دکه مطبوعات - ۱۹ مرداد ۹۶

The Nation

احتمال ظهور یک چپ قوی

بریتانیا پس از انتخابات زودهنگام سال ۲۰۱۷ روزگار خوشی را سپری نمی‌کند. حالا این سوال مطرح شده است که آیا یک چپ قوی در هرج و مرج‌های برگزیت و اقتصاد ریاضتی و پس از انتخابات سال ۲۰۱۷، مجال ظهور پیدا خواهد کرد؟ این مجله می‌نویسد: «زندگی در بریتانیا در سال ۲۰۱۷ به‌طرز فزاینده‌ای به آن چیزی که جیان دیدیون در آلبوم سفید خود می‌گوید شبیه زندگی آمریکایی‌ها در دهه ۶۰ و ۷۰ شده است: قرار بود که یک نمایشنامه داشته باشم اما آن را خراب کردم.

The Nation

احتمال ظهور یک چپ قوی

بریتانیا پس از انتخابات زودهنگام سال ۲۰۱۷ روزگار خوشی را سپری نمی‌کند. حالا این سوال مطرح شده است که آیا یک چپ قوی در هرج و مرج‌های برگزیت و اقتصاد ریاضتی و پس از انتخابات سال ۲۰۱۷، مجال ظهور پیدا خواهد کرد؟ این مجله می‌نویسد: «زندگی در بریتانیا در سال ۲۰۱۷ به‌طرز فزاینده‌ای به آن چیزی که جیان دیدیون در آلبوم سفید خود می‌گوید شبیه زندگی آمریکایی‌ها در دهه ۶۰ و ۷۰ شده است: قرار بود که یک نمایشنامه داشته باشم اما آن را خراب کردم... منظورم این است که قرار بود طرح را کامل بخوانم و بدانم اما هر چیزی که می‌دانم و هر چیزی که می‌بینم تصاویر دنباله‌داری است که هیچ معنا و مفهوم خاصی ندارد جز تنظیم بی‌مفهومی که در اتاق تدوین صورت گرفته است.» این جملات ذکر شده از سوی دیدیون دقیقا وصف‌حال امروز بریتانیا است. این کشور دست‌کم در ۳۰ سال اخیر در پرسروصداترین دوره خود به سر می‌برد.

در همین تابستان سه حمله تروریستی در آن صورت گرفت، یکی در منچستر و دو تای دیگر در لندن. در ۱۴ ژوئن نیز برج گرنفل در آتش سوخت و دست‌کم ۸۰ تن نیز در آن آتش‌سوزی کشته شدند. همزمان باید اشاره کرد که نابرابری‌ها در این کشور با سرعت عجیبی در حال افزایش است. بنا به دلایل معقول بی‌جا نیست که برخی بریتانیایی‌ها این مصیبت‌ها را که گرداگرد بریتانیا به‌وجود آمده، «توفان کاترینای بریتانیایی» توصیف کرده‌اند. در همین حال چشم‌انداز سیاسی بریتانیا انحطاط یافته و حزب حاکم با از دست دادن اکثریت خود حالا مضطربانه به آینده نگاه می‌کند. درحالی‌که حزب کارگر که از سوی رهبری جدید خود اداره می‌شود توانسته است در ۱۶ سال اخیر بالاترین میزان رای را در بریتانیا به دست آورد. با این تفاسیر احتمال می‌رود که قوانین ریاضتی که در سال ۲۰۱۰ تصویب شده است، دچار تغییر و تحولاتی شود.

Globe

زلزله در کاخ باکینگهام

مجله زرد و نزدیک به دولت ترامپ در این هفته به سراغ نظام پادشاهی بریتانیا رفته است. مجله گلوب و نشنال انکوایرر چند صباحی است که اخبار درون کاخ باکینگهام را رصد می‌کنند. هر دوی این مجلات اصرار دارند که بگویند در درون سیستم پادشاهی این کشور تغییراتی قرار است رخ دهد. مجله گلوب هم در این راستا نوشته است که اوضاع جسمانی ملکه الیزابت چندان خوب نیست و عملا شاهزاده ویلیام و کیت میدلتون امور را در داخل کاخ به دست گرفته‌اند. این مجله در روی جلد این هفته نیز بر بالای تصویر کیت میدلتون لقب ملکه و بر بالای تصویر شاهزاده ویلیام لقب پادشاه را حک کرده است. به نوشته این مجله «شاه ویلیام» و «ملکه کیت» به دنبال یک سری تغییرات بی‌رحمانه در داخل کاخ هستند. در راستای طرح آنها برای اداره پادشاهی احتمالا کسی جان سالم به در نبرد. گفته می‌شود در خاندان سلطنتی چارلز و کامیلا که به عنوان فریبکار شناخته می‌شوند از زندگی سلطنتی به بیرون رانده شوند.

مهم‌ترین اقدام ویلیام و کیت در این راه مدرنیزه کردن نظام سلطنتی خواهد بود. موانع مهم در این راه مطمئنا چارلز و کامیلا هستند و با برکنار کردن این دو راه برای تغییرات مد نظر ویلیام و کیت هموار خواهد شد. البته برای مدرنیزه کردن یک مانع بزرگ هم وجود دارد و آن کسی جز ملکه الیزابت نیست. ملکه الیزابت به شیوه‌های قدیمی و سنتی هنوز پایبند است اما چون حال جسمانی وی روبه‌راه نیست، این مانع به‌زودی از سر راه این دو نفر برداشته خواهد شد. البته خود ملکه الیزابت پیشتر به ویلیام و کیت گفته بود که این دو سزاوارترین افراد برای راهنمایی نظام سلطنتی در قرن ۲۱ هستند. هنوز معلوم نیست تا چه حد تغییرات مد نظر این افراد است. آیا آنگونه که شاهزاده دایانا خط‌شکنی کرد، آنها هم خط‌شکنی خواهند کرد یا نه؟

Newsweek

پسر تنبل آمریکا

آمریکایی‌ها یک اصطلاح به نام «Couch Potato» دارند و آن به کسی گفته می‌شود که در زندگی هیجانی ندارد و روی کاناپه پهن می‌شود و ساعت‌های متمادی به برنامه‌های تلویزیون نگاه می‌کند. طرح جلد این هفته نیوزویک هم به همین موضوع اشاره دارد؛ عکس ترامپ روی کاناپه و برای آن هم یک لقب انتخاب کرده و آن نیز «پسر تنبل» است. ترامپ افزون بر ۶ ماه است که به قدرت رسیده اما در این مدت ۴۷ روز مرخصی داشته است. هر چند رکورد بیشترین مرخصی برای جورج دبلیو بوش است اما ترامپ هم پس از وی در مقام دوم قرار دارد. نیوزویک با مورد بررسی قرار دادن عملکرد وی نوشته است: او ۶ ماه است که در دفتر کار ریاست جمهوری در اتاق بیضی شکل مستقر شده است. از این ۶ ماه وی ۴۰ روز به باشگاه گلف رفته و هنوز هیچ قانون عمده‌ای را به سرانجام نرسانده است. به همین منظور این مجله در مطلب اصلی لقب «Slacker in Chief» داده است؛ یعنی کسی که «زیر کار در روی قهاری» است.

این در حالی است که دونالد ترامپ زمانی که قصد داشت وارد کاخ سفید شود قول داد که سخت کار کند و این هنوز در یاد آمریکایی‌ها مانده که وی گفته است از کار زیاد نمی‌هراسد. اما او تاکنون نشان داده که فردی بسیار تنبل و از زیر کار در رویی است. زمانی که در سال ۲۰۱۱ باراک اوباما در دفتر ریاست جمهوری حضور داشت، روزنامه نیویورک تایمز دولت وی را بارورترین دولت آمریکا نامید. در حالی که دولت اوباما سختی‌های فراوانی داشت و حتی کنگره جمهوری‌خواه یکبار دولت را تعطیل کرده بود، در مقایسه با ترامپ ساعت کاری بیشتری داشته است. این در شرایطی است که در یکی از بحران‌های دولت اوباما، او در روزی که مردم را به خاطر رکود به آرامش دعوت کرده بود، عصر آن روز به زمین گلف رفته بود و همین موضوع موجب شد ترامپ در آن زمان به‌عنوان ستاره شوی «کارآموز» توییت کند که باراک اوباما رئیس‌جمهوری است که عاشق گلف است اما او در همین دولت در ۶ ماه رکورد حضور در بازی گلف را شکسته است.

The economist

انبار باروت در شرق

اکونومیست در این هفته به سراغ موضوع کره شمالی و دردسرهایی که این کشور برای جهان غرب آفریده رفته است. این مجله می‌نویسد که کره‌شمالی به‌رغم اینکه یک ابرقدرت نیست و اقتصاد بسیار کوچکی دارد اما دردسرهای فراوانی برای آمریکا آفریده است. این مجله نوشته است که حتی هزینه‌ای که آمریکایی‌ها برای حیوانات خانگی خود می‌دهند دو برابر کل تولید ناخالص داخلی کره‌شمالی است. با این حال کیم جونگ اون توانسته با سیاست‌های هسته‌ای‌اش، توجه کل جهان و حتی رئیس‌جمهوری آمریکا را به سمت خود جلب کند. کره‌شمالی ۲۸ ژوئیه یک موشک بالستیک قاره‌پیما را آزمایش کرد که قابلیت اصابت به لس‌آنجلس را دارد. در آینده نزدیک امکان سوار شدن کلاهک هسته‌ای بر این موشک‌ها وجود دارد. هم‌اکنون هم این امکان که کره‌جنوبی و ژاپن را هدف قرار دهند، برای این موشک‌ها وجود دارد. وقوع یک جنگ هسته‌ای، تبعاتی احتمالی را در پی دارد: برای کره‌جنوبی، نابودی رژیم و ویرانی سئول، شهری با ۱۰ میلیون نفر جمعیت که در تیررس توپخانه‌های کره‌شمالی قرار دارد.

برای آمریکا، یک حمله هسته‌ای به یکی از پایگاه‌هایش در شرق آسیا یا حتی به یک شهر آمریکا. در این فهرست خطر رویارویی آمریکا و چین را نیز نباید فراموش کرد چون چین همسایه و متحد کره‌شمالی است. به همه اینها باید تبعات اقتصادی یک جنگ دیگر بین دو کره را نیز افزود که البته جنگی عظیم خواهد بود. ترامپ قصد دارد کره‌شمالی را از تکمیل سلاح هسته‌ای‌اش که می‌تواند سرزمین اصلی آمریکا را تهدید کند، بازدارد و این جمله را توییت کرده است:‌ «این‌کار انجام نخواهد شد!» نیروهای نظامی آمریکا با همه قدرتشان هم نمی‌توانند به‌طرز قابل اعتمادی تهدید هسته‌ای کره‌شمالی را پیش از وقوع خنثی کنند. حتی اگر پنتاگون اطلاعات خوبی درباره کره‌شمالی داشته باشد این امر بسیار دشوار خواهد بود. تنها توجیه برای یک حمله پیشگیرانه هم پیشگیری از یک حمله قریب‌الوقوع هسته‌ای به آمریکا یا یکی از متحدانش است.

The week

هرج و مرج و بی‌رحمی

مجله ویک در این هفته به سراغ کاخ آشوب‌زده ترامپ رفته است. این مجله، ترامپ را به پادشاهی تندخو تشبیه کرده که خود رأسا دادگاهی برگزار می‌کند و بر اساس خواسته‌های خود حکم صادر می‌کند. هنوز ۱۰ روزی از حضور اسکاراموچی به‌عنوان مدیر ارتباطات ترامپ نگذاشته بود که او نیز به سرنوشت ۱۸ تن دیگر در دولت ترامپ دچار و از کاخ سفید اخراج شد. او به دلیل آن چه استفاده از ادبیات نامناسب عنوان شد، از کار خود برکنار شد. این در شرایطی است که درست یک هفته پیش از اخراج اسکاراموچی، خود وی موجب استعفای دو نفر دیگر در این دولت شده بود. با حضور اسکاراموچی، رینس پریبوس، رئیس سابق کارکنان کاخ سفید مجبور به استعفا شد. اسکاراموچی در گفت‌وگو با نیویورکر با استفاده از ادبیات بدی که داشت گفت که رینس پریبوس که از بیماری شیزوفرنی هم رنج می‌برد مجبور به استعفا خواهد شد.

او در این مصاحبه پریبوس را متهم کرده بود که اخبار داخل کاخ سفید را به مطبوعات و رسانه‌ها درز می‌دهد. پیش از او هم شان اسپایسر سخنگوی مطبوعاتی کاخ سفید از سمت خود استعفا داده بود. اما خود او در زمانی کوتاه اخراج شد و ترامپ پس از اخراج در توییتی نوشت: «روزی بزرگ در کاخ سفید» همزمان با این آشفتگی‌ها، ترامپ به شدت از دادستان کل آمریکا نیز که منصوب خودش است، انتقاد کرد. او از اینکه جف سشنز خود را از پرونده روسیه کنار کشیده است، انتقاد کرد. همزمان جمهوری‌خواهان نیز به دلیل اینکه ترامپ مکررا به سشنز حمله می‌کند او را مورد انتقاد قرار داده‌اند. در این سوی میدان نیز دونالد ترامپ در برابر لغو «اوباماکر» ناکام بود. این همه هرج و مرج در داخل کاخ سفید اما با واکنش‌هایی هم روبه‌رو شد. فایننشال تایمز نوشت: ترامپ به دنبال مصادره کردن تمام قدرت است. او آمده تا سنت‌های پیشین واشنگتن را بر هم بزند. او اعتقادی به قوانین رایج ندارد. یک هرج و مرج مطلق در کاخ سفید حاکم شده است.

The Newyork Times Magazine

ایجاد محدودیت برای کاخ سفید

مجله نیویورک‌تایمز این هفته با نیکول والاس استراتژیست و سیاستمدار جمهوری‌خواه مصاحبه کرده است و مصاحبه با این محافظه‌کار همراه با انتقاداتی بوده که وی علیه دولت ترامپ داشته است. آشفتگی‌های چندماهه در کاخ سفید موجب شده است تا محافظه‌کاران نگرانی‌هایی از کاخ سفید داشته باشند. این استراتژیست پیش‌تر با جورج دابلیو بوش، جان مک‌کین و سارا پی‌لین همکاری داشته است. او می‌گوید در زمانی که با تیم جورج بوش همکاری داشته در کاخ سفید وحدت و نظمی مثال زدنی وجود داشته است. او در عین حال با مقایسه اداره فعلی کاخ سفید با این دوره می‌گوید: در این دوره با هر کدام از کارکنان کاخ سفید که صحبت کنی به راحتی می‌توانی اطلاعات درون آن را به دست آوری. به اعتقاد والاس در حال حاضر هیچ امنیتی برای درز نکردن اخبار درون کاخ سفید وجود ندارد. او می‌گوید بخشی از این هرج و مرج به درز اطلاعات در کاخ سفید باز می‌گردد.

بخش دیگر هم به عدم یکدستی تیم ترامپ در درون کاخ سفید مربوط می‌شود. او به ترامپ پیشنهاد می‌کند برای جلوگیری از هرج و مرج در درون کاخ سفید محدودیت‌هایی برای کارکنان کاخ سفید در نظر بگیرد. این سیاستمدار و مجری برنامه در شبکه خبری «ام‌اس‌ان‌بی‌سی» بر این عقیده است که ترامپ چندان به ساختارهای محافظه‌کاری اهمیت نمی‌دهد و برای او هیچ «ایسمی» اهمیت ندارد. والاس همچنین تاکید می‌کند ساختارشکنی در محافظه‌کاری باید از نوع خط‌شکنی‌های سارا‌پی‌لین باشد. به باور والاس، سارا پی‌لین در بین محافظه‌کاران و مردم محبوب‌تر از ترامپ است و او پیش از اینکه ترامپ قصد ورود به عالم سیاست را داشته باشد این خط‌شکنی‌ها را داشته است. همچنین او زمانی که سخنرانی می‌کرد مردم ۵ برابر سخنرانی‌های ترامپ از او استقبال می‌کردند. از نظر والاس، سارا پی‌لین یک استعداد بی‌نظیر در عالم سیاست داشته و دارد. او کسی بود که علیه جریان‌های اصلی مطبوعات ریل‌گذاری کرد و با آنها به نبرد پرداخت.