دلایل رد وزیران پیشنهادی ورزش

رییس سابق فدراسیون فوتبال ایران معتقد است ورزش اولویت مسوولان نیست؛ چرا که مجلس در برنامه چهارم و پنجم هیچ کجا جایگاهی برای ورزش در نظام اقتصادی و رشد جامعه قرار نداده و امروز نمایندگان مجلس باید جوابگوی مطالبات ورزشکاران و جوانان ایران باشند.گفتگوی خبرگزاری ایلنا با محسن صفایی فراهانی را در زیر می‌خوانید: سومین وزیر پیشنهادی برای تصدی وزارت ورزش و جوانان هم رای اعتماد نگرفت. در این رابطه چه نظری دارید؟ در این رابطه فکر نمی‌کنم بحث بر سر مدیریت ورزش باشد، چون شرایط ورزش در ایران به نحوی نیست که ورزش در مسائل اقتصادی و سیاسی ما جایگاه بالایی پیدا کرده باشد که انتخاب وزیر ورزش از اهمیت بالایی برخوردار باشد. درست است مردم خیلی به ورزش علاقه‌مند هستند، اما ورزش و جوانان در حاشیه است. یعنی هیچ برنامه‌ای برای ورزش و جوانان تعریف نشده است؟ در برنامه چهارم و پنجم توسعه هیچ کجا ورزش جایگاهی در نظام اقتصادی و رشد جامعه ندارد. باید اول در قانون چهارم و پنجم توسعه کشور جایگاه ورزش را مشخص می‌کردند، وقتی ورزش چنین جایگاه مشخصی در قوانین ۱۰ سال گذشته و آینده کشور ندارد، پس مساله وزیر ورزش به لحاظ کاربرد سیاسی، برنامه‌ای و تربیت نیروی انسانی مورد توجه تصمیم‌سازان نیست و نگاه سیاسی دارند و حل مسائل‌شان با دولت است که آخرین وزیر کابینه هنوز انتخاب نشده است. به نظر شما ورزش در اولویت برنامه‌ها هست یا نه؟ ورزش در اولویت نیست چون برنامه‌ای در کلان کشور برای این حوزه نگذاشته‌اند که از وزیر آن برنامه‌ای بخواهند و به دلیل سلیقه شخصی است که وزیر پیشنهادی‌اش را رد می‌کنند که در معنی به نوعی کشتی گرفتن با دولت است. در چنین شرایطی ورزشکاران و جوانان مطالبات‌شان را از چه کسی باید بخواهند؟ اول از همه خود نمایندگان مجلس باید پاسخگو باشند که چرا وقتی برنامه چهارم و پنجم توسعه کشور را می‌نوشتند، جایگاه ورزش و جوانان را در نظر نگرفتند. اینکه به صورت کلی بگویند کرامت جوانان باید حفظ شود، برنامه نیست، بلکه برنامه باید کاملا تعریف شود و خود مجلسی‌ها باید پاسخ بدهند، چرا زمان تصویب برنامه پنجم توسعه کشور هیچ برنامه مدونی برای ورزش نداشتند. برنامه‌ای که برای ورزش و جوانان ارائه می‌شود باید تمام مسائل با جزئیات در آن تعریف شود که با چه شرایط و حمایت‌هایی قرار است، این برنامه انجام شود.یعنی مشخص شود دولت چه حمایتی از بخش خصوصی و مدارس دارد تا باشگاه‌ها و نظام آموزشی نقش سازندگی و پرورشی خود را ایفا کنند. اگر چنین چیزی تصویب می‌شد، برنامه بود و از وزیر پیشنهادی ورزش می‌خواستند برای اجرای آن برنامه‌ها و راهکارهایش را بدهد. این نگاه تصمیم‌سازان مجلس است که نشان می‌دهد برای ورزش اهمیت چندانی قائل نیستند که در همین بی‌برنامگی هم از وزیر ورزش برنامه‌ای در چارچوب مشخص بخواهند و اگر به آن عمل نکرد، او را استیضاح می‌کردند، اما چوب این کارها را ورزشکاران و جوانان می‌خورند.