قطع حمایت دولت کاهش فساد در ورزش

سعید لیلاز کارشناس اقتصادی پرسش این است که اگر دولت به‌صورت ضرب‌‌الاجلی و ناگهانی پای خود را از ورزش بیرون بکشد چه اتفاقی خواهد افتاد. جواب به این پرسش این است که در وهله اول اتفاقات مهم و تاثیرگذاری در این حوزه رخ خواهد داد چرا که سهم دولت در اینجا هم مثل اقتصاد و حوزه‌های دیگر بسیار بالا است. روی صحبت من با ورزش همگانی نیست اما در ورزش حرفه‌ای این نقش بسیار پررنگ است و قابل توجه. خود من تیم فوتبالی را در سطح لیگ برتر ایران نمی‌شناسم که کاملا خصوصی اداره شود و شرکت‌های دولتی و شبه‌دولتی دخل و تصرفی در اداره آن نداشته باشند. جدا از فوتبال هم اگر سهم دولت را از ورزش قهرمانی کشور کم کنیم چیز دندان‌گیر و قابل توجهی باقی نمی‌ماند.

بنابراین اگر دولت بخواهد پای خود را تمام و کمال از ورزش بیرون بکشد تحولات زیادی رخ خواهد داد.

معتقدم در حوزه فوتبال این رشته می‌تواند در مقیاس کوچک‌تر خیلی زود حیات خود را باز یابد و راه‌های درآمدزایی را برای خود به وجود آورد چرا که فوتبال با اقبال عمومی مواجه است و مردم به آن توجه دارند. اما در مورد سایر رشته‌ها شرایط متفاوت است و این احتمال وجود دارد که آسیب‌هایی هم وجود داشته باشد. شاید به همین دلیل این تذکر را می‌دهم که من به‌طور کلی مخالف یا موافق حضور دولت در ورزش نیستم.

شاید در برخی از رشته‌ها این حضور ناگزیر باشد. مانند رشته‌های مادر که باید مورد حمایت باشند و دولت مکلف است سوبسید آنها را بپردازد.

نکته اینجا است که دولت نه فقط در ورزش و نه فقط در ایران، هر کجای دنیا که پایش به این حوزه‌ها باز شود فساد را هم با خود به همراه خواهد آورد. قاطعانه می‌گویم پولی که امروز در فوتبال ایران هزینه می‌شود که رقم آن هم کم نیست بیشتر صرف فساد می‌شود.

این رقم قطعا تناسبی با نتایج بین‌المللی فوتبال ایران ندارد. این درست است که ما در جمع ۳۲ تیم نهایی جام جهانی قرار گرفتیم اما هزینه‌های فوتبال ایران با حاصل جمع چند تیم آفریقایی حاضر در همین مسابقات برابری می‌کند.

معتقدم قطع کردن این رقم سنگین در ورزش ایران تلاطم ایجاد می‌کند اما ورزش در نهایت مسیر خود را خواهد یافت و باز هم جوانه خواهد زد و به حیات خود ادامه خواهد داد. آن وقت است که محل درآمدهای پایدار را پیدا خواهد کرد. حق پخش تلویزیونی می‌گیرد و مدیران کارآمد بر آن نظارت می‌کنند. با خارج شدن فساد و سیاست، حساسیت‌های امنیتی هم کمتر خواهد شد. ما امروز در واگذاری استقلال و پرسپولیس و حتی مسائل مربوط به تراکتورسازی با مسائل امنیتی جدی روبه‌رو هستیم که باید مرتفع شود.

در موضوع حق پخش هم که به آن اشاره شد با توجه به دولتی بودن تلویزیون در ایران باید یادآور شد که آزادسازی یک پکیج و یک منظومه است.

این چیزی است که ما در صنعت خودرو هم به آن اعتراض داریم و تذکر می‌دهیم. باید هم اقتصاد را آزاد کرد. نمی‌شود شما دستور خصوصی‌سازی به ورزش بدهید اما تلویزیون خصوصی نداشته باشید که برای آن جذب مخاطب ورزش مهم نباشد و همین گونه یک شبکه ماهواره‌ای به سادگی در جذب مخاطب از آن عبور می‌کند.

متاسفانه دخالت دولت در ورزش ایران در سطح تزریق پول هم نیست. جای سوال و تعجب دارد که یک وزیر یا رئیس‌جمهور در انتخاب و یا اخراج سرمربی تیم‌ها نظر می‌دهند و حتی در ارنج آنها دخالت می‌کنند فقط به این بهانه که «پولش» را می‌دهم!

یقینا در چنین فضایی قطع شدن سیستم اتصال دولت به ورزش منفعت‌هایش بیشتر از ضرر آن است.