کاپیتان تیم ملی بوکس کشورمان امید زیادی به کسب نتیجه از مسابقات قهرمانی جهان دارد. وی که از وضعیت تک‌تک ملی‌پوشان به عنوان سرگروه و کاپیتان بسیار راضی و خرسند به نظر می‌رسد، به هیچ عنوان مقهور آمار بالای شرکت‌کنندگان در جریان مسابقات جهانی که به نظر بالغ بر هزار و چهارصد بوکسور اعلام آمادگی کرده‌اند، نشده است. وی در گفت‌و‌گویی مفصل به تشریح وضعیت خود، تیم‌ملی و پیکارهای جهانی آمریکا پرداخت. همایون امیری، کاپیتان تیم ملی بوکس کشورمان، متولد سال ۱۳۶۰ است و به طور حرفه‌ای این رشته ورزشی را از سال ۷۴ زیر نظر مربیانی چون قاسمپور و کریمی آغاز کرد و از سال ۷۷ نیز به طور ثابت پیراهن تیم ملی را از آن خود کرد.

امیری طی سال‌های ۷۶، ۷۷، ۸۱، ۸۳ و ۸۶ به عنوان قهرمانی کشور دست یافته، البته در جریان پیکارهای برگزار شده در داخل کشورمان نیز در چهار دوره به عنوان قهرمانی مسابقات بین‌المللی جام فجر دست یافته است.

امیری در خصوص عناوین کسب شده در میادین برون مرزی و آسیایی اظهار داشت: اولین مدال معتبر برون مرزی خود را در سال ۱۹۹۹ در جریان پیکارهای قهرمانی آسیا در ازبکستان از آن خود کردم. در این رقابت‌ها که برای کسب سهمیه المپیک سیدنی برگزار می‌شد با بدشانسی بزرگی مواجه شدم و در حالی که مدال نقره و کسب سهمیه المپیک در دستم بود با آسیب‌دیدگی که قبل از فینال از ناحیه ابرو با آن مواجه شدم از راهیابی به مرحله بعد که کسب مدال نقره ثمره آن بود، بازماندم و با این بدشانسی با توجه به اینکه برای کسب سهمیه المپیک در وزن ۷۵ کیلوگرم باید به مدال نقره دست می‌یافتم، به نشان برنز قناعت کردم.

نماینده وزن ۷۵ کیلوگرم کشورمان در ادامه گفت: بعد از اتمام این رقابت‌ها در سال ۲۰۰۰ در جریان پیکارهای قهرمانی آسیا در ویتنام در حالی که قهرمان المپیک را از پیش رو برداشتم با قبول شکست از نفر اول جهان به مدال برنز دست یافتم. در سال ۲۰۰۲ مسابقات آسیایی تایلند به نشان نقره، در سال ۲۰۰۳ در جریان پیکارهای دانشجویان جهان در سکوی سوم جهان قرار گرفته و در سال ۲۰۰۵ در جریان رقابت‌های قهرمانی آسیا در ویتنام به مدال برنز اکتفا کردم.

امیری به ارزیابی اردوها و مراحلی که برای شرکت در این میدان مهم پشت‌سر گذاشته پرداخت و گفت: برای حضور در این مسابقات هر چند اخیرا به رقابت‌های تدارکاتی خوبی اعزام نشدیم و به ویژه یک عرصه خوب تدارکاتی همچون پیکارهای کمربند طلایی را نیز از دست دادیم، اما در طول سال‌جاری به ویژه در ماه‌های اول سال عرصه‌های خوبی چون مسابقات آسیایی مغولستان و چند رقابت خوب را پشت‌سر گذاشتیم که می‌تواند مثمرثمر واقع شود. تنها نقطه ضعف و کاستی موجود، عدم اعزام به مسابقات کمربند طلایی بود، حضور در این مسابقات برای تیمی که اکثریت قریب به اتفاق آن را جوانان تشکیل می‌دهند که سابقه حضور در میادین بزرگ را ندارند، می‌توانست بیش از آنکه تصورش را بکنیم موثر عمل کند.

این رقابت‌ها و حضور در آن که شرایطی بسیار مشابه پیکارهای جهانی دارد و البته حال و هوا و جوی که بر آن حاکم است، از نظر ذهنی تا حدود بسیار زیادی بوکسورها و اعضای تیم ملی بوکس کشورمان را آماده می‌کرد. به هر شکل در‌حال‌حاضر زمان مناسبی برای این صحبت‌ها نیست به هر دلیلی که بود این مسابقات را از دست داده‌ایم و باید با تمام قوا و آنچه که داریم به مصاف حریفان جهانی خودمان برویم. نباید با اما و اگرها اعتماد به نفس و روحیه خودمان را متزلزل کنیم.