کسی از مسی‌های ایرانی خبر دارد؟

گروه ورزش- بهروز رسایلی: درخشش سردار آزمون در نخستین بازی‌های ملی‌اش و به ویژه گل بسیار زیبای او به قطر، حالا باعث شده است این بازیکن به شدت در معرض توجه قرار بگیرد. رسانه‌های خارجی حسابی به او پرداخته‌اند و البته در خود ایران هم اظهارنظرها در مورد سردار همچنان ادامه دارد. اینجا شاید استارت اول را کارلوس کی‌روش زد؛ کسی که در کنفرانس خبری بعد از مسابقه با عنابی‌ها، آزمون را با نیستلروی مقایسه کرد و مدعی شد او آینده درخشانی در فوتبال ایران دارد. وقتی مربی واقع‌گرای پرتغالی از پیله همیشگی احتیاطش بیرون می‌آید و در مورد یکی از شاگردانش چنین بی‌محابا از لحن ستایش‌آمیز استفاده می‌کند، دیگر معلوم است که اهالی فوتبال در داخل کشور در این مسیر تا کجا پیش می‌روند و چه حرف‌هایی می‌زنند! در چنین فضایی عجیب نیست که یکی مثل مسعود معینی سبک بازی سردار آزمون را با لیونل مسی مقایسه می‌کند و رسانه‌های ورزشی نیز از اسم اعجوبه آرژانتینی به عنوان لقب ستاره ایرانی بهره می‌برند. به هر حال تجربه نشان داده در چنین مقاطعی، تا حدودی احساسات بر اهل فن غالب می‌شود و آنها را به قضاوت‌هایی وا می‌دارد که ممکن است تا حدودی هیجان‌آمیز و غلو شده باشند. ما قبلا چوب این قبیل داستان‌ها را کم نخورده‌ایم؛ شاید فقط کافی باشد به سرنوشت کودک ۱۲ ساله‌ای بیندیشیم که دو سال پیش «مسی اردبیلی» لقب گرفت و همه جا را به هم ریخت، اما امروز هیچ‌کس از او خبر ندارد.

قربانی «کوچک» تبلیغات

سال ۹۱ سفر گروه برنامه نود به استان اردبیل باعث شد تا مردم کشورمان با یک استعداد شگفت‌انگیز آشنا شوند. امیرحسین حاجی‌زاده، یک کودک کم سن و سال بود که حرکات خارق‌العاده‌ای با توپ انجام می‌داد. او می‌توانست به راحتی از سد بازیکنان روبه‌رویش بگذرد؛ طوری‌که تصاویر پخش شده از وی، به فیلم‌های موجود از کودکی‌های لیونل مسی شباهت زیادی داشت. شاید به همین خاطر هم بود که رسانه‌ها خیلی زود به او لقب «مسی اردبیلی» دادند و این پسر یک‌شبه به شهرتی ملی دست یافت. صحنه‌های دریبل‌زنی او روی اینترنت ده‌ها هزار بار کلیک خورد و حتی در موردش گفتند که مورد توجه نشریه مارکا قرار گرفته است. در همین فضا بود که مدیرعامل پیشین پرسپولیس از عقد قراردادی طولانی مدت با وی خبر داد و گفت حاجی‌زاده برای ۱۰ سال سرخپوش شده است. حتی گفتند او قرار است از پرسپولیس حقوق ماهانه هم بگیرد، اما خیلی زود همه چیز فراموش شد. مربی حاجی‌زاده هفته گذشته در گفت‌وگو با هفته‌نامه همشهری تماشاگر گفته بود: «وعده وعیدهایی که رویانیان داد و آن هیاهوی رسانه‌ای که به راه انداختند سبب شد امیرحسین تحت فشار روانی قرار بگیرد، چون بعد از آن روزها دیگر کسی سراغ امیرحسین نیامد و همین موضوع باعث شد تا این بچه نتواند تحمل کند. هر روز از من می‌پرسید پس چه شد پرسپولیس و رئال مادرید. ما خیلی تلاش کردیم در این مدت او را از این فاز خارج کنیم. او در حال حاضر زیرنظر روان‌پزشک قرار دارد و در حال مداوا است.»

از نیکی تا نیمار ایرانی!

توجهات غلو شده به ویژه زمانی که با کار فنی و برنامه‌ریزی شده همراه نباشد، می‌تواند بزرگترین آفت برای ستاره‌ها محسوب شود. در فوتبال ایران زیاد بوده‌اند بازیکنان مستعدی که در اثر این بار روانی، بخش زیادی از توانمندی‌های‌شان را از دست داده‌اند. می‌توان به علیرضا نیکبخت واحدی اشاره کرد که روزگاری میروسلاو بلاژویچ از او به عنوانی یکی از پرندگان آسمانی‌اش یاد می‌کرد، همین‌طور از مجاهد خذیراوی که تکنیکش همه چشم‌ها را خیره می‌کرد، اما هر دو نفر کم و بیش چوب برخی حاشیه‌ها را خوردند. همین حالا در پرسپولیس بازیکنی مثل پیام صادقیان توپ می‌زند که از زمان حضور در این تیم با حواشی عجیب و غریبی مواجه شده و به‌ویژه در فصل جاری سطح فنی‌اش نیز تنزل کرده است. او کسی بود که هواداران برای تشویقش از لقب «پیام نیماریان» استفاده می‌کردند، اما در اثر توجهات بیش از حد، اغراق‌های آنچنانی و قرار گرفتن زیر ذره‌بین، رفته‌رفته دچار ضعف شد. جالب است که همین چند روز پیش سایت رسمی باشگاه ذوب‌آهن در اطلاعیه‌اش راجع‌به دریافت حق رشد این بازیکن نوشته بود: «پیام صادقیان بازیکنی است که در چند سال اخیر به عنوان یکی از پدیده‌ها و استعدادهای فوتبال ایران مطرح شده و اگر در پرسپولیس دچار برخی حواشی غیرفوتبالی نمی‌شد، در حال حاضر بازیکن اصلی تیم ملی فوتبال ایران بود.»

از این مسی تا آن مسی!

هرچقدر نگران استعدادهایی مثل امیرحسین حاجی‌زاده هستیم و می‌ترسیم که این فشارهای روانی «مسی اردبیلی» و امثال او را از دور خارج کنند، دست‌کم در مورد سردار آزمون خیال‌مان راحت است؛ چه اینکه مطمئنیم فوتبال ضابطه‌مند اجازه خروج او از ریل پیشرفت را نمی‌دهد. این مسیری است که پیش پای بازیکنی مثل علیرضا جهانبخش هم قرار گرفته و ای کاش شامل بقیه بازیکنان مستعد ایرانی هم می‌شد. پیوستن به فوتبال سیستماتیک آن سوی آب در ابتدای راه، قطعا کمک زیادی می‌کند که این استعدادها دور از هیاهوی کاذب، به خوبی پرورش پیدا کنند.