چرا هزینه بی‌وفایی ستاره‌ها در فوتبال ما پایین است؟
هوادار ایرانی، علیه وفاداری
حداقل زودتر می‌گفتی
در حال حاضر یکی از مهم‌ترین انتقادات از امید ابراهیمی مربوط به زمان جدایی او می‌شود. بنا به ادعای استقلالی‌ها این بازیکن تازه دو روز پیش تصمیم گرفته در تماسی با وینفرد شفر خبر جدایی‌اش از استقلال را اعلام کند. این در حالی است که جام‌جهانی برای ایران روز چهارم تیر به پایان رسید و ابراهیمی خیلی زودتر از این حرف‌ها می‌توانست باشگاه را در جریان بگذارد. این وسط حتی برخی بر این باورند که توافق ابراهیمی با الاهلی پیش از جام‌جهانی و زمان برپایی اردوی استقلال در کویت نهایی شده بود که اگر این‌طور باشد موضوع خیلی عجیب است. در حال حاضر شیوه جدایی ابراهیمی با کوچ پارسال سروش رفیعی مقایسه می‌شود، در حالی که پارسال رفیعی حداقل خیلی زودتر و بلافاصله بعد از پایان فصل باشگاه پرسپولیس را در جریان جدایی‌اش قرار داد تا آنها بتوانند جایگزین او را پیدا کنند، اما امید چنین نکرد.
هزینه پایین جدایی
یک سوال مهم این است که چرا برخی از بازیکنان محبوب پرسپولیس و استقلال به همین راحتی این دو تیم را رها می‌کنند و در صورت دریافت پیشنهاد مناسب دنبال کسب ثروت می‌روند؟ با محبوبیتی که یکی مثل امید ابراهیمی در استقلال داشت، واقعا نیاز به یک محرک بزرگ بود تا او دل از این فضا بکند و راهی لیگ کشوری همچون قطر شود. فراموش نکنیم در این سال‌ها پرسپولیس و استقلال واقعا کم پول نداده‌اند و بر خلاف گذشته تقریبا تمام ارقام تعهد شده را هم به حساب بازیکنان ریخته‌اند، اما باز بازیکنی مثل ابراهیمی وقتی می‌بیند به‌عنوان مثال یک میلیون دلار پول دریافتی‌اش از الاهلی با نرخ امروز ارز بیش از هفت یا هشت میلیارد تومان ارزش دارد، استقلال را رها می‌کند و می‌رود. این در حالی است که هیچ کجای دنیا چنین اتفاقی به همین راحتی رخ نمی‌دهد. مثال کلاسیک وفاداری ستاره‌های یووه به این باشگاه بعد از سقوط به دسته دوم را فراموش کنید؛ در همین ۱۰ سال گذشته ببینید یکی مثل لیونل مسی چطور در برابر انواع و اقسام پیشنهادهای محیرالعقول از رئال مادرید و سایر باشگاه‌ها مقاومت کرده است.
الان وینفرد شفر ناچار شده انتقال ابراهیمی را با جدایی نیمار از بارسلونا مقایسه کند، اما قطعا خود پیرمرد آلمانی هم می‌داند که جدایی نیمار به خاطر پول نبود. او می‌خواست در تیمی بازی کند که «نفر اول» باشد، اما در بارسلونا همه زیر سایه مسی بودند. به‌طور کلی به نظر می‌رسد هزینه جدایی بازیکنان محبوب در ایران پایین است و هوادار فراموشکار در اولین فرصت چنین بی‌تعهدی آشکاری را از یاد می‌برد. همین حالا و همزمان با جدایی ابراهیمی از استقلال، سروش رفیعی با عزت و احترام به پرسپولیس بازگشته. این در حالی است که خود رفیعی هم پارسال پرسپولیس را در شرایطی مشابه رها کرد و راهی لیگ قطر شد. قبل از اینها مهدی طارمی آن‌طور زشت و مخفیانه به ریزه‌اسپور رفت و آتشی درست کرد که دودش همین حالا هم چشم سرخ‌ها را می‌سوزاند، اما در بازگشت به پرسپولیس برای او تونل افتخار زدند! حتی همین حالا هم اگر طارمی بخواهد برگردد، حتما بخش زیادی از هواداران پرسپولیس از این موضوع استقبال خواهند کرد، همان‌طور که استقلالی‌ها با وجود سه بار ترک باشگاه توسط فرهاد مجیدی همچنان علاقه‌مند به او باقی مانده‌اند! واقعیت آن است که وقتی هوادار ایرانی در مواجهه با ستاره‌های محبوبش تا این حد سهل‌گیر است و آسان برخورد می‌کند، بازیکنان هم باید به خودشان اجازه بدهند امروز به راحتی به باشگاه پشت کنند، به این امید که فردا روی دوش مردم به تیم برمی‌گردند. مگر ابراهیمی چه کم از جباری و منتظری دارد؟
ارسال نظر