احداث؛ ۱۷ ماه، تعمیر؛دو سال!
با ما شوخی می‌کنید؟
اگر قرار باشد به‌طور مشخص حرف بزنیم، شاه‌بیت این ماجرا فقدان ورزشگاه آبرومند فوتبال مخصوصا در تهران است. پایتخت ایران‌زمین که زمانی میزبان جام ملت‌های آسیا بوده، حالا دچار وضعی شده که حتی برای برگزاری مسابقات خانگی سرخابی‌ها هم کلی معذور و محذور دارد.
آخرین باری که کمبود ورزشگاه در تهران حسابی به چشم آمد، همین هفته آخر مسابقات لیگ بیست‌وسوم بود. پرسپولیس و استقلال در تهران باید با مس رفسنجان و پیکان بازی می‌کردند چون هر دو تیم شانس قهرمانی داشتند، موضوع حساس شده بود. بنا به دلایلی اجازه حضور تماشاگران در ورزشگاه دستگردی داده نمی‌شد و ورزشگاه دیگری هم در تهران وجود نداشت که بتواند با شرایط استاندارد مسابقه پیکان و استقلال را برگزار کند. در نتیجه کلی حرف و حدیث درست شد. بعد هم رسیدیم به فینال جام حذفی؛ جایی که ابتدا اعلام شد مسابقه سپاهان و مس رفسنجان در ورزشگاه سردار آزادگان قزوین برگزار خواهد شد، اما اعتراض مشترک هر دو باشگاه به چمن ناهموار آن استادیوم، مسابقه را به آزادی تهران کشاند؛ باری دیگر بر دوش ورزشگاه خسته پایتخت. حالا هم که فصل فوتبالی در ایران رسما تمام شده، فدراسیون فوتبال می‌گوید به دلیل تعمیر ورزشگاه آزادی، این سازه در هفته‌های آغازین لیگ بیست‌وچهارم امکان میزبانی از مسابقات پرسپولیس و استقلال را ندارد و آنها باید بازی‌های‌شان را در استادیوم تختی برگزار کنند؛ دیگر سازه کهنسالی که برای میزبانی از بازی‌های آسیایی ۱۹۷۴ ساخته و سال‌هاست به دست فراموشی سپرده شده!
این مدل خانه‌به‌دوشی و جابه‌جایی مسابقات در ورزشگاه‌های کهنه و کهنه‌تر به هیچ‌وجه در شأن فوتبال ایران نیست؛ شبیه آدم‌های گرفتار و بدهکاری که طلب این یکی را با قرض کردن از آن یکی پس می‌دهند و البته فکر هیچ راه علاجی هم نیستند. تقریبا یک سال پیش رئیس فقید دولت دستور احداث یک ورزشگاه آبرومند در تهران را داد، اما در این لحظه هنوز سرنوشت آن فرمان روشن نشده و کسی نمی‌داند پروژه در چه مرحله‌ای قرار دارد. نکته عجیب‌تر آنکه کل ماجرای بازسازی سکوهای ورزشگاه آزادی هم بسیار بیش از انتظار طول کشیده.
تقریبا دو سالی هست که با این بهانه، شاهد حضور نصفه و نیمه مردم روی سکوهای آزادی هستیم؛ هرچند گاهی هم مثل بازی پرسپولیس و مس رفسنجان و یک مراسم غیرورزشی، تقریبا کل سکوها پر شده و دقیقا معلوم نیست بالاخره حضور حداکثری مردم در آنجا مقدور هست یا نه. به هر حال وقتی کل مراحل احداث ورزشگاه آزادی با فناوری ۶۰ سال پیش تنها ۱۷ ماه به طول انجامیده، عجیب است که در دوره و زمانه جاری بازسازی آن این همه به درازا بکشد و همچنان هم چشم‌انداز روشنی برای پایان آن وجود نداشته باشد. بازگشت سرخابی‌ها به تختی، تکرار اتفاق لیگ دوم است؛ ۲۲ سال بعدتر، ۲۲ سال پیرتر.
