
کودک شما، یک کودک است و مسوولیت مراقبت از او بر عهده شماست زیرا او هنوز با خطرات زندگی آشنا نیست. گاهی باید با قاطعیت در مقابل او «نه» گفت و گاهی باید برای او حد و مرز تعیین کرد و گاهی باید با دل او راه آمد، در نهایت او باید بداند که رئیس، شما هستید و نه او. کودکان در سال‏های اولیه زندگی نیازی به گوشی همراه ندارند، نیازی به وسایل ارتباطات جمعی ندارند، استفاده آن‏ها از بازی‏های کامپیوتری باید محدود باشد؛ در عوض باید بیشتر فعالیت‏های جسمی و بازی‏های ذهنی انجام دهند، بیشتر دوست پیدا کنند و در جمع قرار بگیرند، بیشتر حرف بزنند، بیشتر در طبیعت (پارک و...) بازی کنند، تحرک بیشتری داشته باشند، کارهای هنری انجام دهند، موسیقی بیاموزند و ورزش کنند. تکنولوژی امروز مانع رشد مناسب ذهنی، روانی و جسمی کودکان می‏شود. استفاده از برخی تکنولوژی‏های روز برای نوجوانان افسردگی به بار می‏آورد؛ و چقدر خوب است که هر کاری در بهترین و مناسب‏ترین زمان خود انجام بگیرد. این روزها بسیاری از والدین از عدم تمرکز فرزندان‏شان شکایت می‏کنند. یکی از دلایل عدم تمرکز کودکان و نوجوانان امروز، انبوه اطلاعات ورودی نامناسب از طریق شبکه‏های اجتماعی است و چقدر خوب است که قبل از استفاده از شبکه‏های اجتماعی، آموزگاران و والدین فرهنگ استفاده از آن‏ها را به نوجوانان خود بیاموزند. بهتر است پدرها و مادرها برای حذف این نوع تکنولوژی (وسایل ارتباطات جمعی که کودکان را از رشد صحیح و کودکی‏شان دور می‏کنند) از زندگی کودکانشان، تنها به‌خاطر حفظ سلامتی و رشد آن‏ها، اقدام کنند. ما به تمامی پدرها و مادرها پیشنهاد می‏کنیم که برای نوجوانان خود نیز حتما دوره‏های مشاوره بگیرند تا نوجوان آن‏ها جای امنی را برای تخلیه ذهنی و روانی خود و پیدا کردن و شناخت راه صحیح داشته باشد، زیرا غالبا نوجوانان به دلیل میل شدید به استقلال در دوران نوجوانی تمایل زیادی به حرف‏شنوی از والدین ندارند، پس چه بهتر که از یک مشاور کمک بگیریم.

به او جرات بیشتر خواستن بدهید
برخی از والدین بابت رویاها و درخواست‏های فرزندانشان از زندگی هراس دارند، برخی دائما با جملات منفی، باورهای منفی را (اعم از نمی‏توانی، نمی‏شود، لیاقت نداری، کافی نیستی و...) به فرزندان خود منتقل می‏کنند. والدین گرامی، نترسید از اینکه فرزند شما خواسته‏های بیشتری داشته باشد. خواستن‏های او را با مذمت جاه طلبی یا با توجیه ناشکری سرکوب نکنید. فرزندان شما استعداد عمیقی در رویاپردازی و درخواست کردن دارند، گویی آن‏ها خوب می‏دانند که چه کار می‏کنند. در عوض سرکوب و منع آن‏ها، به آن‏ها «جهت» دهید. «جهت دادن» یعنی به جای منع و سرکوب، راه را برای استفاده صحیح از هرآنچه که دارند به آن‏ها نشان دهید. می‏توانید اجازه دهید پر و بال خلاقیت و رویاپردازی را بگشایند و در فضای بی حد و مرز رویا پرواز کنند، اما در کنار این، می‏توانید به آن‏ها بیاموزید که «مسوول تحقق رویاهایشان» هستند و می‏توانند هدف‏های منطقی خود را تحقق بخشند، پس باید برای رسیدن به آنچه که می‏خواهند تلاش کنند. وظیفه شما به‌عنوان پدر و مادر این است که به فرزند خود جرات، شهامت و اعتماد به نفس بدهید تا به این باور برسد که برای رسیدن به خواسته‏هایش «لایق و ارزشمند است»، «کافی است» و «می‏تواند». می‏توانید به او بیاموزید رویاهایی بسازد که بتواند برای رسیدن به آن تلاش کند. کم‏کم یاد می‏گیرد که رویاهای خود را تبدیل به هدف کند و برای رسیدن به اهدافش تلاش کند. اگر در مقابل خواسته‏های آن‏ها از زندگی واکنش منفی نشان دهید یا آن‏ها را دست کم بگیرید، رفته‏رفته دست از رویاپردازی برمی‏دارند، سرخورده و ناامید می‏شوند و به بی‏انگیزگی و بی‏هدفی می‏رسند؛ و اگر در رویاپردازی به آن‏ها جهت ندهید، دچار توهم یا رویاپردازی بی‏هدف می‏شوند و در نهایت سرخورده و ناامید شده و به افسردگی دچار می‏شوند. فراموش نکنید که «رویاپردازی» و «خواستن» نقش بسیار مهمی در ایجاد انگیزه، حفظ سلامتی و بهبودی بیماری‏ها دارد، به شرطی که به رویاها و خواستن‏ها جهت داده شود.

ترس از اشتباه، درصد ارتکاب اشتباه را بالاتر می‏برد!
شاید اولین و ساده‏ترین تربیت از نظر والدین «ترساندن» از اشتباه کردن باشد، اما در تربیت نوین و در جامعه امروز، ترس دیگر پاسخگو نیست بلکه «آگاهی و دلیل و منطق» حاکم است. زمانی‌که فرزند خود را از اشتباه کردن می‏ترسانید ۱- به او می‏آموزید که اجازه اشتباه کردن ندارد و وقتی که بر اساس طبیعت انسانی خود مرتکب اشتباه می‏شود ۲- دچار احساس گناه شده و شروع به خودتنبیهی می‏کند و این نه تنها به او کمک نمی‏کند، بلکه او را فلج کرده و موجب بالا رفتن میزان اشتباهات او نیز می‏شود، در نهایت یا دچار افسردگی می‏شود یا بالاخره تصمیم می‏گیرد که دست از سر خود بردارد، اما به دلیل حس خشم و گناهی که در خود دارد دائما اشتباه می‏کند یا یک اشتباه را بارها و بارها انجام می‏دهد بی‏آنکه بداند چرا انجام می‏دهد. ترس، میزان استرس را افزایش می‏دهد و استرس ذهن انسان را از شکوفایی و بازدهی باز می‏دارد و درصد خطا را بالا می‏برد. می‏توانیم بدون تنبیه و ترس، بهترین تربیت را اعمال کنیم. به فرزند خود بیاموزید که هر انسانی امکان دارد اشتباه کند و شما با وجود تمام اشتباهات همراه آن‏ها خواهید ماند و آن‏ها را دوست خواهید داشت. می‏توانید آن‏ها را از عواقب اشتباهات آگاه سازید. «آگاهی دادن» بهترین روش تربیتی جامعه امروز است. فرزند شما باید بداند که اشتباهات احتمالی چه عواقبی در پی دارند اما این را هم بداند که آغوش امن خانواده حمایتگر او است و این باعث می‏شود که به مرور و با بزرگ‌تر شدن او، به جای دور شدن از خانواده، به خانواده پناه بیاورد.