نفس به نفس با یوزها

فراتر از انتظار

علیرضا بیرانوند: شکی نیست که او ستاره پرفروغ تیم‌ملی در روسیه بود. از زمان همگروهی ایران با اسپانیا و پرتغال، هر بار بیرانوند گل بدی خورد یا نمایش متوسطی داشت، در فضای مجازی راجع‌به او و تقابلش با ستاره‌های این دو تیم مخصوصا با کریستیانو رونالدو جوک ساختند. در نهایت هم این فضا آنقدر تشدید شد که کار به کری‌خوانی معروف «چطوری کریس» کشید و فشارها را روی بیرانوند بیشتر هم کرد. با این وجود علیرضا در روسیه واقعا خوب بود. او برابر مراکش دو سیو خوب داشت که مهار دومش واقعا سخت بود. در بازی با اسپانیا هم بیرانوند یکی، دو موقعیت خوب را از ماتادورها گرفت و نهایتا عملکرد قابل قبول او در بازی با پرتغال روی صحنه مهار پنالتی کریس رونالدو تکمیل شد. شاید اگر ما در ابتدای نیمه دوم گل دوم را می‌خوردیم، مثل بازی چهار سال پیش با بوسنی شکستی سخت انتظار تیم کشورمان را می‌کشید، اما بیرانوند تاریخ‌ساز شد و جلوی این اتفاق را گرفت تا تیم‌ملی به یک‌قدمی صعود هم برسد.

مجید حسینی: مصدومیت روزبه چشمی پس از اولین بازی ایران در جام‌جهانی باعث شد یک فرصت طلایی در اختیار مجید حسینی قرار بگیرد. به این ترتیب مدافع ۲۲ساله استقلال که همه مدارج ملی را هم طی کرده، در دو بازی با اسپانیا و پرتغال بخت حضور در ترکیب اصلی را یافت و با عملکرد بی‌نقصش نشان داد یک گزینه جدی برای یک دهه آینده در این پست است. با توجه به شرایط سنی مجید، انتظار دریافت یک پیشنهاد خارجی مناسب برای او وجود دارد.

سعید عزت‌اللهی: درخشش او چندان غیرمنتظره نبود، چراکه سعید از بازی‌های مرحله انتخابی جام‌جهانی به مهره فیکس و کلیدی کی‌روش تبدیل شد. با این وجود او بعد از محرومیت در بازی اول، در دو مسابقه بعدی عملکردی بسیار درخشان داشت و به‌ویژه برابر اسپانیا بدون اشتباه بازی کرد.

امید ابراهیمی: شاید اگر محرومیت عزت‌اللهی در بازی اول نبود، امید ابراهیمی اصلا در روسیه به میدان نمی‌رفت، اما در بازی با مراکش او آنقدر خوب بود که کی‌روش ۱۸۰دقیقه بعدی را هم در اختیار فرمانده آبی‌ها گذاشت. امید در این جام عالی بازی کرد. دو صحنه ماندگار از او در روسیه، یکی تکل جانانه‌اش در بازی با مراکش است و دیگری کورس موفقی که با رونالدو داشت و با قدرت بدنی مانع حرکت این فوق ستاره شد.

وحید امیری: او هم شرایطی شبیه امید ابراهیمی داشت و بعید است اگر طارمی به بازی با مراکش می‌رسید، او فیکس می‌شد. ستاره محبوب پرسپولیس هم جام موفقی را به خصوص در دو بازی نخست پشت سر گذاشت، هرچند در مسابقه سوم آثار خستگی در او مشهود بود. نیازی به یادآوری نیست که صحنه ماندگار مربوط به وحید، لایی انداختن او به جرارد پیکه بود.

کمتر از انتظار

سردار آزمون: بی‌گمان سرلیست فهرست بازیکنان ناموفق تیم‌ملی، سردار آزمون بود. او از جام ملت‌های آسیا در استرالیا به ستاره خط حمله ایران تبدیل شد و در یکی، دو سال اول همه چشم‌ها را به خودش خیره کرد، اما درحال‌حاضر مدت‌ها است که افول کرده. به نظر می‌رسد برخی حواشی زندگی سردار باعث افول فنی او شده است. البته این بازیکن حامیانی هم دارد که عقیده دارند تاکتیک‌های تدافعی و عقب بازی کردن تیم‌ملی باعث شده بود او به‌عنوان مهاجم نوک زیاد فرصت خودنمایی نداشته باشد، اما با این اوصاف ناتوانی سردار در حفظ توپ و همکاری با سایر بازیکنان هجومی کاملا توی ذوق می‌زد. صحنه ناامیدکننده به‌جا مانده از آزمون، تک به تکی بود که او برابر مراکش از دست داد.

علیرضا جهانبخش: سال‌هاست که منتظریم او درخشش خیره‌کننده‌اش در مسابقات باشگاهی را در رده ملی هم تکرار کند، اما خبری نیست و به‌نظر می‌رسد این انتظار حالا حالاها ادامه خواهد داشت. پسر مودب و دوست‌داشتنی تیم‌ملی که فصل گذشته آقای گل لیگ هلند شد، می‌توانست یک عامل کلیدی برای حفظ توازن دفاعی و هجومی تیم‌ملی باشد، اما نمایش‌های کم‌اثر او باعث شد در بازی با اسپانیا فیکس نباشد و برابر پرتغال هم با وجود نیاز ایران به گلزنی، در میانه‌های نیمه دوم تعویض شود.

چهره‌های ویژه

مهدی طارمی: در اولین جام‌جهانی عمرش هم همانی بود که انتظارش را داشتیم؛ یک بازیکن پرتلاش، موثر و باهوش، اما متخصص از دست دادن فرصت‌های کلیدی. او که برابر اسپانیا نمایش خوب و هوشمندانه‌ای داشت، می‌توانست بازی به یادماندنی‌اش را با یک گل زیبا تکمیل کند، اما روی سانتر استثنایی وحید امیری توپ را از بالای دروازه به بیرون زد. طارمی فرصت طلایی دقیقه نود بازی با پرتغال را هم از کف داد تا جام‌جهانی را با چشمانی اشکبار به پایان ببرد. اگر قرار است طارمی در باشگاه‌های بزرگ اروپایی بازی کند، لازم است از چنین موقعیت‌هایی گل بسازد، وگرنه زدن گل‌های معمولی و حتی پرشمار، از او یک ستاره بین‌المللی نخواهد ساخت.

سامان قدوس: سامان قدوس تیم ملی ایران را انتخاب کرد، به این امید که فورا در جام‌جهانی بدرخشد. با این حال یکی از معماهای تیم‌ملی این است که کی‌روش به او کم بازی داد. این ستاره ایرانی- سوئدی هر زمان به میدان رفت درخشید. او در بازی با مراکش با هوشمندی خطای کاشته منجر به گل ایران را گرفت و در بازی با پرتغال هم علاوه بر شوت خوبی که زد، بهترین فرصت تیم کشورمان برای گلزنی را فراهم کرد. در حقیقت تک به تک طلایی طارمی روی ریباند ضربه قدوس به‌دست آمد؛ بازیکنی که حتما در آینده منتظر درخشش او در لباس تیم‌ملی خواهیم بود.