یک پیروزی  با تلفات سه‌نفره
نظرسنجی‌ها در انتخابات مجلس عوام انگلیس درست عمل نکرد؛ در حالی که بیشتر رسانه‌ها از اصطلاح «Neck to Neck» یا همان شانه به شانه می‌شود، استفاده می‌کردند، یک پیروزی با اختلاف بالا از سوی محافظه‌کاران موجب حیرت ناظران سیاسی شد. دیوید کامرون، نخست‌وزیر محافظه‌کار بریتانیا پیروزی هفتم ماه مه را «شبی بسیار باشکوه» برای خود و حزبش توصیف کرد. کامرون، با خوشحالی پس از پیروزی توری‌ها اعلام کرد: «امشب شبی بسیار باشکوه و به یاد ماندنی برای حزب محافظه‌کار بود.» واشنگتن‌پست نوشت: کامرون قول داده است «برای کسانی که به او رای داده‌اند سخت کار خواهد کرد.» نخست‌وزیر بریتانیا تصریح کرد که برنامه‌های دولتش با آرای مردم به تصویب و تایید رسید. الجزیره به نقل از «اد میلیبند» رهبر حزب کارگر می‌نویسد وی از این شکست «سرخورده» شده است. میلیبند با اظهار ناراحتی از پیروزی رقیب در انتخابات اعلام کرد: «امشب شبی بسیار خرد کننده و دشوار برای حزب کارگر بود. ما به نتایجی که در انگلستان و ولز می‌خواستیم نرسیدیم و در اسکاتلند هم با موجی از ملی‌گرایی مواجه شدیم.» میلیبند افزود: ‌«من بسیار از آنچه رخ داده است، متاسفم.» نتایج انتخابات نشان می‌دهد حزب حاکم محافظه‌کار با کسب 331 کرسی از مجموع 650 کرسی مجلس عوام، با اختلافی چشمگیر نسبت به سایر رقبا پیروز شده است. حزب پیروز باید در مجموع ۳۲۶ کرسی (نیمی از کرسی‌ها + ۱) را به دست آورد. حزب محافظه‌کار نسبت به انتخابات پیشین 28 کرسی بیشتر به دست آورده است. حزب کارگر به رهبری اد میلیبند هم 232 کرسی به‌دست آورد. حزب ملی اسکاتلند با 56 کرسی از 59 کرسی متعلق به اسکاتلندی‌ها یک شگفتی دیگر در این انتخابات خلق کرد که تا حدودی هم پیروزی توری‌ها را تحت‌الشعاع قرار داد. اما حزب لیبرال دموکرات با 8 کرسی در جایگاه‌های بعدی قرار گرفته‌اند. لیبرال دموکرات‌هایی که در دولت پیشین جزو گروه ائتلافی دولت پیشین کامرون محسوب می‌شدند. نیویورک‌تایمز در این‌باره نوشت: حزب لیبرال دموکرات که متحد فعلی دولت محافظه‌کار است در مقایسه با سال 2010 حدود 53 کرسی را از دست داده است؛ اما شگفتی دیگر در هفتم ماه مه سال 2015، درخشش حزبی از اسکاتلند بود، که به جدایی‌طلبان از بریتانیا مشهور است. گزارش‌ها حاکی است که «حزب ملی اسکاتلند» که مدافع استقلال اسکاتلند از بریتانیا است مورد تشویق و تحسین رای‌دهندگان در خیابان‌های گلاسکو قرار گرفته است. بسیاری در گلاسکو بر این باورند که «رفراندوم استقلال» دیگری برای اسکاتلند غیرقابل اجتناب خواهد بود. آنها معتقدند اگر پیروزی حزب محافظه‌کار قطعی شود، بی‌تردید رفراندومی برای استقلال برگزار خواهند کرد. نیویورک‌تایمز می‌نویسد:‌ «تلفات حزب کارگر در اسکاتلند جیم مورفی را هم شامل می‌شود. او رهبر حزب کارگر در اسکاتلند بود که در کابینه‌های تونی بلر و گوردون براون هم حضور داشت.»
پیش از اعلام نتایج انتخابات نیز نیویورک‌تایمز در گزارشی نوشت:‌ «فارغ از اینکه کامرون نخست‌وزیر شود یا میلیبند یا هر کس دیگر اما بریتانیا با چالش‌های بزرگ قانون اساسی و بین‌المللی مواجه خواهد بود. نتیجه انتخابات تاثیر چشمگیری بر نقش بریتانیا در اروپا و جهان خواهد داشت. همچنین دولت آینده باید در مورد جایگاه اسکاتلند در بریتانیا و جایگاه بریتانیا در اتحادیه اروپا و روابط فراآتلانتیکی با آمریکا تصمیمات مهمی اتخاذ کند.» کامرون متعهد شده است در صورت رسیدن دوباره به نخست‌وزیری در مورد عضویت کشورش در اتحادیه اروپا تصمیم‌گیری کند. همچنین وعده داده است در مورد ماندن یا خروج کشورش از اتحادیه اروپا تا سال 2017 تصمیم نهایی را اتخاذ کند. اگرچه بسیاری از سیاستمداران پس از شکست رفراندوم اسکاتلند و جدایی از بریتانیا نفس راحتی کشیدند، اما به نظر می‌رسد اسکاتلندی‌ها هنوز آرام ننشسته‌اند و با طرح دوباره مساله رفراندوم و جدایی به خاری در گلوی لندن‌نشینان تبدیل شده‌اند. نیویورک‌تایمز می‌افزاید:‌ «در واقع ظهور احزاب استقلال‌طلب اسکاتلندی به دلیل ضعف دولت کارگری بوده است.» به نوشته واشنگتن‌پست، تداوم حضور یک دولت محافظه‌کار به معنای تداوم سیاست‌های ریاضتی برای اقتصاد بریتانیا خواهد بود. این گزارش می‌افزاید: «نتیجه نهایی انتخابات چیزی نخواهد بود جز تنش‌های بیشتر میان اسکاتلند و انگلستان و راه افتادن بحث‌های دوباره در مورد استقلال اسکاتلند.» واشنگتن پست می‌نویسد: «این شکست حزب کارگر را در وضعیت دشواری قرار خواهد داد؛ اما میلیبند امیدوار است بتواند دولت اقلیت یا دولت در سایه را با حمایت احزاب کوچک‌تر تشکیل دهد؛ اما با ضعفی که میلیبند از خود نشان داد با پرسش‌های جدی در مورد تداوم رهبری حزب مواجه است.» درست ساعاتی پس از اینکه این تحلیل روی سایت واشنگتن‌پست قرار گرفت، رسانه‌های بریتانیایی خبر دادند که رهبر حزب کارگر از سمتش کناره‌گیری کرد. سایت آنلاین روزنامه گاردین گزارش داد که اد میلیبند، رهبر حزب کارگر انگلیس پس از اعلام شکست حزبش در انتخابات پارلمانی از سمت خود استعفا داد. این سایت در ادامه می‌نویسد: نیک کلگ، رهبر حزب لیبرال دموکرات انگلیس نیز در پی نتایج ضعیف حزبش در انتخابات پارلمانی اواخر دیروز استعفا داد. نیک کلگ هم‌اکنون معاون دیوید کامرون، نخست‌وزیر انگلیس است و حزبش تاکنون تنها 8 کرسی به‌دست آورده است. سوای تلفاتی که این انتخابات برای احزاب رقیب توری‌ها داشت، بازار این کشور همپای کامرون به جشن پرداخت. «سی‌ان‌ان مانی» در این‌باره نوشت: سرمایه‌داران بریتانیایی روز جمعه زمانی که از خواب برخاستند از نتایج انتخابات پارلمانی این کشور شگفت‌زده شدند و در نتیجه بازار واکنشی مثبت به این موضوع نشان داد. بازار بورس رشد قابل‌توجهی پیدا کرد و پوند نیز نسبت به یورو بیش از پیش تقویت شد. نکته قابل توجه در بازارسهام، پس از پیروزی حزب دیوید کامرون، این بوده که سهام کمپانی‌های متوسط نیز از رشد خوبی برخوردار شده است. تحلیلگران می‌گویند رای‌دهندگان بریتانیایی نشان دادند که آنها به برنامه‌های ضدرکود دیوید کامرون اطمینان داشته و از این رو حزب وی را با رای قابل‌توجهی دوباره بر مسند امور قرار داده‌اند. بریتانیا در سال گذشته در میان کشورهای بزرگ اقتصادی رشد اقتصادی قابل‌توجهی داشته است. در انتخابات این دوره نیز، حزب کامرون در قیاس با چپ‌ها چندان در مورد مبازره با اقتصاد ریاضتی شعار نداد؛ اما مردم این کشور به برنامه‌های دیوید کامرون اطمینان کردند. هولگر اشمدینگ، اقتصاددان بریتانیایی می‌گوید که پیروزی حزب کامرون مورد خوشایند بازار سرمایه‌داری قرار گرفته است. براساس آخرین آمارها، پس از اعلام خبر پیروزی محافظه‌کاران در بریتانیا، سهام بانک لویدز از رشد 5/ 6 درصدی برخوردار شده است و سایر بانک‌ها نیز وضعیتی مشابه دارند. در این آمارها آمده است رویال بانک اسکاتلند رشد 5 درصدی و بارکلیز نیز 4 درصد رشد داشته است. با وجود این بازار واکنش مثبت به پیروزی کامرون نشان داده، اما هنوز دغدغه‌های بازار به‌طور کامل رفع نشده است. مهم‌ترین موضوعی که هم‌اینک وجود دارد، برنامه کامرون برای جدایی این کشور از اتحادیه اروپا است. کامرون گفته بود در صورت پیروزی در سال 2017 همه‌پرسی در این خصوص برگزار خواهد کرد. «تیم بیزلی»، پروفسور و استاد اقتصاد در دانشگاه اقتصادی لندن می‌گوید: «در اینجا یک واقعیت انکارناپذیر وجود دارد که توجه چندانی به آن نشده است و آن هم رفراندوم کامرون برای جدایی از اتحادیه اروپا است.»