نگاهی به دو روی سکه رفتارهای کی‌روش در روزهای اخیر
قاب بدرقه
تیم‌ملی ایران پیش از سفر به ترکیه و پس از آن حضور در روسیه، در آخرین بازی تدارکاتی‌اش در تهران مقابل چشم بیست هزار هوادار یک بر صفر ازبکستان را شکست داد. کی‌روش اما در طول بازی سردماغ نبود. او با غیررسمی‌ترین لباس ممکن روی نیمکت نشست تا با «زبان بدن» معروفش نشان بدهد کلافه و خشمگین است. مرد پرتغالی اما به همین مقدار بسنده نکرد و در آخرین دقیقه از وقت‌های تلف‌شده نیمه دوم به بهانه خطایی که روی بازیکن ایران اعلام نشد، به سمت داور چهارم یورش برد. او بلافاصله پس از سوت پایان بازی با داور وسط هم درگیر شد تا نشان بدهد اعصاب ندارد. وضع عجیبی پیش آمده بود؛ روی آسمان ترقه‌بازی و نورافشانی رخ می‌داد، در زمین اما تماشاگران شاهد انفجار خشم کی‌روش بودند. در نهایت هم وقتی همه رفتند و بازیکنان ذخیره برای یک تمرین ساده وسط زمین آمدند، کی‌روش به شکل عجیبی کنار تابلوهای تبلیغاتی روی پیست کنار زمین نشست و با نگاهی غمزده، به یک نقطه خیره شد. حداقل تا قبل از ملاقات دیروز با رئیس‌جمهوری، حال کی‌روش خوش نبود و این نمی‌توانست خبری خوش برای فوتبال ایران باشد.
برنامه‌ای که به هم ریخت
کارلوس کی‌روش برای نشان دادن خشمش از شرایط، در نشست خبری پس از بازی با ازبکستان هم شرکت نکرد و گفت: حرف‌هایش را قبلا زده. به این ترتیب به نظر می‌رسد مساله حل‌نشده او با فدراسیون، همچنان مربوط به برنامه آماده‌سازی زودهنگام ملی‌پوشان داخلی باشد که به فنا رفت. مربی پرتغالی با این تفکر که سطح آمادگی بازیکنان داخلی با لژیونرها برابر نیست، تصمیم گرفت از ۴۰روز پیش از جام‌جهانی بازیکنان لیگ برتری را وارد اردویی ویژه کند؛ اما با توجه به صعود همزمان پرسپولیس، استقلال و ذوب آهن به مرحله یک‌هشتم نهایی لیگ قهرمانان آسیا، عملا مجال اجرای این برنامه فراهم نشد. کی‌روش انتظار داشت باشگاه‌ها بدون ملی‌پوشان‌شان در این بازی آسیایی شرکت کنند؛ اما طبیعتا هیچ باشگاهی این مساله را قبول نمی‌کرد.
دیروز هم مهدی تاج در مصاحبه رادیویی‌اش گفت از اول قرار بوده اگر باشگاه‌ها به مرحله حذفی لیگ قهرمانان صعود کنند، ملی‌پوشان را در اختیار داشته باشند. به این ترتیب بهانه‌گیری کی‌روش موجه به نظر نمی‌رسد، با این وجود او حالا با تیمی طرف است که به زعم خودش دو پاره آماده و ناآماده دارد؛ لژیونرهای استاندارد و بازیکنان داخلی که نیاز به کار دارند، اما دیگر وقتی باقی نمانده. شاید کی‌روش در آن لحظات عجیب، کنار تابلوهای تبلیغاتی به همین مساله فکر می‌کرد که آیا با چنین تیمی می‌تواند ترمز اسپانیا و پرتغال را بکشد یا نه؟
کی‌روش بیرون، کی‌روش داخل
با همه اینها اما هنوز جای امیدواری هست. کی‌روش این روزها دو روی یک سکه است؛ هر چقدر در مصاحبه‌های داخلی اخم می‌کند، از کمبودها حرف می‌زند و حتی جمله استثنایی «خدا به داد تیم ما برسد» را به زبان می‌آورد، در گفت‌وگو با رسانه‌های خارجی لحنی خوش‌بین و امیدوار دارد. در یک ماه اخیر حداقل ۱۰مصاحبه مختلف از کی‌روش در رسانه‌های معتبر بین‌المللی منتشر شده که وی در آنها نسبت به عملکرد موفق تیم ایران در روسیه ابراز امیدواری کرده است. این شاید رویکردی حرفه‌ای از سوی مربی تیم‌ملی باشد؛ کاستن از توقعات و فشار روانی در داخل و بالا بردن وجهه تیم‌ملی در خارج. او نمی‌خواهد در سرزمین تزارها سیمای یک بازنده را داشته باشد و این بزرگ‌ترین برگ برنده فوتبال ما در مقطع فعلی است.
ارسال نظر