دنیای امروز، ورزش را به عنوان پتانسیلی مثبت و ارزشمند پذیرفته است و بهره‌های لازم را در جهت توسعه پایدار فرهنگی، اجتماعی و حتی اقتصادی و سیاسی می‌برد.

فدراسیون‌ها به عنوان نهادهای غیر دولتی، غیر سیاسی و مردم نهاد در دنیا معرفی می‌شوند و اغلب نیز در کشورهای توسعه‌یافته بر همین موازین اداره می‌شود و پایبند است.

اما در کشور ما فدراسیون‌های ورزشی ظاهرا تابع همین شرایط عمومی است اما در واقع چنین نیست و بر اساس سیاستگذاری و راهبردهای سازمان تربیت بدنی که نهادی صددرصد دولتی است اداره می‌شوند، کشور ما به لحاظ بافت جمعیتی جوان آن به مراتب بیشتر از بسیاری از کشورهای دیگر از ورزش متاثر می‌شود به همین جهت ورزش توانسته جایگاه خاصی برای خود تعریف نماید. مدیریت در این نهادهای ورزشی و فدراسیون‌ها نیز به فراخور آن حائز اهمیت و حساس می‌باشد. نحوه اداره فدراسیون‌ها به لحاظ این که اقشار مختلف اجتماع به ویژه جوانان که جمعیت چند میلیون نفری را در هر رشته تشکیل می‌دهند بسیار استراتژیک نیز هست چون موفقیت و شکست تیم‌های ورزشی عملا در روحیه و نشاط عمومی تاثیرگذار است می‌بایست به جهت این که حقوق اجتماعی ضایع نگردد، بهترین نحوه مدیریت را انجام داد.

طرح موضوعی با عنوان این که آیا ریاست فدراسیون‌های ورزشی شغل است، مبحثی است که هر از چند گاهی طرح شده و پس از گذشت زمانی کوتاه به فراموشی سپرده می‌شود. فدراسیون‌ها که سرپرست آنها مستقیما توسط رییس سازمان تربیت بدنی انتخاب می‌شوند و پس از برگزاری انتخابات که نظر سازمان هم بی تاثیر نیست، شخص مورد نظر به عنوان رییس انتخاب می‌شود. در کنار این موضوع بودجه‌های چندده‌میلیونی و حتی چند صدمیلیونی بیت‌المال نیز به توسعه ورزش کمک می‌کند علاوه بر این تعداد زیادی از افراد به عنوان کارمند و خدمه در اختیار فدراسیون هستند همچنین روزانه هزاران ساعت نفر در رشته‌های مختلف زمان صرف آموزش و یادگیری، مسابقات و اعزام‌های بین‌المللی می‌شود و سرنوشت هزاران انسان بویژه جوانان مستقیم یا غیرمستقیم درگیر اموری است که رییس فدراسیون برای آن تصمیم گیری می‌کند.

صدور احکام و دیپلم‌های مختلف جهت ارتقا و به جمع فراخور آن احکام و بهره‌مندی از امکانات و ویژگی‌های خاص و تسهیلات اجتماعی موضوعی دیگر است که با نظارت و امضای رییس فدراسیون صورت می‌گیرد. حضور عالی‌ترین مقامات دولتی و سیاسی در مسابقات و مراسم‌های ورزشی یا حتی صدور پیام‌های تبریک از سوی رییس‌جمهوری و حتی رهبری معظم انقلاب بیانگر چیست؟

شاید بسیاری از وزارتخانه‌ها و سازمان‌های دیگر حتی یک بار هم این افتخار را نداشته‌اند که رشته‌های ورزشی و فدراسیون‌ها از آن بهره‌مند هستند.حال این سوال مطرح است آیا ریاست فدراسیون جایگاه مهمی نیست؟

آیا می‌شود آن را به عنوان شغل دوم در نظر گرفت؟

آیا انتخاب برخی دوستان و مدیران به عنوان رییس فدراسیون که به لحاظ شرایط کاری ویژه به عنوان قائم مقام وزیر، رییس سازمان، معاونین سازمان‌های مختلف و ... که شاید هر سه ماه یک بار هم فرصت حضور در فدراسیون را ندارند، می‌تواند جوابگوی این همه توجه و ویژگی باشد؟ آیا نگرفتن حقوق آن هم فقط در برخی فدراسیون‌ها دلیل قانع کننده‌ای برای شغل محسوب نشدن این جایگاه است؟

حال با این تفاسیر و در راستای اهداف بلندی که برای خود ترسیم کرده‌ایم و برای رسیدن به چشم انداز ۲۰ ساله و توسعه پایدار و عدالت محوری می‌شودپستی با اهمیت و حساسی مثل ریاست فدراسیون را فارغ از هرگونه تعلقی به عنوان شغل معرفی کنیم.

منبع: ایپنا