دستیار ایرانی؛ بزرگ‌ترین گره تیم ملی

گروه ورزش: همان‌طور که انتظار می‌رفت سرانجام جواد نکونام رسما به باشگاه سایپا پیوست تا در لیگ پانزدهم برای نارنجی‌پوشان توپ بزند. این انتقال طبیعتا از جنبه‌های مختلف می‌تواند حائز اهمیت باشد؛ اینکه جواد بعد از آن اتفاقاتی که در استقلال برایش رخ داد حالا بار دیگر تصمیم گرفته در لیگ ایران به میدان برود یا اینکه او با ۳۶ سال سن، در کنار غلامرضا رضایی و رضا نوروزی، سومین خرید تابستانی مسن مجید جلالی محسوب می‌شود.

با این همه اما بی‌تردید مهم‌ترین وجه این ماجرا چیز دیگری است؛ آنجا که با تصمیم قاطع نکونام برای ادامه دوران بازیگری، بار دیگر سرنوشت دستیار ایرانی کارلوس کی‌روش مجهول باقی خواهد ماند!

بازی می‌کنم، چند سالش معلوم نیست!

شاید آن روز که اعضای هیات‌رئیسه فدراسیون فوتبال کنار هم نشستند و بعد از یک جلسه طولانی جواد نکونام را به‌عنوان دستیار اول سرمربی پرتغالی برگزیدند، فکرش را هم نمی‌کردند او همچنان بخواهد به دوران بازیگری‌اش ادامه بدهد؛ اما بازیکن سابق اوساسونا مصمم است که کارش را درون میدان ادامه بدهد. او حالا به سایپا پیوسته و حتی دیروز در نشست خبری‌اش مدعی شد فعلا مشخص نیست چه زمانی کفش‌هایش را خواهد آویخت: «باعث افتخار یک بازیکن است که به تیم ملی کشورش خدمت کند، چه به‌عنوان بازیکن و چه به‌عنوان مربی. من در این خصوص با کی‌روش صحبت کردم و به او گفتم می‌خواهم همچنان بازی کنم.

جایی هم اعلام نکردم که بازی‌ کردنم یک سال خواهد بود، دو سال یا بیشتر؛ چون می‌دانم اگر کم بازی کنم بعدا پشیمان خواهم شد و نمی‌توانم دیگر به گذشته برگردم. همان‌طور که می‌دانید سن بازی کردن بسیار محدود است و من هم دوست دارم تا جایی که می‌توانم بازی کنم. کی‌روش به من لطف دارد و این لطف او به همه بازیکنان تیم ملی است.

من هم‌اکنون در خدمت سایپا هستم و زمانی که اینجا باشم، بحث دستیاری در تیم ملی هم شرایط دیگری را می‌طلبد. با این حال هر کمکی که نیاز باشد چه داخل کشور باشم و چه خارج کشور برای تیم ملی کشورم انجام خواهم داد؛ چرا که چند سال در تیم ملی بودم و بهترین خاطرات را با پیراهن تیم ملی پشت سر گذاشتم و با تمام وجود در خدمت تیم ملی کشورم خواهم بود.» به این ترتیب پرونده حضور نکو در کادر فنی تیم ملی دست‌کم در این مقطع به‌طور کامل بسته خواهد شد.

این داستان ادامه دارد

به نظر می‌رسد پیچیدگی‌های انتخاب یک دستیار ایرانی برای کارلوس کی‌روش همچنان ادامه دارد. این موضوع به شکل عجیبی گره خورده و واقعا مشخص نیست چه زمانی این گره‌ها باز خواهد شد. در حال حاضر در پنجمین سال حضور کی‌روش در تیم ملی ایران هستیم؛ آنچه او را حداقل بعد از انقلاب صاحب عنوان باثبات‌ترین سرمربی تیم ملی کشورمان می‌کند. در تمام طول این مدت هم مدیران فوتبال کشور اصرار داشته‌اند یک گزینه ایرانی در کنار کارلوس کار کند و تجارب مفیدی برای آینده فوتبال مملکت به دست بیاورد؛ اما هر بار در مسیر رسیدن به چنین هدفی مشکلات متنوع و باورنکردنی پیش آمده است. ابتدا خود کی‌روش امید نمازی را از آمریکا فراخواند؛ اما این مربی ناگهان بدون دلیل موجه پستش را ترک کرد و رفت تا خشم سینیور را برانگیزد.

بعدتر نوبت به مجید صالح رسید تا از استقلال جدا شده و به جمع مربیان تیم ملی اضافه شود؛ اما عمر حضور او نیز در کادر فنی مهم‌ترین تیم ورزشی ایران چندان به درازا نکشید. گفته می‌شود صالح علاقه داشت در مسابقات جام جهانی روی نیمکت بنشیند؛ اما کی‌روش با این موضوع مخالفت کرد و این صندلی را حق مارکار آقاجانیان دانست که مدت بیشتری در خدمت تیم ملی بوده است. بعد از جام جهانی علی کریمی، دوست نزدیک کی‌روش به‌عنوان مربی تیم ملی انتخاب شد؛ اما او هم پای پرواز تیم ملی به استرالیا برای شرکت در جام ملت‌های آسیا ناگهان به دلایل نامشخص از حضور در تیم ملی انصراف داد.

هنوز عصبانیت کم‌نظیر کی‌روش در مواجهه با این اتفاق در حافظه هواداران باقی مانده است؛ آنجا که او در فرودگاه بین‌المللی تهران حاضر نمی‌شد از اتوبوس پیاده شود و سرانجام با وساطت جواد نکونام قبول کرد کاروان تیم ملی را همراهی کند. حالا هم نوبت به خود نکو رسیده است؛ کسی که موقعیت مربیگری تیم ملی را با یکی، دو فصل بازی بیشتر تاخت زد و دست فدراسیون را در پوست گردو گذاشت.

ساختار مدیریتی فوتبال ایران همچنان اصرار دارد یک مربی مطرح ایرانی کنار کی‌روش باشد و کار را یاد بگیرد؛ اما هنوز فرد ایده‌آل پیدا نشده؛ کسی که ناگهان قهر نکند، سودای ادامه بازیگری را در سر نداشته باشد و دلش نخواهد در تورنمنت‌های بزرگ حتما روی نیمکت کنار کی‌روش بنشیند. آیا سرانجام چنین کسی پیدا خواهد شد؟