وقتی هزینه بازسازی آزادی به اندازه احداث یک استادیوم جدید است
ضرورت تغییر الگوی ورزشگاه‌سازی
بودجه فولادآره‌نا چقدر است؟
موضوع ضرورت اختصاص ۲۰۰ میلیارد تومان برای تعمیر اساسی ورزشگاه آزادی به‌ویژه از آن جهت قابل تامل‌تر است که این عدد را با بودجه ورزشگاه تازه‌تاسیس و شیک «فولاد آره‌نا» مقایسه کنیم. استادیوم اختصاصی باشگاه فولاد خوزستان درحالی به تازگی با حضور اسحاق جهانگیری، معاون اول رئیس‌جمهوری افتتاح شد که گفته می‌شود هزینه احداث آن حدود ۱۵۰ میلیارد تومان بوده است. سنگ بنای این استادیوم ۳۰ هزار نفری در سال ۸۷ گذاشته شد و حالا قرار است با میزبانی بازی فولاد و پرسپولیس در نیم‌فصل دوم رسما مورد بهره‌برداری قرار بگیرد. جالب اینجا است که دیگر ورزشگاه زیبا و تازه‌تاسیس فوتبال ایران یعنی استادیوم امام رضا(ع) هم با بودجه‌ای بالغ بر ۲۰۰ میلیارد تومان در شهر مشهد ساخته شده است. مثل فولاد آره‌نا، پروژه احداث این ورزشگاه هم حدود ۱۰ سال طول کشید و البته گنجایش آن ۲۵ هزار نفر است. به این ترتیب روشن می‌شود که طبق ادعای مدیران شرکت توسعه و تجهیز، ورزشگاه آزادی برای ترمیم اساسی نیاز به بودجه‌ای به اندازه احداث یک استادیوم کاملا جدید دارد؛ در این شرایط کدام راه بهتر است؛ صرف پول برای بازسازی ریشه‌ای آزادی یا احداث یک ورزشگاه جدید؟ البته که در شرایط ایده‌آل باید هر دو پروژه را پیش برد، اما اگر با محدودیت منابع مالی روبه‌رو باشیم (که معمولا هستیم!) کدام گزینه مطلوب‌تر است؟
فشار را از روی آزادی بردارید
به نظر می‌رسد آنچه درحال‌حاضر پایتخت بیش از بازسازی ورزشگاه آزادی به آن نیاز دارد، تاسیس یک ورزشگاه با ظرفیت متوسط بین ۴۰ تا ۵۰ هزار نفر است؛ استادیومی که مکان‌یابی آن هم با ظرافت صورت بگیرد تا مجوزهای لازم برای میزبانی از مسابقات ملی و نیز بازی‌های پرسپولیس و استقلال را دریافت کند. درحال‌حاضر ورزشگاه‌های موجود در تهران به‌خاطر گنجایش اندک و البته دلایل امنیتی قابلیت میزبانی از سرخابی‌ها را ندارند. در نتیجه تنها دو ورزشگاه آزادی و تختی به این منظور باقی می‌مانند که استادیوم تختی هم مشکلات فراوان خاص خودش را دارد. این ورزشگاه نیز چندین دهه قبل تاسیس شده و بهره‌وری آن عمدتا در حوزه ورزش برای نظامی‌ها بوده است. درحال‌حاضر تختی غیر از زمین چمن همیشه بد، آمد و شد برای هواداران را هم بسیار دشوار می‌کند.
همین مسائل است که باعث می‌شود وقتی ورزشگاه آزادی درگیر فینال لیگ قهرمانان آسیا می‌شود، استقلالی‌ها از بازی در استادیوم تختی طفره بروند و مسابقه این تیم برابر پدیده به تعویق بیفتد. برای فوتبال ایران بسیار زشت است که یکی از بزرگ‌ترین باشگاه‌هایش زمین استاندارد برای برگزاری بازی رسمی نداشته باشد. به این ترتیب می‌بینیم که ضرورت اول پایتخت باید تاسیس یک ورزشگاه جدید باشد که بتواند بسیاری از دیدارهای باشگاهی و ملی را برگزار کند. مگر ما در طول سال چند مسابقه داریم که با استقبال بیش از ۵۰ هزار هوادار مواجه شود؟ اصلا در کدام بازی دوستانه تیم‌ملی طی سال‌های گذشته بیش از پنج هزار نفر به استادیوم آمده‌اند؟ آیا بهتر نیست با احداث یک ورزشگاه جدید، بخشی از فشار را از روی آزادی برداریم و فرسودگی آن را به تعویق بیندازیم؟
مزایای ورزشگاه کوچک‌تر
در عین حال شنیده می‌شود مدیران ورزشی ارشد کشور درصدد هستند ورزشگاه بزرگی در ابعاد آزادی بسازند که گفته می‌شود این استادیوم در منطقه شهر آفتاب خواهد بود. البته که این یک ضرورت برای فوتبال ایران است و دیدیم که برای برگزاری چند مسابقه آخر پرسپولیس در آسیا حتی اگر ورزشگاه ۵۰۰ هزار نفری هم داشتیم ظرفیتش پر می‌شد. با وجود این اولویت بالاتر باید احداث ورزشگاه کوچک‌تر باشد؛ استادیومی که سریع پر و خالی شود، در مسابقات معمولی‌تر سکوهای خالی آن توی ذوق نزند و نیز تخلیه ورزشگاه ترافیک شهری را مختل نکند. درحال‌حاضر الگوی استادیوم‌سازی در دنیا عوض شده و باشگاه‌ها سعی می‌کنند با تاسیس چنین استادیوم‌هایی و نیز اقداماتی همچون حذف پیست تارتان، تماشاگر را به زمین نزدیک‌تر کنند و تاثیر او بر بازی را افزایش دهند. هرطورکه حساب کنید الان جای چنین ورزشگاهی در پایتخت بسیار خالی است.
ارسال نظر