ما خائن نیستیم

پیش‌تر اشاره کرده بودیم که تساوی در خانه ازبکستان که پیشرفت فوتبالش در همه رده‌ها از تیم ملی خودمان محسوس‌تر است، نتیجه ناامید کننده‌ای محسوب نمی‌شود. ایراد بزرگی که به نحوه بازی ملی پوشان در تاشکند گرفته می‌شود، تفکر غیر حرفه‌ای نفرات و همچنین افت تاکتیکی محسوس در نیمه دوم است. یعنی هم بازیکنان و هم کادرفنی باید این نتیجه را به مثابه یک تلنگر ببینند چراکه میادین به مراتب مهم‌تری از پیش مقدماتی در انتخابی جام جهانی که در نهایت هم ۸ تیم از قاره آسیا به آن تورنمنت صعود می‌کنند، پیش روی ماست. مثلا اگر در یک بازی حساس حذفی اینگونه قافیه را به حریف واگذار کنیم، دیگر شانسی برای جبران وجود ندارد و کل دستاورد تیم می‌شود ناکامی محض. وقتی علیرضا بیرانوند مرد شماره یک تیم ملی اعتراف می‌کند که در نیمه دوم تیم افت کرد و می‌گوید: «خداراشکر که اتفاق بدتری رخ نداد.» یعنی باید یک تجدید نظر اساسی در روند بازی تیم لحاظ شود. البته اساتید در باد ۸ برد و دو تساوی در ۱۰ مسابقه اخیر خوابیده‌اند اما به این اشاره نمی‌کنند که تمامی رقبای تیم ملی در این دیدارها از لحاظ رنکینگ فیفا پایین‌تر از ما بوده‌اند. شاید با استناد به همین آمار گول زننده است که مهدی محمد نبی مرد همه کاره فدراسیون اعتقاد دارد که «انتقاد از تیم ملی، بی‌معرفتی است و به صلاح نیست.» البته حمید مطهری یکی از دستیاران پرتعداد امیر قلعه نویی پا را از این هم فراتر گذاشته و گفته «برخی از انتقادات تخریبی است و خیانت به تیم ملی!» در این پکیج دفاع همه‌جانبه از تیم ملی اجازه بدهید صحبت‌های بیرانوند را همه بگنجانیم که فرموده « الان کسی اجازه ندارد تیم ملی را تخریب کند یا خدایی ناکرده از بازیکن و کادر فنی تیم ملی ایراد بگیرد.» یعنی جدی کسانی که نسبت به دو نیمه متفاوت تیم ملی برابر ازبکستان واکنش هشدار داده‌اند، خائن محسوب می‌شوند؟ یا الان وقت انتقاد از تیم ملی نیست؟ پس اگر الان موقع این کار نیست، چه زمانی باید به فکر رفع نواقص و ایرادات بود؟ اگر کسی قصد تخریب تیم ملی و نفرات آن را داشته باشد یا با حب و بغض مسائل را تحلیل کند، همیشه این فرصت را دارد اما در فاصله دقیقا ۲ ماه تا آغاز جام ملت‌های آسیا، زمان آن رسیده که حداقل به برخی از این انتقادات گوش کرد. حالا زمان برطرف کردن ضعف‌هاست و اگر کسی چشم بر مشکلات ببندد خائن است؛ نه کسی که عریان بودن پادشاه را فریاد می‌زند.