قسمت اول

جامع نیوز - نتیجه یک تحقیق نشان داد: سهم صنعت ورزش از GDP ایران ‌۱/۱درصد است که به طور معنی‌داری کم‌تر از شاخص جهانی است. سایت کنفدراسیون آسیا خبر داد: این تحقیق که با عنوان «بررسی وضعیت اقتصادی صنعت ورزش ایران در سال‌های ‌۸۰ تا ‌۸۴» در ششمین همایش بین‌المللی تربیت‌بدنی و علوم ورزشی ارائه شد، وضعیت صنعت ورزش ایران را طی این ‌۴ سال بررسی کرد.

در نتایج این تحقیق آمده است: «هزینه‌های مصرف نهایی خانوارهای ایرانی سال ‌۱۳۸۰ با ‌۳۹۴۲۱۵ میلیارد ریال (‌۲۰/۵۳درصد) از GDP کشور را به خود اختصاص می‌دهد. از این مقدار ‌۳۱۱۰۲۶ میلیارد ریال (‌۹۰/۷۸درصد) مربوط به هزینه‌های خانوار شهری و ‌۸۳۱۸۹ میلیارد ریال (‌۱۰/۲۱درصد) متعلق به هزینه‌های خانوار روستایی است.

در سال ‌۱۳۸۴، متوسط هزینه‌های خالص سالانه یک خانوار شهری، ‌۲/۵۹ میلیون ریال بوده که شامل ‌۴۵ میلیون ریال (‌۹/۷۵ درصد) هزینه‌های غیر خوراکی و ‌۳/۱۴ میلیون ریال (‌۱/۲۴ درصد) هزینه‌های خوراکی و دخانی است و از ‌۴۵ میلیون ریال هزینه خالص غیرخوراکی سالانه یک خانوار شهری تنها ‌۲/۲ میلیون ریال (‌۹/۴ درصد) هزینه تفریحات، سرگرمی‌ها و خدمات فرهنگی شده است که ورزش جزو این قسمت است.

هم‌چنین در این سال متوسط هزینه‌های یک خانوار روستایی ‌۵/۳۷ میلیون ریال بوده که شامل ‌۲/۲۳ میلیون ریال (‌۸/۶۱ درصد) هزینه‌های غیر خوراکی و ‌۳/۱۴ میلیون ریال (‌۲/۳۸ درصد) هزینه‌های خوراکی ودخانی است که تنها یک میلیون ریال (‌۱/۴ درصد) هزینه تفریحات، ‌سرگرمی‌ها و خدمات فرهنگی که بخش ورزش جزو این قسمت می‌باشد، شده است. در سال ‌۱۳۸۴ متوسط درآمد سالانه یک خانوار شهری در حدود ‌۷/۵۳ میلیون ریال و یک خانوار روستایی در حدود ‌۵/۳۴ میلیون ریال است.

صنعت ورزش از ابعاد فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی دارای اهمیت بسیار بالایی است. مطالعات اخیر حاکی است که سهم صنعت ورزش از GDP کشورهای مختلف حدود ‌۷۵/۰ تا ‌۴/۴ درصد است. در حالی که سهم این صنعت از GDP ایران ‌۱/۱درصد به طور معنی‌داری کمتر از شاخص جهانی است.

محقق این پروژه تحقیقی در همین رابطه می‌گوید: «وجود پروژه‌های درآمدزایی در ورزش مانند بخش‌های تولید لباس و کالای ورزشی، واردات و صادرات کالاهای ورزشی از جمله واردات دستگاه‌های پیشرفته بدن‌سازی و علی‌الخصوص واردات مکمل‌های غذایی ورزشی از طریق فدراسیون و شرکت‌های خصوصی، تبلیغات فعالیت‌های عمرانی و... از جمله بخش‌های پردرآمدی است که می‌تواند میلیاردها تومان سود را برای گردانندگان امروز ورزش کشور به ارمغان بیاورد. برای رسیدن به این سود و در نهایت توسعه صنعت ورزش در کشور محقق بر آن شده است که وضعیت اقتصادی صنعت ورزش ایران را در سال‌های ‌۸۰ تا ‌۸۴ مورد بررسی قرار دهد. از دهه‌ ‌۱۹۶۰ اقتصاد و ورزش به مدد گسترش رسانه‌ها با یکدیگر به تعامل پرداختند و روند موسوم به تجاری شدن ورزش شکل نوینی به خود گرفت. این تعامل دارای سودمندی‌های متقابلی برای هر نهاد ورزش و اقتصاد بود. از یک سو اقتصاد به کمک مخاطب پرشمار در عرصه‌ ورزش توانست بازار مناسبی برای تبلیغ و ترویج فرآورده‌های خود دست و پا نماید؛ و از سوی دیگر ورزش نیز توانست با بهره‌گیری از سرمایه‌گذاری‌های اقتصادی، ضمن افزایش توانمندی در عرصه‌ زیرساخت‌ها و رشد و گسترش کمی و کیفی، وضعیت اقتصادی ورزشکاران را متحول کند و فضای جدیدی موسوم به حرفه‌ای شدن را به وجود آورد. صنعت ورزش در آمریکا نوعی ماشین اقتصادی است که سالانه میلیون‌ها دلار درآمد به همراه دارد. هر چند صنعت ورزش دارای بخش‌های متعددی است؛ اما، همگی در یک نقطه یعنی تولید یا «محصول یکتای ورزش» اشتراک دارند. این محقق آورده است: «محصولات ورزشی به کالاها و خدمات، رویدادها، آموزش و اطلاعات ورزشی تقسیم می‌شود. هر کدام از محصولات ورزشی می‌تواند به نوبه خود بر روی تولید ناخالص داخلی (GDP) و ارزش افزوده تاثیر بگذارد. سهم GDP حاصل از صنعت ورزش برخی از کشورهای پیشرفته بیش از چهار‌درصد گزارش شده است و جایگاه این صنعت را بین دیگر صنایع ارتقا بخشیده است.