جام مصدومان،جام پدیده‌ها
ضیافت امروز آغاز می‌شود. ضیافت شیرین و نوستالژیک نسل ما که تصور نمی‌کنم هیچ گاه کهنه شود، حتی زمانی که جام جهانی در کشورهای پرت و پلایی مثل آمریکا، کره و ژاپن یا اصلا همین آفریقای جنوبی برگزار شود.
علیرضا مجمع
ضیافت امروز آغاز می‌شود. ضیافت شیرین و نوستالژیک نسل ما که تصور نمی‌کنم هیچ گاه کهنه شود، حتی زمانی که جام جهانی در کشورهای پرت و پلایی مثل آمریکا، کره و ژاپن یا اصلا همین آفریقای جنوبی برگزار شود. امروز جام جهانی نوزدهم با آه و حسرت‌هایی برای ما شروع می‌شود، حسرت اول از نبودن خودمان در این ضیافت است که خودمان را بی‌خود و بی‌جهت از همه کشورهای آسیایی (و اگر جلوی‌مان را نگیرند بعضی اروپایی‌ها) سرتر می‌دانیم و فکر می‌کنیم اصلا بدون حضور ایران جام جهانی معنایی ندارد و یادمان هم می‌رود که در جام جهانی آلمان فقط یک نیمه در مقابل مکزیک خوب بازی کردیم و همین. تلخی شکست برابر مکزیک و پرتغال و مساوی با آنگولا آنقدر بود که با نگاه واقع‌بینانه الان حسرت نخوریم از اینکه نیستیم. این حسرت اول. حسرت دوم و اساسی تر اینکه تا حالا ندیدیم جام جهانی را با این همه مصدوم پیش از شروع مسابقات. مشهورترین مصدوم پیش از جام جهانی میشاییل بالاک، کاپیتان آلمان است که ناجوانمردانه جام نوزدهم را از دست داد. پیرلوی ایتالیایی، آرین روبن هلندی و دیدیه دروگبای ساحل عاجی دیگر مصدومان مشهور هستند که البته به حضور در جام جهانی امیدهای اندکی دارند، البته وقتی به عقب برگردیم، به خاطرات شیرینی از این مصدومان در جام‌های قبل می‌رسیم. از قیصر، فرانتس بکن باوئر بزرگ گرفته که در نیمه نهایی جام ۱۹۷۰ مکزیک در برابر ایتالیا با کتف شکسته به بازی ادامه داد و تا آخر بازی کرد، تا نری پمپیدو دروازه‌بان آرژانتین که در جام ۱۹۹۰ ایتالیا که با مصدومیتش باعث شد دروازه‌بانی درون دروازه آرژانتین ظهور کند نامش در تاریخ جام‌های جهانی جاودانه ماند: سرژیو گویکوچه آ. یادمان نمی‌رود در جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا کارل‌هاینس رومنیگه کاپیتان آلمان غربی که در کورس آقای گلی قرار داشت، در بازی نیمه نهایی مقابل فرانسه با مصدومیتی ناگزیر مواج شد و در حالی که تیمش در نیمه اول وقت اضافه سه بر یک عقب افتاد، به اجبار به زمین آمد و گل دوم تیمش را زد و بازی با برگردان حیرت انگیز کلاوس فیشر مساوی شد و آلمان در ضربات پنالتی به فینال رفت، البته بازیکنانی هم بودند که از این مصدومیت‌ها قسر در رفتند و با سماجت ذاتی شان توانستند تا آخر جام بازی کنند؛ شاخص‌ترینشان مارادونای اسطوره‌ای است که در جام جهانی ۱۹۸۶ رکورد کتک خوردن در جام را شکست و آرژانتین را قهرمان جام کرد.
این جام البته از همین حالا با این همه مصدوم تصور نمی‌کنم به کیفیت بالای جام جهانی آلمان یا قبل ترش برسد. جام جهانی ضیافت ستاره‌ها است، ستاره‌هایی که معنی می‌بخشند به روح فوتبال و ستاره‌هایی که در خود جام ظهور می‌کنند. تصور کنید جام جهانی ۱۹۷۰ را بدون پله، ۱۹۷۴ را بدون کرایف و بکن باوئر و گرد مولر، ۱۹۷۸ را بدون ستاره‌های هلندی‌اش و ماریو کمپس آرژانتینی، ۱۹۸۲ را بدون برزیل افسانه‌ای تله سانتانای فقید و رومنیگه و پائولو روسی، ۱۹۸۶ را بدون مارادونا، ۱۹۹۰ را بدون لوتار ماتیوس آلمانی و روژه میلای کامرونی و هیگیتای کلمبیایی و بهترین انگلستان جام‌های جهانی، ۱۹۹۴ را بدون ببتو و روماریوی برزیلی،۱۹۹۸ را بدون زیدان، ۲۰۰۲ را بدون الیور کان و رونالدو و ۲۰۰۶ را بدون زیدان و آن حرکت تاریخی جنجالی‌اش در فینال. در این جام؛ اما باید نشست و از امروز منتظر اتفاق‌ها و پدیده‌های جام بود. جامی بدون ستاره‌های از پیش تعیین شده.
ارسال نظر