چرا شمار ناراضی‌ها بیشتر می‌شود؟
فراری‌ها از عربستان
چند هفته قبل شایعاتی در خصوص نارضایتی چند ستاره شاغل در لیگ عربستان از شرایط این کشور به گوش می‌رسید تا اینکه جردن هندرسون با جدایی از الاتفاق و پیوستن به آژاکس چراغ اول را روشن کرد. کاپیتان سابق لیورپول که با این تیم به تمامی جام‌های ممکن رسید، در تابستان تصمیم گرفت تا زیرنظر اسطوره قرمزها یعنی استیون جرارد در خاورمیانه فوتبال را دنبال کند تا به حقوقی نجومی هم دست پیدا کند. شرایط اما آن‌قدر برای هندرسون سخت پیش رفت که او تصمیم گرفت قید دستمزدش را بزند و بدون حتی یک ریال دریافتی، به فوتبال اروپا بازگردد. ستاره‌های دیگری نظیر کریم بنزما و روبرتو فیرمینو نیز به دنبال ترک سعودی‌ها هستند. برنده توپ طلای ۲۰۲۲ مدت‌هاست در تمرینات الاتحاد آفتابی نشده و حتی سرمربی نام او را از فهرست اردوی زمستانی خارج کرده و مشخص نیست چه آینده‌ای دارد. فیرمینو هم برای بازگشت به قاره سبز به آب و آتش می‌زند و هر روز به یک تیم لینک می‌شود. همه به کنار، مصاحبه روز گذشته آیمریک لاپورته، مدافع النصر که پس از کسب جام‌های مختلف با منچسترسیتی به خاورمیانه آمده پرده از دلیل نارضایتی بازیکنانی شبیه به او برمی‌دارد. لاپورته در بخشی از صحبت‌هایش گفت: «بسیاری از ما نه برای فوتبال، بلکه برای پول به عربستان آمده‌ایم و برخی هم از تصمیمی که گرفته‌اند راضی هستند، اما من شخصا به دنبال چیزهایی فراتر از موضوعات اقتصادی بودم. مثلا از لحاظ کیفیت زندگی، من انتظار وضعیت بهتری را داشتم. هر روز سه ساعت از وقت ما در ترافیک ریاض تلف می‌شود و این موضوع واقعا آزار‌دهنده است.»
مساله اینجاست که کشوری مثل عربستان با وجود تلاش و صرف هزینه برای بالا بردن سطح رفاه عمومی، هنوز برای نزدیک شدن به استانداردهای بالا حتی از کشوری مثل امارات هم پایین‌تر است. شاید در آینده نزدیک این خلأ جبران شود، اما درحال حاضر ستارگانی در این کشور حضور دارند که این شدت از تفاوت فرهنگی را برنمی‌تابند. آنها انتظار آزادی‌های اجتماعی بیشتری دارند و از اینکه حتی به راحتی امکان دسترسی به مشروبات الکلی را ندارند، کلافه شده‌اند. تصور کنید کریم بنزما که مسلمان است و پیش از این‌بارها برای زیارت خانه خدا به عربستان سفر کرده، از زندگی در این کشور خسته شده؛ پس چه حرجی به ستاره‌های مثلا برزیلی وارد است؟
