چهل میلیارد ؛ مشتی از خروار تورم

حقیقت آن است که رقم دستمزدها در فوتبال ایران به ندرت رسانه‌‌ای می‌‌شود، اما دست‌‌کم از روی مواردی که گاه گاهی درز می‌‌کند، می‌‌توان به ابعاد این سیر تورمی پی برد. به‌عنوان مثال علی دایی به‌عنوان مشهورترین چهره فوتبال ایران در سال۹۲ قراردادی به ارزش دو میلیارد تومان برای هدایت پرسپولیس بست که او را تبدیل به گران‌‌ترین مربی لیگ برتر کرد. آن زمان سر و صدای بسیار زیادی به پا شد و جامعه فوتبال، این رقم را نامتعارف دانست؛ اما حالا می‌‌بینیم که یحیی گل‌‌محمدی (برای دو یا سه سال) چهل میلیارد تومان می‌‌گیرد که این احتمالا بدون آپشن‌‌ها و مزایای جانبی است. تازه یک عده هم هستند که کامنت می‌‌گذارند و می‌‌نویسند: «نوش جانش. چیزی نیست که. پول هر فصلش می‌‌شود یک آپارتمان!»

گزارش‌های غیررسمی حاکی از آن است که یحیی گل‌‌محمدی حتی با همین رقم قرارداد گران‌‌ترین مربی لیگ نیست و دست‌‌کم یکی از همکاران ایرانی او بیشتر پول می‌‌گیرد! حتی بین بازیکنان هم ممکن است قراردادهای سنگین‌‌تری بسته شود. به‌عنوان مثال فصل گذشته یک بازیکن معمولی داشتیم که با «صفر» بازی ملی، فقط ۱۱میلیارد تومان صرف دریافت رضایت‌نامه او شد. این انتقال بین دو باشگاه غیرتهرانی رخ داد که هیچ‌‌کدام هم فصل گذشته موفقیت خاصی به‌دست نیاوردند. بازیکنی که پول رضایت‌نامه‌‌اش ۱۱میلیارد تومان باشد، به نظر شما خودش چقدر پول می‌‌گیرد؟ فراموش نکنیم خود این آقای گل‌‌محمدی غیر از همه پول‌‌هایی که از پرسپولیس گرفته، یک هزینه گزاف هم بابت رضایت‌نامه‌‌اش به باشگاه تحمیل کرده که هنوز هم حل نشده است.

مساله تورم کلی کشور به کنار؛ جالب است که بازیکنان و مربیان ایرانی خودشان را با همتایان دلار بگیر خارجی مقایسه می‌‌کنند و انتظار دارند معادل آن پول‌‌ها را به‌صورت ریالی دریافت کنند، اما آیا کارآیی آنها هم مشابه است؟ قرارداد جاری یحیی با پرسپولیس تنه به تنه قراردادهای این باشگاه با برانکو ایوانکوویچ و گابریل کالدرون می‌‌زند. تکلیف برانکو که روشن است؛ اما می‌‌دانید کالدرون با چه رزومه‌‌ای به پرسپولیس آمد؟ در کارنامه مربی آرژانتینی صعود به جام‌‌جهانی با تیم ملی عربستان، قهرمانی بدون شکست در لیگ عربستان با الهلال و صعود به فینال لیگ قهرمانان آسیا با الاتحاد به چشم می‌‌خورد. البته که یحیی هم یک‌بار پرسپولیس را در شرایط متمرکز برگزاری لیگ قهرمانان آسیا با شیوه تک‌‌بازی و در غیاب الهلال به فینال رسانده، اما شاید سرسخت‌‌ترین موافقان او هم قبول داشته باشند که در قرارداد اخیر این مربی رد پای «گرانفروشی» وجود دارد؛ اتفاقی که به نظر می‌‌رسد در فوتبال ایران به یک رویه مرسوم تبدیل شده است.