تیمی که البته در جام جهانی ۱۹۷۰ هم نخستین آفریقایی صعود کرده به این رقابت‌ها بود و حالا یک نخستین دیگر را هم در تاریخش ثبت کرد. چهار سال قبل را به یاد بیاورید؛ زمانی که آنها در نخستین بازی‌شان در جام جهانی با یک گل به خودی در دقایق پایانی مغلوب تیم ملی ایران شدند. آن‌هم در دیداری که انصافا تیم برتر میدان بودند، اما خودشان زمینه‌ساز دومین پیروزی تاریخ ایران در جام جهانی شدند. در روسیه آنها بدون اینکه توفیق خاصی کسب کنند به خانه برگشتند، اما حالا یکی از چهار تیم برتر دنیا هستند. چه اتفاقی در این مدت رخ داده؟ قطعا چنین دستاوردی با شانس و اقبال نبوده که اگر این‌گونه بود آنها نهایتا از مرحله گروهی بالا می‌آمدند نه اینکه اسپانیا و پرتغال را هم حذف کنند؛ دو تیمی که دست بر قضا همگروهی آنها در روسیه هم بودند!

تصور کنید اگر تیم ملی امسال هم با پرتغال و اسپانیا بازی می‌کرد، آیا توانایی بردن این دو تیم پرستاره را داشتیم؟‌ درست است که این تیم لژیونرهای فراوانی دارد، اما کدام یک از آنها در باشگاه‌هایشان فوق‌ستاره هستند؟ راز موفقیت مغربی‌ها، استراتژی درست و نگاه به آینده بوده است. تا جایی که حتی ۱۸۱ روز قبل از آغاز جام سرمربی‌شان را به دلیل رفتارهای تهاجمی و رفتار متفاوت با بازیکنان، تغییر می‌دهند و این شوک چنان کارساز می‌شود که حالا نه تنها در کازابلانکا که در قلب اروپا هم خیابان‌ها به تسخیر مردم شادمان این کشور درآمده است. البته که لازم به تکرار نیست که ما هم سرمربی‌مان را قبل از جام تغییر دادیم! ما چهارسال قبل از مهار پنالتی کریستیانو رونالدو حماسه‌ها ساختیم و هنوز هم قرار است کلیپ‌هایش شور ملی را به رگ‌ها تزریق کند. مراکشی‌ها اما رونالدو را از آخرین جام جهانی احتمالی عمرش حذف کردند. تصور کنید اگر ما گریه رونالدو را درمی‌آوردیم، تا چند سال باید پزش را می‌دادیم؟