آیا نود و فردوسی پور عادلند؟

مازیارناظمی‌*

رعایت بی‌طرفی در رسانه‌ها یک اصل است و سازمان‌های رسانه‌ای تلاش می‌کنند یا حداقل تظاهر می‌کنند به آن پایبند باشند. به نظر من برای استفاده درست از شعار بی طرفی که خروجی آن حفظ و افزایش اعتماد مخاطب است باید از تکنیک‌های رسانه‌ای استفاده کرد مثلا «تعادل» یعنی رسانه اصل گویش مساوی را رعایت کند نظرات همه طرف‌هایی را که به نوعی درگیر موضوع هستند را پوشش دهد یا «انصاف» به ‌این معنی که رسانه باید استدلال‌های طرفین یک ماجرا را بر همان اساسی که مطرح شده، منعکس کند.

اما بیاییم ‌این مفاهیم را در برنامه نود بررسی کنیم. به نظر من نود بیش از آنکه حاصل یک اتاق فکر مفصل باشد متکی بر اندیشه‌ها و تمایلات مجری آن است.

برای نمونه به چند مورد آن می‌پردازم، گفتم شرط انصاف، در شبی که بحث انتقال تیم‌های تهرانی به استان‌های دیگر داغ بود مدیر عامل باشگاه پاس همدان که در برنامه نود مورد سوال و نقد قرار گرفته بود با برنامه تماس می‌گیرد تقاضای فرصت برای پاسخگویی در همان برنامه را می‌کند و عادل اجازه نمی‌دهد، چرا ؟

سوگیری برنامه نود علیه منتقدانش یکی از ‌ایرادات جدی‌این برنامه در بحث بی طرفی است. روشن تر بگویم سوگیری با تکنیک عجیب «متلک پرانی» که مجری نود آن را در بین مجریان و گزارشگران فوتبال باب کرده است - مثلا در برنامه نود مجری در نقد عملکرد یک نماینده در حوزه فوتبال در شرایطی که او در برنامه نیست و نمی‌تواند از خود دفاع کند (اصل گویش مساوی) می‌گوید اسفند ماه نزدیک و... (اشاره به انتخابات دوره دهم مجلس) یا فلان مربی در فلان روزنامه (با تیراژ ۱۰ هزار شماره) نقدی را متوجه نود می‌کند، دیده شده که ‌این برنامه در تریبونی عمومی‌ که به مراتب قوی‌تر است در مقام پاسخگویی بر می‌آید.

در برنامه نود بارها دیده‌ام در بحث فنی نگاه و اجرای مجری که باید بدون توجه به مقام و موقعیت فرد و بر مبنای خواست عمومی‌و سوالات مردم باشد، عادل ضعیف کش شده و دچار سوگیری الفاظ می‌شود!

مثلا به صراحت به رییس فدراسیون فوتبال می‌گوید شما اختیار جابه‌جا کردن یک لیوان را هم در فدراسیون ندارید، ولی در همان برنامه در مقابل میهمانان آتشین مزاج که مستقیم به خودش حمله می‌کنند کوتاه می‌آید و از کنار مباحث مهم گذر می‌کند ؟!