بلیت‌های نامرئی در ورزشگاه آزادی!
ورزشگاه آزادی چه گنجایشی دارد و از بابت بلیت فروشی‌هایش چه درآمدی حاصل می‌شود؟ این سوالی است که این روزها مسوولان استقلال و پرسپولیس از مسوولان سازمان لیگ دارند.
یکی از مهم‌ترین سوال‌های همیشگی هواداران فوتبال ایران از مسوولان این بوده که سرانجام ورزشگاه آزادی چه گنجایشی دارد. عادل فردوسی پور و گزارشگران برنامه اش با هماهنگی مسوولان ورزشگاه آزادی به رقمی قطعی یعنی ۹۲ هزار نفر برای این استادیوم رسیدند. یعنی ۳۲ هزار صندلی در پایین و بیش از ۱۹ هزار متر مربع فضا در طبقه دوم که با محاسبه ها رقمی نزدیک ۶۰ هزار نفر می‌شود و در مجموع گنجایش ورزشگاه آزادی را به این عدد می‌رساند.
به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین ، اگر این عدد واقعیت داشته باشد باید دید در دو سال گذشته چه درآمدی از بازی‌های لیگ حاصل شده آن هم با بلیت‌هایی که قیمتشان امسال به ۱۵ هزار تومان هم رسیده است. در لیگ دوازدهم ورزشگاه آزادی میزبان ۵۳ بازی از لیگ، جام حذفی و مسابقات ملی بوده است. مسابقاتی که در میان‌شان بازی‌های مهمی چون دربی‌‌ها، رقابت‌های آسیایی استقلال، بازی‌های دو تیم پر طرفدار پایتخت با سپاهان و بازی هایی با تراکتور و جشن قهرمانی استقلال را شامل می‌شدند. یعنی نزدیک به ۱۰ بازی که حداقل جمعیتی نزدیک به ظرفیت تکمیل ورزشگاه را داشته‌اند. این آمار بر اساس آنچه بلندگوهای ورزشگاه آزادی اعلام کرده اند و دو باشگاه تهرانی به آنها استناد می‌کنند برای این ۵۳ بازی بالغ بر ۳ میلیون نفر می‌شود و محمد رویانیان بر همین اساس است که می‌گوید: «بلیت فروشی بازی‌ها باید به خود ما واگذار شود. برای اینکه ما چند میلیارد تومان می‌توانیم از این راه درآمدزایی کنیم. هواداران ما هستند که می‌آیند و ورزشگاه‌ها را پر می‌کنند، اما رقمی که به تیم مان می‌پردازند خیلی ناچیز است.»
این گفته‌ها را علی فتح‌الله زاده هم تصدیق می‌کند و ادعا می‌کند که دو تیم پرطرفدار به سهم شان از این درآمد شگرف نمی‌رسند. این یعنی درآمدی حاصل می‌شود و به چرخه سازمان لیگ برتر واریز می‌شود. با این وجود مهدی تاج چنین نظری ندارد و می‌گوید: «ما این درآمدها را به طور مشخص و دقیق اعلام می‌کنیم.» آخرین آمار ارائه شده از بازی‌های لیگ برتر لیگ دوازدهم، اما حکایت از شکافی شگرف در بین آمار اعلام شده بازی به بازی از سوی بلندگوی ورزشگاه و ادعای دو تیم دارد. در تمام ۵۳ بازی تنها رقمی کمتر از ۸۴۰ هزار برگه از ۲ میلیون و ۶۰۰ هزار بلیتی که برای این بازی‌ها چاپ شده به فروش رفته است. این آمار حتی اگر با ضریب ۱۰ درصدی برای بلیت‌های خارج از ردیف و سهمیه‌ای بازی‌ها در نظر گرفته شود باز به آماری کمتر از ۱ میلیون تماشاگر رسمی از بازی‌ها می‌رسد و این یعنی علامت سوالی بزرگ. اینکه سکوهای ورزشگاه آزادی چطور پر می‌شوند ؟ آنهایی که روی سکو‌ها می‌نشینند و بلندگوی ورزشگاه نام‌شان را به عنوان حاضران در استادیوم اعلام می‌کند آیا برای حضورشان در استادیوم پولی می‌پردازند؟ اگر پول می‌پردازند چرا این پول‌ها جایی ثبت نمی‌شود؟
مهدی تاج در همین رابطه می‌گوید: «به هر حال ما با الکترونیکی کردن بلیت فروشی باید همه چیز را مشخص کنیم، این طوری نمی دانیم چقدر گنجایش داریم و چند بلیت می‌فروشیم.»
البته شاید بخش عمده‌ای از این مشکلات مربوط به تخمین اشتباه از گنجایش ورزشگاهی باشد که نامش را یکصدهزار نفری گذاشته‌اند. ورزشگاهی که طبقه اولش ۳۲ هزار و ۶۰۰ صندلی دارد و طبقه دومش بیش از ۱۹ هزار متر مربع نیست. ۱۹ هزار متر که در هر مترش به سختی ۲ نفر می‌نشینند.
با این وجود گزینه بلیت‌های نامرئی هم گزینه‌ای دور از ذهن نیست. اینکه برای دربی برگشت لیگ دوازدهم، همان دربی معروف با ایمون زاید و پرویز مظلومی که گفته می‌شد ۸۰ هزار تماشاگر داشته، بسیاری از هوادارانی که بلیت جایگاه داشتند، اما جایی برای نشستن شان پیدا نکردند. چون آن روز برای این جایگاه ۸ هزار بلیت فاکتور شده بود و گنجایش صندلی‌هایش فقط ۵۶۰۰ نفر بوده است. یا برای کل طبقه اول استادیوم آن روز ۴۰ هزار بلیت چاپ شده بود اما گنجایشش فقط ۳۲ هزار نفر بوده است. این یعنی ۸ هزار نفر بلیت به دست بی صندلی که سوژه خوبی برای برنامه‌های تلویزیونی شده‌اند. حالا این پرسش به وجود آمده است که چه اتفاقی برای بلیت‌های نامرئی افتاده است، چرا اینقدر بلیت‌های رسمی فروخته شده بازی‌ها کم هستند و آیا دست‌هایی پشت پرده فروش بلیت‌های لیگ برتر است؟ آماری که هیچ وقت رسما از سوی سازمان لیگ تجمیع نشده اند و چیزی درباره درآمدهای کلی بلیت فروشی بازی‌های لیگ به باشگاه‌ها گفته نمی شود. شاید راهکار مهدی تاج برای تسریع روند استفاده از تکنولوژی مشکل پیش روی فروش بلیت‌ها و درآمدهایش را مشخص کند.