شیوه معامله مدیران فوتبالی

مفت می‌فروشیم، گران می‌خریم!

دنياي اقتصاد : بیست و دومین دوره رقابت‌‌های لیگ برتر باشگاه‌های کشور هم به پایان رسید و اکنون در انتظار فصل نقل و انتقالات و حواشی آن هستیم. هرچند همین حالا هم می‌توان درباره اتفاقاتی که رخ می‌دهد پیش‌‌بینی کرد؛ با کارنامه درخشانی که مدیران باشگاه‌ها طی سالیان اخیر از خود به جا‌ گذاشته‌‌اند!

در فوتبالی که تنها راه درآمدش فروش بازیکن و کسب اندک پولی است که شاید با آن بتوان یک بازیکن دیگر را جایگزین کرد، سوءمدیریت بیداد می‌‌کند. مدیرانی که با تکیه بر بودجه بادآورده دولتی، ژست قهرمان مردم را به خود می‌گیرند و کارهایی می‌‌کنند که در هیچ جای کره خاکی مشابه آن انجام نمی‌شود. با تورم شدید و رشد روز‌افزون قیمت دلار، این تصمیمات نابخردانه و خرج کردن پول‌‌های بی‌‌حساب و کتاب بیشتر حس می‌شود، اما چه کسی از این افراد و اقداماتشان حسابرسی می‌‌کند؟ تقریبا هیچ‌کس؛ چرا که اگر این‌گونه بود هر روز خبر یک انتقال جدید متعجبمان نمی‌‌کرد. همین چند روز قبل بود که باشگاه سپاهان از قطعی کردن قرارداد پیام نیازمند رونمایی کرد. انتقالی که طبق اعلام رسانه‌های پرتغالی یک میلیون یورو برای باشگاه اصفهانی هزینه برداشته است؛ یعنی با قیمت روز دلار چیزی در حدود ۵۰ میلیارد تومان. آن‌هم در فصلی که فدراسیون فوتبال برای باشگاه‌های دولتی هزینه‌کرد ۳۵۰ میلیارد تومانی  را به عنوان حداکثر سقف ممکن درنظر گرفته است. نکته مورد بحث اما هیچ‌کدام از این موارد نیست؛ مدیریت تاسف‌بار اینجا معنی می‌دهد که سپاهان دو فصل قبل همین بازیکن را به صورت رایگان از دست داد تا با باشگاه پورتیموننزه قرارداد ببندند. پارسال هم نیازمند را با ۲۵۰ هزار دلار به صورت قرضی در اختیار گرفت.

توجه کنید که آنها بازیکن خودشان را با یک میلیون و ۲۵۰ هزار یورو (با صرف‌نظر از دستمزدش) دوباره به خدمت گرفتند و پاداش حضور وی در جام جهانی را هم با باشگاه پرتغالی به اشتراک گذاشتند! البته که اصفهانی‌‌ها ید طولایی در چنین ریخت و پاش‌‌هایی داشته‌‌اند. دو فصل قبل که پرسپولیس برای نیم فصل حضور قرضی شهریار مغانلو در این تیم ۷۰ هزار یورو به باشگاه سانتاکلارا پرداخت کرد، توان پرداخت ۶۰۰ هزار یورو برای دائمی کردن قرارداد این مهاجم را نداشت. بازیکنی که با ۲۰۰ هزار یورو از پیکان به اروپا رفت اما سهم این باشگاه دولتی هم از معرفی این بازیکن تنها ۸۰ هزار دلار بود. ناگهان سپاهان وارد قضیه شد و محمد محبی را به باشگاه پرتغالی داد تا رضایتنامه مغانلو را صادر کند. از آن‌طرف پارسال سانتاکلارا ۲۳۰ هزار یورو از استقلال گرفت تا محبی را یک فصل به این تیم قرض بدهد. آن‌هم با بند ۶۰۰ هزار یورویی برای دائمی کردن قراردادش.

استقلال حدودا ۱۴ میلیارد هم دستمزد به محبی پرداخت کرد و حالا معلوم نیست او برای فصل آینده هم در این تیم ماندنی خواهد بود یا خیر. یعنی پرتغالی‌‌ها رسما انتقام شکست از حکومت صفویه را در حوزه فوتبال جبران کردند و در این سال‌ها تا می‌توانستند از بی‌‌خردی برخی مدیران برای کسب درآمد استفاده کردند! مواردی از این دست بسیار زیاد است. مهدی قائدی به عنوان یکی از بهترین استعدادهای معرفی شده در سالیان اخیر فوتبال ایران، دو سال قبل استقلال را به مقصد شباب الاهلی ترک و باشگاه اماراتی هم بابت این انتقال مبلغ یک میلیون و ۸۰۰ هزار دلار به طرف ایرانی پرداخت کرد. پس از یک فصل ناموفق، آبی‌‌ها دوباره ستاره محبوبشان را جذب کردند. این‌بار به صورت قرضی و با پرداخت یک میلیون و ۲۰۰ هزار یوروی ناقابل! حالا هم که معلوم نیست قائدی فصل آینده را در کدام تیم توپ می‌‌زند. در کیفیت این بازیکن شکی نیست، اما چنین معاملاتی‌‌ در کجای دنیا انجام می‌شود؟ زمانی نه چندان دور در همین فوتبال، قراردادهایی بسته می‌شد که تا چند انتقال بعد هم به باشگاه‌ها سود می‌‌رسید. به یاد بیاورید که زمان انتقال علیرضا جهانبخش به برایتون هم صحبت از پرداخت سهم باشگاه داماش بود چراکه یک قرارداد حرفه‌‌ای بسته شده بود. هرچند آن زمان باشگاه گیلانی به دلیل مشکلات مالی منحل شده بود و دیگر وجود خارجی نداشت!